1) Dla skutecznego zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji nie jest zatem wystarczające samo wskazanie na istnienie obowiązku organu odwoławczego wyznaczenia stronie terminu określonego w art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej. Należy wykazać dlaczego w tej konkretnej sprawie ocena Sądu pierwszej instancji była błędna. Skoro Sąd ten uzasadnił swoje stanowisko tym, że organ odwoławczy nie prowadził

Postępowanie sądowe toczy się na podstawie przepisów Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a zatem naruszenie przepisów tej ustawy należy zarzucać wojewódzkiemu sądowi administracyjnemu w skardze kasacyjnej. Wskazanie naruszenia przepisów Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i dopiero w powiązaniu z nimi - przepisów Ordynacji podatkowej, umożliwia Naczelnemu Sadowi Administracyjnemu

Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów zamieszczone w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14.12.1995 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 148, poz. 720) nie mogą być uznane za przepis prawa materialnego.

Wydanie decyzji w przedmiocie podatku VAT, po ostatecznym określeniu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest ujawnieniem nowych okoliczności faktycznych, które mogłyby wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia o wysokości zobowiązania w podatku dochodowym.

1. Stwierdzenie przez Sąd innego rodzaju naruszenia przepisów postępowania, które mogło (a nie miało) mieć istotny wpływ na wynik sprawy, uzasadnia uwzględnienie skargi strony na decyzję (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). 2. Wyczerpujące zgromadzenie materiału dowodowego wpływa bezpośrednio na obiektywizm prowadzonego postępowania dowodowego i aby dojść do prawdy obiektywnej, organy podatkowe nie

Do uznania określonych wydatków jako mających, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, charakter ulepszeń środka trwałego istotne znaczenie ma dotychczasowe przeznaczenie tego środka.

Zauważyć należy, że przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok sądu. a nie decyzja organu podatkowego. Oznacza to, że zarzuty podnoszone w skardze kasacyjnej kierowane być muszą pod adresem zaskarżonego wyroku, a nie decyzji, której wyrok ten dotyczy.

Podatnik może amortyzować dla celów podatkowych wyłącznie te środki trwałe, do których przysługuje mu prawo własności. Wyjątki od tej zasady dotyczą jedynie amortyzacji środków trwałych, używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego /kapitałowego/.