Dyspozycja normy art. 106 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie daje podstaw do tego by żądać przeprowadzenia przed wojewódzkim sądem administracyjnym postępowania dowodowego wskazującego na istnienie nowych okoliczności faktycznych, których strona nie podnosiła w toku postępowania podatkowego uznając je za nieistotne

Wydatki na zakup nowo wybudowanego lokalu mieszkalnego od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ nie jest tożsamy z pojęciem systematycznego gromadzenia oszczędności na jednym rachunku oszczędnościowo-kredytowym

1. Skoro WSA nie kontrolował legalności zastosowania przez organy podatkowe określonych przepisów, a w treści skargi kasacyjnej brak uzasadnienia, w jaki sposób sąd I instancji naruszył te przepisy, tak gdy chodzi o błędną wykładnię, jak niewłaściwe ich zastosowanie, NSA pozbawiony został możliwości kontroli kasacyjnej tak sformułowanych zarzutów. 2. W sytuacji, gdy przyjęty przez sąd I instancji stan

Wydatki na zakup nowo wybudowanego lokalu mieszkalnego od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 27 a ust. 1 lit. d) ustawy podatkowej nie jest tożsamy z pojęciem systematycznego gromadzenia oszczędności na jednym rachunku oszczędnościowo - kredytowym w jednym banku prowadzącym kasę mieszkaniową, stosownie do art. 27 a ust. 2 tej ustawy. Regulacje

1. Prawidłowo organ odwoławczy umorzył postępowanie podatkowe w stosunku do płatnika N., uznając, iż od dnia 1.01.2003 r. brak jest podstaw prawnych do orzekania w sprawie odpowiedzialności płatnika z tytułu niepobranego i nieodprowadzonego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconych w 2003 r. diet pracownikom ponad wysokość określoną w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej

Postępowanie podatkowe w zakresie wymiaru podatku od towarów i usług może się toczyć jedynie w stosunku do podatnika, na którym ciąży obowiązek podatkowy w tym podatku, gdyż to jego interesu materialnoprawnego dotyczy to postępowanie, a w żadnym przypadku interesu takiego nie można się dopatrzyć w ramach takiego postępowania po stronie innych podmiotów, w tym określonych w art. 110-117a ustawy z dnia

Tworzone obowiązkowo na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz. U. nr 121 poz. 591 ze zm./ rezerwy, co do zasady nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten nie zawiera natomiast normy prawnej zakazującej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rezerwy utworzonej w warunkach innych niż określone w ustawie o rachunkowości. W takim

1. Art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ mówi o pewnym mechanizmie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków w walutach obcych /dzień otrzymania faktury, tzn. dzień zarachowania, i dzień faktycznej zapłaty - dzień poniesienia/. Z tego jednak nie wynika by ustawodawca zmieniał regułę z art. 22 ust. 1 zd. 1 ustawy

Usługi aptek nie są usługami w zakresie świadczeń zdrowotnych, w związku z czym nie ma zastosowania do aptek art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.

W art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. "g" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ ustawodawca użył ogólnego pojęcia "ugoda". Należy zatem uznać, że wyłączenie zawarte w tej jednostce redakcyjnej dotyczy zarówno ugód sądowych, jak i pozasądowych. Podstawa materialnoprawna obu z nich jest bowiem identyczna.

W sytuacji gdy Sąd pierwszej instancji słusznie stwierdził, że nie powinno w ogóle dojść do wznowienia postępowania, z uwagi brak żądania strony (naruszenie art. 241 § 1 Ordynacji podatkowej), a w konsekwencji powinno dojść - na podstawie art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej - do wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania, w sprawie zaistniała sytuacja prawna, która miała niewątpliwie wpływ

Należy stwierdzić, że skoro w sprawie nie zakwestionowano ustaleń stanu faktycznego sprawy, a więc ustalenia, że wystawca kwestionowanej faktury nie dysponuje jej kopią, to tym samym nieuzasadniony jest zarzut naruszenia przepisu § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym

1. Nie może zatem budzić wątpliwości, że w skardze kasacyjnej strona zakwestionowała wyłącznie ustalenia faktyczne, na których oparto wydanie decyzji podatkowej i które Sąd pierwszej instancji uznał za prawidłowe i wystarczające. Jednocześnie trzeba podkreślić, że ustaleń faktycznych nie sposób zakwestionować poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego. 2. Naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe

Brak skutecznego zarzutu naruszenia prawa procesowego i podważenia tym samym ustaleń faktycznych dokonanych przez organy podatkowe, a zaakceptowanych przez sąd administracyjny, powoduje brak możliwości skutecznego wywodzenia wadliwości zastosowania przepisu prawa materialnego Ordynacji podatkowej.