To podatnik jest zobowiązany do prezentacji dowodów, które wykażą pochodzenie posiadanych przez niego w danym roku podatkowym legalnych środków na pokrycie wydatków, tzn. opodatkowanych dochodów lub wolnych od opodatkowania, bądź wyłączonych z opodatkowania na mocy np. art. 2 ust. 1 pkt. 3 u.p.d.o.f., tj. przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Natomiast organ podatkowy

Wykreślenie z rejestru podatników VAT na podstawie przepisu art. 96 ust. 9 ustawy o VAT nie jest dokonywane w formie decyzji lub postanowienia.

Odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej przepisu art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. ma ten skutek, że w okresie osiemnastu miesięcy od ogłoszenia wyroku Trybunału w Dzienniku Ustaw przepis ten (o ile wcześniej nie zostanie uchylony bądź zmieniony przez ustawodawcę), mimo że obalone w stosunku do niego zostało domniemanie konstytucyjności, powinien być przestrzegany i stosowany przez wszystkich adresatów

Czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do ustawy o VAT w rozumieniu przyjętym w języku naturalnym.

Dopuszczalne jest przyjęcie, że podatnik ma obowiązek – w ramach współdziałania z organem podatkowym – uczestniczyć aktywnie w postępowaniu podatkowym, jednak skoro ciężar dowodu spoczywa na tym ostatnim, to w razie ustalenia nadwyżki dokonanych wydatków i zgromadzonego mienia nad zeznanym przychodem, wystarczające powinno być uprawdopodobnienie przez podatnika, że taka nadwyżka pochodzi z przychodów

Art. 199a § 3 O.p. stanowi dopełnienie przepisów regulujących postępowanie podatkowe (art. 122, art. 187 , art. 191 O.p.), które determinują kierunek oraz sposób prowadzenia przez organ podatkowy postępowania dowodowego. To powoduje, że organ podatkowy pomimo wprowadzonej regulacji w art. 199a § 3 O.p., nie został zwolniony z obowiązku kwalifikowania zdarzeń na gruncie prawa podatkowego oraz oceny

Równość i powszechność opodatkowania, a także treść art. 190 ust. 3 Konstytucji przemawiają za stosowaniem art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. w okresie odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, chyba że wcześniej przepis ten zostanie uchylony przez ustawodawcę.