Dopuszczalne jest wydanie w jednej dacie zarówno decyzji nieostatecznej oraz postanowienia o nadaniu tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Aby jednak akty te weszły do obrotu prawnego i wywołały określone w nich skutki prawne, muszą zostać doręczone stronie postępowania. Dopiero ich doręczenie pozwala na egzekucję obowiązków wynikających z decyzji, w tym stosowanie środków egzekucyjnych.

W ramach wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest zobligowany do przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny, zgodnie z art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej. Uchylenie interpretacji indywidualnej przez Sąd I instancji z uwagi na powściągliwość uzasadnienia prawnego jest nieuzasadnione, jeśli mimo zwięzłości uzasadnienie zawiera wystarczające

Do prawidłowej kwalifikacji obiektów jako budowli w rozumieniu prawa podatkowego niezbędne jest spełnienie kryterium obiektu budowlanego zgodnie z definicją ustawy prawo budowlane. Nie można dokonywać tej kwalifikacji jedynie na podstawie załącznika do ustawy prawo budowlane, ani zakładać spełnienia tych cech na podstawie danego rodzaju budowli.

Przez zwrot legislacyjny "zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej" należy rozumieć okoliczność faktyczną polegającą na rzeczywistym/fizycznym wykorzystywaniu (zajęciu) całości albo określonej części budynku mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. prowadzeniu w tej części budynku działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. Za zajęte na prowadzenie

Części budynku mieszkalnego, w tym domu studenta, wykorzystywane do czasowego zakwaterowania, nie służące trwałemu zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz najem krótkoterminowy zbliżony do świadczenia usług hotelarskich, powinny być uznane za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. W takim przypadku stosuje się stawkę opodatkowania przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy

Podstawą kwalifikacji prawnej budowli jako obiektu budowlanego jest zgodność z definicją prawną, zawartą w przepisach prawa budowlanego, które wymagają wykonywania oceny indywidualnej każdego z elementów. Nie można przy tym odwoływać się do pojęcia całości techniczno-użytkowej, które obowiązywało w stanie prawnym przed 28 czerwca 2015 r.

W kwalifikacji prawnej budowli w ujęciu podatkowym, kluczowe jest ustalenie, czy obiekt spełnia kryteria obiektu budowlanego według definicji zawartej w przepisach prawa podatkowego i budowlanego. Nie można opierać się jedynie na rodzaju obiektu ani na koncepcji całości techniczno-użytkowej.

Zgodnie z art. 22 § 2a ordynacji podatkowej, istnieje możliwość ubiegania się przez podatników o obniżenie zaliczek na podatek dochodowy. W tym celu podatnik musi wykazać, że standardowo obliczane zaliczki są zbyt wysokie w stosunku do przewidywanego podatku należnego za dany rok podatkowy.

Bieżące prowadzenie odrębnej ewidencji w rozumieniu art. 30cb ust. 2 u.p.d.o.f. przez podatnika osiągającego dochody w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (art. 30ca) oznacza ich prowadzenie w sposób umożliwiający prawidłowe sporządzenie zeznania podatkowego za dany rok podatkowy, w przewidzianym dla tej czynności terminie.

Z brzmienia art. 8 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym wynika wprost, że przesłanką powstania i realizacji subsydiarnego obowiązku podatkowego jest uprzedni brak uiszczenia podatku (niewykazanie tego faktu w toku postępowania) od wyrobów akcyzowych. W tym sensie podatek pozostaje cały czas nieuregulowany, nawet jeżeli wiadomo, kto powinien był to uczynić.

Lokale mieszkalne, wynajmowane na cele mieszkaniowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie mogą być uznane za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. Istotną kwestią jest bowiem faktyczne przeznaczenie lokalu, a nie fakt, że jego wynajem następuje w ramach działalności gospodarczej. Przeznaczenie lokalu na cele mieszkalne oznacza