Nie jest dopuszczalne umorzenie postępowania w sprawie umorzenia odsetek od zaległości podatkowej, jeżeli w trakcie toczącego się postępowania należność z tego tytułu została wyegzekwowana w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji poprzez pobranie odpowiedniej kwoty z rachunku bankowego podatnika.

W razie stwierdzenia w toku postępowania odwoławczego zaniżonego wymiaru podatku, odwoławczy organ podatkowy nie może wydać decyzji na niekorzyść odwołującej się strony, lecz obowiązany jest zwrócić sprawę właściwemu organowi pierwszej instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego (art. 174 k.p.a.).

Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. W razie wątpliwości co do czasu obowiązywania ustawy należy przyjąć, że każdy przepis normuje przyszłość, a nie przeszłość.

Instytucja „szacunku” przewidziana w art. 11 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz.U. nr 27, poz. 111 ze zm.) jest specyficzną instytucją prawa podatkowego, a utożsamianie jej z instytucją oceny dowodów dokonywaną przez rozstrzygający organ w oparciu o art. 77 § 1 k.p.a. jest zbyt daleko idące. Niezbędnym założeniem dokonywania „szacunku” w świetle art. 11, ustawy o zobowiązaniach

Sposób przeprowadzania dowodów w postępowaniu podatkowym nie może być ograniczony do tzw. „operacji rachunkowych”, polegających na przyjęciu wiarygodności tylko pewnej kategorii rachunków zakupu materiałów budowlanych, jeżeli strona uwiarygodniła wartość także i innych dowodów na piśmie, a w wypadku wątpliwości co do ich znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy prosiła o przeprowadzenie innych dowodów,