Sąd prawidłowo uznał, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków, które służyły do nabycia środka trwałego. Nie można zatem mówić o naruszeniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Również z tych samych względów brak jest podstaw do uznania, iż naruszono par. 54 ust. 4 pkt 5

Sądowi kasacyjnemu nie wolno podstawiać przepisów postępowania sądowego obowiązujących w chwili wydania zaskarżonego wyroku w miejsce przepisów błędnie powołanych w skardze kasacyjnej.

Definicja wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 123 poz. 776 ze zm./, odnosi ten wskaźnik do "przeciętnego miesięcznego udziału procentowego osób niepełnosprawnych w zatrudnieniu ohółem, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy", co oznacza, że

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej. Niepodniesienie w niej zarzutu naruszenia art. 30 ustawy o NSA uniemożliwia sądowi kasacyjnemu ocenę, czy słusznie sąd administracyjny uznał się związany treścią poprzedniego wyroku, w konsekwencji nie pozwala rozpoznać zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego.

1. Wynikająca z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zasada związania NSA granicami skargi kasacyjnej nie pozwala temu sądowi na podstawie obowiązujących w chwili wydania zaskarżonego orzeczenia przepisów postępowania sądowego w miejsce przepisów nieobowiązujących, błędnie powołanych w rozpatrywanej skardze

1. Okoliczność, że w krótkim czasie przed posiedzeniem sądu podatnicy zdecydowali się ustanowić drugiego pełnomocnika, nie stanowi podstaw do odroczenia rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /art. 109 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/. 2. Brak w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 30 ustawy

1. Jeżeli zgromadzenie akcjonariuszy spółki akcyjnej określiło dzień wypłaty dywidendy, to przed tym dniem dywidenda nie była należna. Dlatego nie można twierdzić, że zatrzymanie dywidendy w okresie poprzedzającym ten dzień oznaczało, że spółka otrzymała nieodpłatne świadczenie. 2. Jeżeli do wypłaty dywidendy nie doszło także w dniu określonym przez zgromadzenie akcjonariuszy, to również nie można