Wiaty przystankowe z gablotami reklamowymi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle, ponieważ nie spełniają definicji trwale związanych z gruntem urządzeń reklamowych określonej w przepisach prawa, nie mogąc być kwalifikowane wyłącznie na podstawie funkcji jaką pełnią.

Zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego nie może być skuteczny, jeśli nie zakwestionowano równocześnie ustaleń stanu faktycznego, na których oparto zaskarżone rozstrzygnięcie. Błędne zastosowanie (lub niezastosowanie) przepisów prawa materialnego zasadniczo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy i może być wykazane pod warunkiem wcześniejszego skutecznego podważenia

W postępowaniu podatkowym, decyzja o wznowieniu postępowania nie przesądza o zaistnieniu przesłanek określonych w art. 240 § 1 o.p., a stwierdzenie czy przesłanki wznowienia rzeczywiście wystąpiły w sprawie i jaki mają one wpływ na jej rozstrzygnięcie może być wyłącznie efektem postępowania przeprowadzonego po wydaniu ww. postanowienia.

Ocena zgromadzonego materiału dowodowego przez organ podatkowy, zgodnie z art. 191 ordynacji podatkowej, wymaga nie tylko rzetelnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, ale również logicznego i spójnego rozumowania, opartego na doświadczeniu życiowym i wiedzy specjalistycznej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości w zakresie budowli, nawet w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych, jest wartość budowli niemurowanej z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego, niepomniejszona o dotychczas dokonane odpisy amortyzacyjne.

Decyzja o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich nie może zostać uznana za wygasłą na skutek rzekomego przedawnienia zobowiązań podatkowych, jeżeli zastosowane środki egzekucyjne były efektywne, a zarząd spółki istniał w kluczowych momentach dla postępowania egzekucyjnego, co uniemożliwia przerwanie biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

W przypadku transakcji stanowiących element oszustwa podatkowego, takiego jak karuzela podatkowa, gdzie podatnik świadomie uczestniczy w łańcuchu transakcji wykorzystywanych do oszustwa w podatku VAT, działania takie nie mogą być traktowane jako wykonywane w ramach działalności gospodarczej, a co za tym idzie nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących te

W przypadku karuzeli podatkowej, działanie podatnika, które pod pozorem formalnego spełniania warunków przewidzianych przez przepisy prawa unijnego skutkowałoby uzyskaniem korzyści podatkowej sprzecznej z celem tych przepisów, nie może być uważane za nadużycie prawa w rozumieniu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jeżeli działanie to ma charakter świadomego uczestnictwa w oszustwie

Złożenie pełnomocnictwa szczególnego w toku kontroli podatkowej nie wywołuje skutków procesowych w związku z postępowaniem podatkowym. Aby pełnomocnik skutecznie reprezentował podatnika w postępowaniu podatkowym, niezbędne jest złożenie pełnomocnictwa szczególnego do akt tego postępowania zgodnie z art. 138e § 3 O.p.

Przy ocenie prawidłowości wyroku sądu I instancji, Naczelny Sąd Administracyjny rozpatruje zarówno zgodność uzasadnienia wyroku z wymaganiami art. 141 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (P.p.s.a.), jak i merytoryczną słuszność przyjętych ustaleń faktycznych i prawnych. Zgłoszone w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa procesowego nie mogą opierać się na kwestionowaniu oceny

W świetle art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, do umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej na wniosek podatnika, może dojść w przypadku uwzględnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego, przy czym zarówno pojęcie ważnego interesu podatnika jak i interesu publicznego stanowią pojęcia nieostrą i są klauzulami ogólnymi wymagającymi

Uczestnictwo podatnika w oszustwie podatkowym typu karuzela podatkowa nie może być traktowane jako nadużycie prawa do odliczenia podatku VAT w rozumieniu art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy o podatku od towarów i usług.

W sprawach dotyczących odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe osób prawnych, wszelkie kwestie związane z ustaleniem faktów, takie jak stopień zaspokojenia zobowiązań podatkowych przez majątek spółki, realność majątku pozwalająca na egzekucję zaspokajającą wierzycieli, czy wystąpienie obowiązku zgłoszenia wniosku o upadłość podmiotu, mają charakter faktyczny i nie wpisują się w zakres interpretacji

W świetle art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, do umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej na wniosek podatnika, może dojść w przypadku uwzględnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego, przy czym zarówno pojęcie ważnego interesu podatnika jak i interesu publicznego stanowią pojęcia nieostrą i są klauzulami ogólnymi wymagającymi

Nie można skutecznie zarzucić organowi podatkowemu naruszenia zasady udzielania informacji i zaufania do organów podatkowych na etapie udzielania ogólnych wyjaśnień przed wszczęciem postępowania podatkowego, gdyż obowiązek ten dotyczy jedynie informacji i wyjaśnień udzielanych w trakcie i w kontekście prowadzonego postępowania podatkowego.

Zakres znaczeniowy pojęcia 'przepisy o gospodarce nieruchomościami' zawarty w art. 2 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obejmuje wyłącznie nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, nie zaś nieruchomości będące własnością spółek kapitałowych, nawet jeżeli ich jedynym udziałowcem są jednostki samorządu terytorialnego