1. Samo oddanie rzeczy ruchomej do korzystania innemu podmiotowi na podstawie umowy leasingu nie przesądza automatycznie o używaniu tej rzeczy bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych, a tym samym nie uprawnia do stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych, o których mowa w § 9 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 17.01.1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz

Uiszczanie opłat leasingowych w okresie, gdy korzystanie z samochodu nie było możliwe, nie mogło przyczynić się do osiągania z tego tytułu przychodów, a więc nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.

I. Decyzja wydana na podstawie art. 27 ust. 5 ustawy o VAT z 1993r. kreuje zobowiązanie, które wcześniej nie istniało, i dlatego musi mieć podstawę prawną w przepisie obowiązującym w momencie jej wydania. Nie jest ono bowiem obowiązkiem wynikającym z mocy prawa, lecz swoistym rodzajem sankcji administracyjnej, która jest ustalana dopiero w drodze decyzji.II. Określony w art. 19 ust. 3b ustawy z 1993r