1. Zarzut błędnej wykładni polega bowiem na mylnym rozumieniu treści określonej normy prawnej.2. Aby dokonać oceny zasadności dokonanej w zaskarżonym wyroku wykładni powołanego wyżej przepisu prawa materialnego, należałoby w pierwszej kolejności skontrolować prawidłowość dokonanych w sprawie rozstrzygnięć procesowych.

1. Określenie granicy czasowej, do której można ustalić zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych nastąpiło w przepisie art. 68 § 4 Ordynacji podatkowej. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. wprowadzonym w art. 1 pkt 56 lit. a ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy Ordynacja

1. Rozumowanie przedstawione w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazuje na niezrozumienie instytucji zryczałtowanego podatku od dochodów nie mających pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu bądź pochodzących z nieujawnionych źródeł. 2. Istotą tego podatku jest bowiem ustalenie zobowiązania podatkowego za rok w którym ujawniono wydatki lub oszczędności. 3. Oczywiście ustalenie, że strona uzyskała przychody

Będąc związany granicami skargi, tj. m.in. treścią przytoczonych w niej podstaw kasacyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do jej ?uzupełniania" o przepisy prawa w skardze kasacyjnej nieprzywołane. Taki pogląd prawny był już prezentowany w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego między innymi w wyroku z dnia 21 kwietnia 2004r, sygn. akt FSK 181/04, ONSAiWSA 2004/2/36, w którym

Tylko wtedy, gdy bądź to wydatki poniesione na zakup, bądź to odpisy amortyzacyjne nie mogły - z mocy wyraźnego przepisu prawa - zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./, podatnikowi nie przysługiwało prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony i - co jest

I. Podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są wyłącznie osoby fizyczne. Dochód osiągnięty przez wspólników spółki cywilnej określa się osobno u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku. A zatem w przypadku spółek cywilnych podatnikiem nie jest spółka, lecz każdy wspólnik z osobna. Postępowanie podatkowe w zakresie wymiaru podatku może toczyć się jedynie w stosunku do podatnika

I. Podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są wyłącznie osoby fizyczne. Dochód osiągnięty przez wspólników spółki cywilnej określa się osobno u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku. A zatem w przypadku spółek cywilnych podatnikiem nie jest spółka, lecz każdy wspólnik z osobna. Postępowanie podatkowe w zakresie wymiaru podatku może toczyć się jedynie w stosunku do podatnika

Od dnia 1.01.2004 r. postępowanie przed sądami administracyjnymi regulują przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./. Przepisy regulujące postępowanie przed organami podatkowymi nie dotyczą zatem postępowania sądowego, którego celem jest jedynie kontrola tego, czy m.in. postępowanie przed organem administracji publicznej

1. Brak odniesienia w uzasadnieniu wyroku do wszelkich uwag, sugestii lub argumentów podnoszonych przez stronę skarżącą nie oznacza jeszcze, iż sąd orzekający w danej sprawie pominął je w procesie sprawowania kontroli działalności administracji publicznej i nie zastosował środków określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz

Nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że przepis art. 175 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 54 poz. 535 ze zm./ pozbawił organy podatkowe i organy kontroli skarbowej kompetencji do wydawania decyzji deklaratoryjnych dotyczących zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem 1 maja 2004 r.

W tym stanie faktycznym sąd stwierdził, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, z uwagi na brak wystarczających podstaw. Żaden z podniesionych w skardze zarzutów nie zasługuje na uwzględnienie, w tym brak: rachunku uproszczonego nr 5/0/98, postępowania dowodowego na okoliczność poniesienia oraz że IS wydała decyzję z naruszeniem art. 200 § 1 Op.

Roszczenie o wypłatę dywidendy w spółce akcyjnej staje się wymagalne dopiero z dniem wskazanym w uchwale walnego zgromadzenia, a tylko w braku wskazania tej daty - po upływie niezbędnego czasu do przygotowania wypłaty. Jeżeli zatem zgromadzenie akcjonariuszy Spółki akcyjnej określiło dzień wypłaty dywidendy, to przed tym dniem dywidenda nie była należna. Nie było zatem żadnych podstaw do przyjęcia,

Postawienie zarzutu rażącego naruszenia prawa musi być związane z konkretnym przepisem, którego treść nie budzi wątpliwości, a interpretacja w zasadzie nie wymaga sięgania po inne metody wykładni poza językową.

Nie może mieć jakiegokolwiek związku z przychodem z działalności gospodarczej koszt, który nie został w ogóle poniesiony /art. 22 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 26 lipca 1994 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, a jego zarachowanie było nieuzasadnione, skoro nie odnosiło się do przychodów danego roku podatkowego wobec ustalenia, że będąca przedmiotem umowy leasingu

Dopiero po ustaleniu, że spółka posiadała nadmierne zapasy, nieuzasadnione technicznie, można mówić, że w tej części wydatek na zakup materiałów i części zamiennych nie został poniesiony w celu uzyskania przychodu w roku podatkowym, w którym wydatek został poniesiony

Z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek od zobowiązań. Wobec tego zapis dokonany w umowie pożyczki o pobraniu "z góry" odsetek nie uzasadnia uznania tej czynności za zapłatę.

Aby koszty zakupu budynku stanowiły koszty uzyskania przychodów i podlegały odliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne budynek ten musi być kompletny i zdatny do użyczenia, a nadto nie może mieć dowolnego przeznaczenia lecz takie, który jednoznacznie umożliwia jego wykorzystanie w prowadzonej przez podatnika działalność.

Dyspozycja normy art. 106 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie daje podstaw do tego by żądać przeprowadzenia przed wojewódzkim sądem administracyjnym postępowania dowodowego wskazującego na istnienie nowych okoliczności faktycznych, których strona nie podnosiła w toku postępowania podatkowego uznając je za nieistotne