1. Sąd administracyjny I instancji w sposób prawidłowy odczytał znaczenie normy § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17.01.1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niemateialnych i prawnych, uznając, iż skoro w postępowaniu podatkowym ustalono, że jedynie część budynku biurowego była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, to odpisów amortyzacyjnych

O zakwalifikowaniu danego wydatku remontowego do kosztów uzyskania przychodów decyduje zamiar podatnika, który na tle okoliczności sprawy można uznać za realny. Organy prowadzące postępowanie braku takiej realności jednak nie wykazały. Mogły to uczynić kwestionując na przykład istnienie źródła przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W świetle art. 22 ust. 1 ustawy

Przez mienie, o którym mowa w art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./, należy rozumieć tzw. czysty dochód, majątek, którym podatnik może dysponować, po poniesieniu kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, a nie przychód.

Zbiór informacji technicznych objętych umową zawierał cechy wskazujące, iż można je było uznać za informacje typu "know-how". Wskazuje na to bowiem ich niejawny charakter, gdyż nie były one powszechnie znane, ani łatwo dostępne. Informacje te były istotne, a co za tym idzie ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową, a także możliwe do zidentyfikowania, ponieważ opisane

1. Odmienna ocena dowodów zgromadzonych przez organy podatkowe i zaprezentowanych przez podatnika i wyprowadzenia na jej podstawie własnych wniosków nie stanowi o tym, że sąd uchybia dyspozycji art. 187 § 1 u.p.s.a., nie wskazując podstaw do stwierdzenia wadliwości zaskarżonej decyzji. 2. Skoro sąd administracyjny I instancji, mimo zakresu zaskarżenia zawartego w skardze i jej uzasadnieniu, zaprezentował

Wydanie, na podstawie art. 161 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, postanowienia o umorzeniu postępowania sądowego z powodu jego bezprzedmiotowości uzasadnionej uwzględnieniem przez organ administracji wniesionej do Sądu skargi w trybie art. 54 par. 3 wymienionej ustawy, winno być poprzedzone wezwaniem

1 Skarga kasacyjna podważająca ustalenia faktyczne przyjęte przez sąd pierwszej instancji musi opierać się na podstawie wymienionej w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). 2 Skuteczne przytoczenie podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a wymaga wskazania konkretnych przepisów postępowania sądowego,

Osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą rozliczyć w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą zaliczyć do nich tylko ich część /w formie pewnego "ryczałtu"/, równą diecie za czas podróży służbowej.

Za zagraniczną podróż służbową przedsiębiorcy należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań spółki poza granicami kraju. Zupełnie nieuprawnione było stanowisko organów podatkowych, że realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności /w tym wypadku usług transportowych/ nie wchodzi w zakres podróży służbowych, natomiast podróże mające na celu czynności incydentalne spełniają wymogi

Kwestionowanie stanu faktycznego w skardze kasacyjnej nie może nastąpić poprzez stawianie zarzutów naruszenia prawa materialnego. Zarzut naruszenia prawa materialnego można skutecznie postawić tylko wówczas, gdy stan faktyczny został ustalony (również w ocenie strony skarżącej) w sposób niewadliwy. Dopiero bowiem prawidłowe ustalenie faktów prawotwórczych pozwala na ocenę czy dany przepis został właściwie

Wejście w życie od 1 stycznia 2001 r. ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101 poz. 1178/ nie spowodowało zmiany w prawie podatkowym. Na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ nadal podatnikiem pozostała spółka jawna, a nie jej wspólnicy, a zatem do tego podatnika kierowane są decyzje

Wejście w życie od 1 stycznia 2001 r. ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101 poz. 1178/ nie spowodowało zmiany w prawie podatkowym. Na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ nadal podatnikiem pozostała spółka jawna, a nie jej wspólnicy, a zatem do tego podatnika kierowane są decyzje

Podstawą prawną zaskarżonej decyzji był art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej. Przepis ten nie został wskazany jako podstawa skargi kasacyjnej. Oznacza to brak zarzutu naruszenia tego przepisu a więc i brak podważenia bezprzedmiotowości postępowania. A dopiero podważenie podstawy prawnej, na której oparto rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania, otwarłoby drogę do rozważań na temat merytorycznego rozstrzygnięcia

Decyzja o dodatkowym zobowiązaniu podatkowym w podatku od towarów i usług pozwala uznać spółkę cywilną za zobowiązaną i prowadzić egzekucję z jej majątku jako jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, posiadającej w świetle art. 1a pkt 20 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968/ status osoby zobowiązanej. Dopiero wydanie

Sąd administracyjny kontrolując legalność zaskarżonej decyzji nie może stosować innych przepisów prawa materialnego niż obowiązujące w dacie powstania obowiązku podatkowego. Wyjątkowo tylko przepisy ustaw podatkowych mogą postanowić o wstecznym działaniu przepisów prawa podatkowego.

O ważności umowy z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego, decyduje jej ważność na gruncie prawa cywilnego. Innymi słowy, istnienie podstawy prawnej świadczonej renty należy oceniać retrospektywnie - z uwzględnieniem jej następczej konwalidacji.

Sąd administracyjny kontrolując legalność zaskarżonej decyzji nie może stosować innych przepisów prawa materialnego niż obowiązujące w dacie powstania obowiązku podatkowego. Wyjątkowo tylko przepisy ustaw podatkowych mogą postanowić o wstecznym działaniu przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./ a contrario należy przyjąć, że kosztem uzyskania przychodu będzie strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności lub metod jej prowadzenia. Aby jednak

Uzasadnienie wyroku, które w przypadku określonym w zdaniu ostatnim art. 141 par. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ nie przedstawia dosłownie niezbędnych i jednoznacznych wskazań co do dalszego postępowania organu administracji, narusza w sposób oczywisty wymienione unormowanie.

Charakter dotacji celowych z budżetu państwa, w zw. z treścią art. 2 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nakazuje stosować do nich w całej rozciągłości przepisy tej ustawy - również w zakresie przepisów regulujących postępowanie podatkowe. W efekcie wydanie decyzji dotyczących należności budżetowych z naruszeniem przepisów o właściwości