1. W razie spełnienia przez podatników warunków określonych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 28 poz. 127/, którzy zawarli umowy określone w art. 14 ust. 4 i art. 23 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ w brzmieniu

1. Uprawnienia organów podatkowych wynikające z art. 30 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, będącego przepisem prawa materialnego, nie mogą być utożsamiane z uprawnieniami, jakie daje art. 169 par. 2 Kpa, należący do przepisów postępowania, w szczególności do nieuznania za dowód w postępowaniu podatkowym zapisów w ewidencji

W postępowaniu podatkowym także stosuje się zasadę, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wyprowadza określone skutki prawne. Zatem podatnik, który odlicza od dochodu darowizny - obniżając w ten sposób podstawę opodatkowania - winien liczyć się z koniecznością wykazania, kiedy, komu, jaką kwotę i na jaki cel podarował. Ze zmiany art. 26 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991

O rażącym naruszeniu prawa mówić można tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność /por. wyrok NSA z dnia 12 grudnia 1988 r. III SA 481/88 - nie publikowany/. W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako "rażące" może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie gdy jego waga jest znacznie większa niż stabilność

Zameldowanie się w miejscu stałego lub czasowego pobytu jest tylko dowodem, że dana osoba dopełniła obowiązku meldunkowego, wynikającego z ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Natomiast o zastosowaniu ulgi, o której mowa w art. 16 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./, decyduje

Odliczenie od dochodu, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/ w brzmieniu obowiązującym w 1993 r., przysługiwało każdemu z małżonków odrębnie /a nie małżonkom łącznie/ na każde dziecko.

Obowiązkiem Izby Skarbowej w decyzji stwierdzającej nieważność decyzji Urzędu Skarbowego z powodu rażącego naruszenia prawa jest wykazanie, że naruszenie to ma charakter rażący, w tym także że jest to oczywiste naruszenie przepisów prawa. W wypadku nie wykonania tego obowiązku, Izba Skarbowa narusza art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

Rodzice małoletnich dzieci własnych lub przysposobionych nie osiągających dochodu, ponoszący wydatki z tytułu obciążenia dzieci trwałymi ciężarami opartymi na tytule prawnym, nie stanowiącymi kosztów uzyskania przychodów /art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, nie mogą korzystać z odliczenia od podstawy opodatkowania

Pod pojęciem wkładu mieszkaniowego aż do nowelizacji Prawa spółdzielczego w 1994 r. mieściły się jedynie te wydatki podatników, które stanowiły jedynie pierwszą wpłatę na mieszkanie, warunkującą uzyskanie przydziału mieszkania i z pominięciem późniejszych spłat rat kredytu zaciągniętego przez spółdzielnię.

Forma opodatkowania, na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ bądź w formie ryczałtu określonego rozporządzenie z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 123 poz. 635/ nie należy do wyboru konkretnego podatnika ani od woli organu podatkowego

Art. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1993 r. nie przewidywał obowiązku dokumentowania darowizn na cele wymienione w ust. 1 pkt 1, co przewidziano w odniesieniu do wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe /art. 26 ust. 6 ustawy/. Powyższe nie może jednak oznaczać, że podatnik nie miał obowiązku

1. Badanie interesu społecznego i słusznego interesu strony /art. 155 Kpa/ nie może polegać na ocenie prawidłowości zastosowania przepisów prawa przez organy obu instancji przy wydaniu ostatecznej decyzji. 2. Powołanie się przez organy administracyjne na art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, podczas gdy ustęp

Artykuł 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ w brzmieniu ustalonym w art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 6 marca 1993 r. /Dz.U. nr 28 poz. 127/ wprost wyklucza możliwość zaliczania do kosztów uzyskania spółki z o.o. wypłat czy innych świadczeń - dokonywanych na rzecz

Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "c" ustawy z dnia 26 lipca 1989 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione w roku podatkowym na cele mieszkaniowe podatnika przeznaczone na wkład budowlany lub mieszkaniowy od spółdzielni mieszkaniowej. Podatnik, który nie jest członkiem spółdzielni, nie ma tytułu prawnego do

Żaden z przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ nie zabrania odliczania od podstawy opodatkowania wydatków poniesionych przez podatnika w danym roku podatkowym i przeznaczanych na spłatę wkładu mieszkaniowego, gdy budowa mieszkania, do którego przywiązane jest przysługujące mu spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, finansowana

Wybudowanie i przebudowanie to dwa pojęcia o różnej treści. Skoro ustawodawca powiązał ulgę podatkową tylko z pierwszym z nich /art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "d" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm., obecnie Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, to niedopuszczalne jest rozciągnięcie zakresu tej ulgi na inną sytuację faktyczną.

Decyzja określająca, na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, zobowiązanie w podatku od towarów i usług już po zapłaceniu podatku jako wydana bez podstawy prawnej jest dotknięta wadą nieważności - z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.