1. Brak wyraźnego stwierdzenia, w skardze kasacyjnej, że art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./ został naruszony, uniemożliwia sądowi w postępowaniu kasacyjnym podważenie ustalenia, iż wydatki na rzecz udziałowców spółki nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów. 2. Nie odpowiada wymogom z art. 176 w związku

Brak wystarczających ustaleń faktycznych czyni przedwczesnym rozpoznanie zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Przepis art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ stanowi, że przytoczone w skardze kasacyjnej podstawy kasacji powinny być uzasadnione. Stosownie do wyraźnych postanowień art. 174 powołanej ustawy wskazane wyżej podstawy kasacyjne wraz z ich uzasadnieniem dotyczyć powinny naruszenia przepisów prawa materialnego czy procesowego

Jeśli organ skarbowy wykluczy z kosztów wydatki na wynagrodzenie członka zarządu, w tym wyjazdy służbowe, musi przeanalizować, czy nie można do tej kategorii zaliczyć wydatków na używanie do celów służbowych samochodu nie będącego własnością spółki.

Brak wskazania w skardze kasacyjnej konkretnych przepisów prawa procesowego naruszonych przez sąd administracyjny w postępowaniu sądowym powoduje, że Naczelny Sąd Administracyjny, związany treścią art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 obowiązek rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej/, obligowany jest do

Dla uznania podstawy z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ za usprawiedliwioną niezbędne jest wykazanie, że wadliwość postępowania kształtowała lub współkształtowała treść orzeczenia.

Dla uznania, że skarga oparta jest na właściwych podstawach nie wystarczy powtórzenie formuły z art. 174 ustawy. Zgodnie bowiem z art. 176 skarga kasacyjna poza tym, że powinna czynić zadość wymaganiom dla pisma w postępowaniu sądowym, ma zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek

Organy podatkowe mogły i mogą naliczać odsetki od nieterminowo płaconych zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy także po zakończeniu roku podatkowego.

Do kategorii przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./ nie należą środki pieniężne, wypłacane na podstawie art. 141 ust. 1 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o funduszach inwestycyjnych /Dz.U. nr 139 poz. 939 ze zm./ uczestnikom funduszu inwestycyjnego, w toku likwidacji tego funduszu.

1. Wynikająca z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej nie pozwala temu Sądowi na podstawianie obowiązujących w chwili wydania zaskarżonego orzeczenia przepisów postępowania sądowego w miejsce przepisów nieobowiązujących, błędnie powołanych

W stanie prawnym obowiązującym w 1997 r. odsetki za zwłokę z tytułu niezapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie mogły się nakładać w czasie z odsetkami od zaległego rocznego podatku.

1. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby organ podatkowy - dla ustalenia określonej okoliczności istotnej dla wymiaru należnego podatku VAT - wykorzystał dowód, który wcześniej posłużył do ustalenia tej samej okoliczności w innym postępowaniu podatkowym. 2. Mimo zastosowania przez Ustawodawcę odmiennych sformułowań w art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

Wejście w życie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 144 poz. 931/, nie uzasadnia wykładni, iż przed dniem 1 stycznia 1999 r. dla ustalenia tych samych okoliczności, przy tożsamym stanie faktycznym konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii co najmniej dwóch biegłych, a po tej dacie wystarczy zasięgnięcie jednej opinii.

Użyty w przepisie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" należy rozumieć w ten sposób, iż decydującym jest moment osiągnięcia przychodu dla przypisania wydatkowi podatkowego kosztu. A zatem dla potrzeb podatkowych ważne jest to, że koszt podatkowy musi być poniesiony i to w określonym

Koszty sądowe zasądzone w wyniku uwzględnienia roszczenia Spółki związanego z działalnością gospodarczą nie stanowią jej przychodu łączącego się z prowadzeniem tej działalności w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

Sąd administracyjny stwierdzając naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego nie może uznać tej okoliczności za nieistotną.

Stwierdzając, że Podatniczka była uprawniona w świetle przepisów § 37 w związku z § 36 powołanego wyżej rozporządzenia do otrzymywania faktur VAT jako podatnik zarejestrowany i posiadający numer identyfikacji podatkowej, nie korzystała ze zwolnień, o których mowa w art. 14 ust. 1, 5 i 6 ustawy i spełniała warunki przewidziane w ust. 2-5, posiadała poprawną formalnie fakturę VAT, dokonała odliczenia