Z przepisów art. 22 ust. 9 pkt 4 w związku z art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że norma kosztów uzyskania przychodów dla przychodów z tytułu nagród za udział w konkursach artystycznych wypłaconych osobom wykonującym samodzielnie działalność artystyczną wynosi 20 procent.

Przepisy art. 44 ust. 4 w związku z art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie przewidują ustalania straty z remanentu likwidacyjnego.

Przewidziany w par. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 stycznia 1992 r. w sprawie łącznego zobowiązania pieniężnego /Dz.U. nr 12 poz. 47/ nakaz płatniczy jest decyzją ustalającą wysokość zobowiązania m.in. w podatku rolnym /art. 5 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych - t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Jest to zatem decyzja konstutywna, której konsekwencje rozciągają się nie

Niewielkie uchybienia formalne nie zwalniają organów podatkowych od obowiązku wyjaśnienia, czy wydatek miał miejsce i czy był poniesiony w celu osiągnięcia przychodu.

W razie wadliwości dowodu księgowego podatnik może wykazać innymi dowodami, że poniósł określony wydatek. Zaniechanie przez organ administracji podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego, zwłaszcza gdy strona powołuje się na określone i ważne dla niej okoliczności, jest uchybieniem przepisom postępowania administracyjnego, skutkującym wadliwością decyzji.

Umowy cywilnoprawne nie mogą zmieniać obowiązków, jakie wynikają z prawa podatkowego, a organy podatkowe - w ramach przysługujących im uprawnień - są władne ocenić skuteczność czynności cywilnoprawnych z punktu widzenia prawa daninowego. Ocena treści i celu umowy cywilnoprawnej /np. czy nie zmierza ona do obejścia obowiązku podatkowego/ nie może być bowiem traktowana jako naruszenie swobody kształtowania

Jedynym kryterium wyceny jest wartość rynkowa nieruchomości z dnia powstania obowiązku podatkowego /dzień uprawomocnienia się postanowienia o zasiedzeniu - art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn - Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./ według stanu rzeczy w dniu nabycia.

Darowizna na rzecz szkoły niepublicznej, realizującej cele oświatowe w wykonywaniu działalności gospodarczej nie podlegała odliczeniu od podstawy opodatkowania w stanie prawnym obowiązującym w 1993 r. /art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./.

Warunkiem, od którego zależy, czy akt woli w postaci wyboru zwolnienia od opodatkowania wywierać będzie skutki prawne jest to, iż podatnik złoży takie oświadczenie przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży. Nie jest to termin w rozumieniu art. 57-60 Kpa, lecz warunek, tzn. materialnoprawna przesłanka, od której zależy powstanie prawa do zwolnienia.

Podatnik może dowodzić innymi dowodami fakt zaistnienia szkód czy też strat nadzwyczajnych tylko wtedy, gdy w danym okresie podatkowym sporządził określone dowody, a następnie w toku postępowania administracyjnego dowody te są kwestionowane. Jednakże w sytuacji, gdy podatnik w ogóle dowodów takich nie sporządzał w odniesieniu do poszczególnych wydarzeń powodujących niedobory czy też straty, nie może

1. O zaliczeniu danego składnika majątkowego do środków trwałych nie decyduje wola podatnika, wynikająca z zamierzonego okresu użytkowania rzeczy lecz obiektywne cechy składnika majątkowego uzasadniające przyjęcie, że może on być użytkowany przez okres dłuższy, aniżeli jeden rok. Chybiony jest pogląd podatnika, że nawierzchnia placu nie mogła stanowić środka trwałego, gdyż użytkowana była przez okres

Uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu oceniać należy przede wszystkim w oparciu o treść art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Przepis ten nie zawiera odniesienia do przepisów o rachunkowości, czy też nie wymaga, by poniesiony wydatek został w szczególny sposób udokumentowany. Uchybienie w szczególnym dokumentowaniu

Umowa o pracę zawarta przez członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z samym sobą jako nieważna nie może rodzić skutków prawnych w postaci zaliczenia wydatków związanych z tą umową do kosztów uzyskania przychodu /art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

1. Prawidłowe zakwalifikowanie usługi i nadanie symbolu, a przez to zastosowanie właściwej stawki podatku od towarów i usług należy do świadczącego usługę. W przypadku więc, gdy podatnik ma wątpliwości, czy prawidłowo zakwalifikuje dokonywane przez siebie usługi, powinien wystąpić do Wojewódzkiego Urzędu Statystycznego z wnioskiem o zakwalifikowanie usługi do odpowiedniej podbranży SWW, KOB lub KWiU

1. O ustaniu związku między środkami trwałymi, a wykonywaną działalnością gospodarczą można mówić dopiero w przypadku likwidacji tej działalności w rozumieniu art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Nie jest jednak taką likwidacją całkowita lub częściowa zmiana branży albo zmiana formy prawnej, w jakiej działalność prawna

Skoro skarżące przedsiębiorstwo nie dysponuje żadnymi dokumentami stanowiącymi podstawę wszczęcia postępowania reklamacyjnego i sposobu załatwienia reklamacji /to jest reklamacji odbiorców, zawiadomienia o stwierdzonych wadach, wyniki negocjacji stron/, tym samym zasadnie organy podatkowe nie uznały przedmiotowych upustów za koszt uzyskania przychodu. Zgodzić się trzeba z argumentacją organów podatkowych

Skoro wypłaty były dokonywane z dołu i stanowiły zryczałtowaną miesięczną równowartość wartości zużytych w toku świadczenia pracy materiałów, to jest środków czystości, mioteł i ścierek, to kwoty tych wypłat należało uznać za ekwiwalenty pieniężne, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./. Tak więc w

Jakkolwiek przepis art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie określa wprost przesłanek, jakimi przy odraczaniu terminów przewidzianych w przepisach podatkowych winien kierować się organ podatkowy, to nie może ulegać wątpliwości odpowiednie zastosowanie tu przesłanek przewidzianych w art. 13 ust. 1 tej ustawy, a więc wystąpienie