Art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz.U. 2021 r. poz. 1128 ze zm.) stanowi podstawę określenia indywidualnej stawki amortyzacji używanego lokalu niemieszkalnego, stanowiącego odrębną własność, także wówczas, gdy lokal ten znajduje się w budynku hotelowym.

W ocenie, czy organ podatkowy przyczynił się do powstania przesłanki uchylenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, kluczowe jest zbadanie wszystkich okoliczności prowadzących do przedawnienia zobowiązania, a nie tylko samo stwierdzenie przedawnienia jako obiektywnej przesłanki uchylenia.

Dobrowolne powierzenie zarządu spółką innej osobie nie zwalnia członka zarządu od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, jeśli nie wykaże on, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki nastąpiło bez jego winy.

Odpowiedzialność członka zarządu za zaległości podatkowe spółki nie zależy od tego, czy osoba ta faktycznie zarządzała spółką, lecz wynika z samego faktu pełnienia funkcji w zarządzie.

Działania organu podatkowego, które przyczyniają się do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego i skutkują uchyleniem decyzji podatkowej oraz umorzeniem postępowania, mogą być podstawą do przyznania podatnikowi prawa do oprocentowania nadpłaty podatku. Oprocentowanie nadpłaty pełni funkcję kompensacyjną i ma na celu wynagrodzenie podatnikowi szkód wynikających z nienależytego prowadzenia

Dopuszczalne jest wydanie w jednej dacie zarówno decyzji nieostatecznej oraz postanowienia o nadaniu tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Aby jednak akty te weszły do obrotu prawnego i wywołały określone w nich skutki prawne, muszą zostać doręczone stronie postępowania. Dopiero ich doręczenie pozwala na egzekucję obowiązków wynikających z decyzji, w tym stosowanie środków egzekucyjnych.

W ramach wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest zobligowany do przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny, zgodnie z art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej. Uchylenie interpretacji indywidualnej przez Sąd I instancji z uwagi na powściągliwość uzasadnienia prawnego jest nieuzasadnione, jeśli mimo zwięzłości uzasadnienie zawiera wystarczające

Przez zwrot legislacyjny "zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej" należy rozumieć okoliczność faktyczną polegającą na rzeczywistym/fizycznym wykorzystywaniu (zajęciu) całości albo określonej części budynku mieszkalnego na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. prowadzeniu w tej części budynku działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. Za zajęte na prowadzenie

Części budynku mieszkalnego, w tym domu studenta, wykorzystywane do czasowego zakwaterowania, nie służące trwałemu zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz najem krótkoterminowy zbliżony do świadczenia usług hotelarskich, powinny być uznane za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. W takim przypadku stosuje się stawkę opodatkowania przewidzianą w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy

Do prawidłowej kwalifikacji obiektów jako budowli w rozumieniu prawa podatkowego niezbędne jest spełnienie kryterium obiektu budowlanego zgodnie z definicją ustawy prawo budowlane. Nie można dokonywać tej kwalifikacji jedynie na podstawie załącznika do ustawy prawo budowlane, ani zakładać spełnienia tych cech na podstawie danego rodzaju budowli.

Podstawą kwalifikacji prawnej budowli jako obiektu budowlanego jest zgodność z definicją prawną, zawartą w przepisach prawa budowlanego, które wymagają wykonywania oceny indywidualnej każdego z elementów. Nie można przy tym odwoływać się do pojęcia całości techniczno-użytkowej, które obowiązywało w stanie prawnym przed 28 czerwca 2015 r.

W kwalifikacji prawnej budowli w ujęciu podatkowym, kluczowe jest ustalenie, czy obiekt spełnia kryteria obiektu budowlanego według definicji zawartej w przepisach prawa podatkowego i budowlanego. Nie można opierać się jedynie na rodzaju obiektu ani na koncepcji całości techniczno-użytkowej.

Zgodnie z art. 22 § 2a ordynacji podatkowej, istnieje możliwość ubiegania się przez podatników o obniżenie zaliczek na podatek dochodowy. W tym celu podatnik musi wykazać, że standardowo obliczane zaliczki są zbyt wysokie w stosunku do przewidywanego podatku należnego za dany rok podatkowy.