W sprawach dotyczących umorzenia nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych organ administracji musi w pierwszej kolejności ustalić, czy zachodzą specjalne okoliczności uzasadniające udzielenie ulgi w postaci umorzenia, odroczenia płatności lub rozłożenia na raty, i dokonać oceny zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7 k.p.a. Decyzja o umorzeniu jest uznaniowa i powinna być pozbawiona cech dowolności

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje osobie, która pozostaje rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej i jest obciążona wobec osoby wymagającej opieki obowiązkiem alimentacyjnym.

Jeżeli wyłączną przyczyną wypadku jest naruszenie przez ubezpieczonego przepisów o ochronie życia i zdrowia z powodu rażącego niedbalstwa, to zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy wypadkowej ubezpieczony traci prawo do świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego.

Złożone struktury umów prawa cywilnego nie wyłączają z mocy prawa obowiązku podlegania ubezpieczeniu społecznemu wynikającego z faktycznego wykonywania pracy, a samo redagowanie wielu umów z jednym wykonawcą nie prowadzi do powstawienia wielokrotnych tytułów ubezpieczenia, jeśli faktycznie istnieje de facto tylko jeden stosunek prawny. Interpretacja prawa materialnego w sprawach z zakresu ubezpieczeń

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga istnienia obowiązku alimentacyjnego, określonego w art. 128 k.r.o., ciążącego na krewnych w linii prostej oraz rodzeństwie, natomiast inne osoby nieobciążone tym obowiązkiem, w tym siostrzeńcy osoby niepełnosprawnej, nie mają prawa do tego świadczenia, nawet jeśli faktycznie sprawują nad nią opiekę.

Sprawowanie osobistej opieki nad dziećmi jako przyczyna przerwy w zatrudnieniu nie stanowi 'szczególnej okoliczności' w rozumieniu art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uprawniającej do przyznania świadczenia emerytalnego w drodze wyjątku, gdyż stanowi dobrowolny wybór osoby ubezpieczonej, natomiast nie zdarzenie niezależne i niemożliwe do przezwyciężenia

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na mocy art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga od osoby zobowiązanej do alimentacji w drugiej kolejności legitymowania się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności współmałżonka osoby wymagającej opieki.

Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności nie jest samo w sobie wystarczającym dowodem na spełnienie wymogów przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w szczególności nie przesądza wyłącznie o konieczności rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez osobę sprawującą opiekę nad niepełnosprawnym. Decydujące znaczenie dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego ma rzeczywisty

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne tylko wtedy, gdy zdecyduje się na rezygnację z renty, co jest zgodne z zasadą wyboru między świadczeniami przewidzianą w systemie zabezpieczenia społecznego.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom innym niż współmałżonek osoby wymagającej opieki jest posiadanie przez współmałżonka tej osoby orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, przy czym regulacje w tym zakresie posiadają charakter autonomiczny i nie są sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi.

W przypadku braku w decyzji, określającej warunki umorzenia należności składkowych i informacji o wysokości należności niepodlegających umorzeniu, organ rentowy ma obowiązek, na wniosek ubezpieczonego, udzielić pełnej i precyzyjnej informacji o tych należnościach w sposób umożliwiający ich spłatę, a naruszenie tego obowiązku może skutkować nieważnością decyzji o odmowie umorzenia należności.