Wojewódzki sąd administracyjny, rozpoznając skargę na indywidualną interpretację jest uprawniony do badania, czy wniosek o interpretację został złożony przez osobę uprawnioną do żądania od organu wydania interpretacji nawet wówczas, gdy strona skarżąca, będąca wnioskodawcą w postępowaniu o udzielenie interpretacji indywidualnej, zarzutu takiego nie podniesie w skardze ( art. 134 § 1 p.p.s.a.). Sąd

Dla uznania danej działalności za działalność gospodarczą nie jest konieczna jej rejestracja w sposób określony w odrębnych przepisach, spełnienie innych wymogów formalnych, czy też posiadanie statusu przedsiębiorcy. Nie ma także znaczenia subiektywne przekonanie podatnika, iż przychody z jego działalności gospodarczej są przypisane do innego źródła przychodów.

Wydatki na nabycie papierów wartościowych lub udziałów nie podlegają waloryzacji ze względu na utratę wartości nabywczej pieniądza.

Zasada prawna nakazująca wyjaśnianie wszelkich wątpliwości na korzyść podatnika, dotyczy nie tylko wątpliwości związanych z wykładnią przepisów, lecz także wątpliwości dotyczących stanu faktycznego sprawy.

W ramach zarzutu wadliwego zastosowania przepisu prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) nie można kwestionować ustaleń faktycznych przyjętych w sprawie przez Sąd wojewódzki za podstawę orzeczenia. To bowiem strona może czynić wyłącznie przy pomocy zarzutów procesowych. Stosowanie prawa materialnego ma charakter wtórny w stosunku do ustaleń faktycznych.

Art. 122 O.p. nakazuje organom podatkowym ustalenie wszelkich faktów i okoliczności niezbędnych dla załatwienia sprawy. W tym przypadku wątpliwości budzą ustalenia dotyczące kosztów uzyskania przychodów. W badanym roku podatkowym kosztami uzyskania przychodu ( art.. 15 ust.1 u.p.d.o.p.) były koszty, które spełniały łącznie następujące warunki: były poniesione w celu uzyskania przychodów, to znaczy

Kosztem uzyskania przychodu nie jest każdy koszt faktycznie poniesiony, ale koszt związany z uzyskaniem przychodu.

Zmiana art. 119 i art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT nie stanowi naruszenia postanowień dyrektywy 2006/112/WE.

Przy ustalaniu podstawy opodatkowania tym podatkiem w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą istotnym i podstawowym dowodem winna być podatkowa księga przychodów i rozchodów albo księgi rachunkowe, jeżeli są one prowadzone w sposób zapewniający ustalenie dochodu( straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku( art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f.). Art. 193 § 1 O.p. przyznaje księgom

Do ustalenia dochodu i wymierzenia zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. może dojść tylko wtedy, gdy organ podatkowy z jednej strony rozporządza materiałem dowodowym potwierdzającym wysokość poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków i wartość zgromadzonego w tym roku mienia, z drugiej porównanie tych wydatków i wartości

Dopuszczalność przeprowadzenia przez Sąd administracyjny dowodów uzupełniających z dokumentów ma charakter wyjątkowy. Sąd nie ma bowiem obowiązku przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, a może to uczynić wówczas, gdy poweźmie istotne wątpliwości co do ustaleń poczynionych przez organy oraz o ile postępowanie takie nie naruszy przewidzianej zasady szybkości postępowania sądowego. Dopuszczalny

Organ podatkowy, który kwestionuje wydatki na cele rehabilitacyjne, musi wykorzystać wszystkie możliwości dowodowe, a nie tylko żądać dokumentów poniesienia kosztów.

Katalog celów określonych jako cele mieszkaniowe w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) u.p.d.o.f. jest katalogiem zamkniętym i nie została w nim wymieniona jako realizacja tego celu zaciągnięcie kredytu refinansowego na spłatę kredytu lub pożyczki oraz odsetek. Spłata, z przychodów uzyskanych ze sprzedaży w 2007r. lokalu mieszkaniowego nabytego w 2003r. kredytu refinansowego zaciągniętego na spłatę kredytu

Przy ocenie merytorycznej zgodności z wymogami prawa treści uzasadnienia orzeczenia sądowoadministracyjnego należy uwzględnić spójność, poprawność logiczną i prawidłowy zakres argumentacji sądu pierwszej instancji, którą zawarto w uzasadnieniu.

W rozumieniu art. 193 § 2 ordynacji podatkowej, nierzetelność ksiąg podatkowych może się wyrażać (i wyraża) w ujęciu w nich operacji gospodarczych w wartościach (obrotu, przychodu, kosztów) nierzeczywistych, czyli niezgodnych ze stanem faktycznym. Jeżeli zapisy w księdze opierają się na dowodach nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń lub księga nie rejestruje wszystkich zdarzeń (np. zdarzenia

Spłata, z przychodów uzyskanych ze sprzedaży w 2007 r. lokalu mieszkaniowego nabytego w 2003 r. kredytu refinansowego zaciągniętego na spłatę kredytu mieszkaniowego, nie jest realizacją celów mieszkaniowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) i e) u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 20 u.p.d.o.f. to na podatniku w przypadku stwierdzenia przez organy podatkowe braku pokrycia wydatków w uzyskanych dochodach i zgromadzonym majątku spoczywa ciężar prezentacji dowodów, że poniesione wydatki znajdują pokrycie w określonych źródłach przychodów lub w posiadanych zasobach majątkowych.

Umowy cywilnoprawne sprzedaży od osób fizycznych, podobnie jak faktury zakupowe, muszą odzwierciadlać rzeczywiste transakcje. Jest to podstawą do ujmowania danych wydatków w kosztach.

Nakaz uwzględnienia różnic remanentowych nie jest równoznaczny z wyłączeniem zasad potrącalności kosztów uzyskania przychodu w czasie, określonych w art. 22 ust. 4-6 u.p.d.o.f. Modyfikuje on jedynie te zasady, poprzez nakaz korekty różnicy między przychodami i kosztami uzyskania przychodu, obliczonej zgodnie z ogólnymi zasadami wynikającymi z art. 22 u.p.d.o.f. o różnice remanentowe.

W ramach jednego gospodarstwa rolnego nie mogą działać dwie osoby mające jednocześnie status podatnika VAT czynnego oraz rolnika ryczałtowego.

Obrona podatnika przed opodatkowaniem przychodów ze źródeł nieujawnionych nie może ograniczyć się do samego tylko wskazania potencjalnego źródła dochodów.

W sytuacji kiedy organ podatkowy posiada informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako odbiorca danej czynności, zobowiązany jest z tytułu podatku VAT, nie może on nakładać dodatkowych wymogów dotyczących przysługującego temu podatnikowi prawa do odliczenia podatku należnego, które mogłyby skutkować uniemożliwieniem mu wykonywania prawa odliczenia.

Faktura nieodzwierciedlająca rzeczywiście dokonanej czynności przez jej wystawcę, która rodziłaby u niego obowiązek podatkowy, nie daje odbiorcy tej faktury prawa do odliczenia określonej w niej kwoty jako podatek, nawet gdy pozostaje on w dobrej wierze, że wszedł w posiadanie towaru wykazanego na fakturze na podstawie skutecznej czynności cywilnoprawnej mającej miejsce pomiędzy nim a wystawcą faktury