Przepis art. 56 § 1 KP nie ma zastosowania w sytuacji, gdy stosunek pracy z mianowanym urzędnikiem państwowym uległ rozwiązaniu z mocy prawa wskutek prawomocnego orzeczenia organu dyscyplinarnego wydalającego tego pracownika ze służby (art. 14 i 39 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.).
Ani pod rządami przepisów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/, ani też pod rządami wcześniejszych przepisów prawa, nadleśniczowie nie byli urzędnikami państwowymi mianowanymi w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ czy też funkcjonariuszami państwowymi, których zatrudnienie miałoby charakter stosunku
Wykonanie orzeczonej kary dyscyplinarnej przeniesienia na niższe stanowisko - przewidziane w art. 34 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. 1982 nr 31 poz. 214 ze zm./ - następuje przez wypowiedzenie warunków pracy i /lub/ płacy w sposób uregulowany w art. 42 Kp w związku z art. 5 Kp.
Zasada, że spory o roszczenia ze stosunku pracy rozstrzygają sądy pracy /art. 22 par. 1 i art. 262 par. 1 Kp oraz art. 476 par. 1 pkt 1 Kpc/ dotyczy również stosunku pracy na podstawie powołania /art. 68-72 Kp/ i mianowania /art. 76 Kp/, chyba że tryb dochodzenia niektórych roszczeń pracowników mianowanych został uregulowany odmiennie /np. art. 38 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
Przepisy ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ nie wprowadzają w zakresie postępowania dowodowego przy ustalaniu zakresów pozostawania przez bezrobotnego przed datą rejestracji w stosunku pracy lub stosunku służbowym żadnych odstępstw od reguł kodeksu postępowania administracyjnego. Okresy te mogą być zatem udowadniane wszelkimi niesprzecznymi
1. Pismo stwierdzające wygaśnięcie stosunku pracy mianowanego urzędnika państwowego nie stanowi decyzji w rozumieniu art. 104 Kpa. 2. Stosownie do art. 39 w związku z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ spory o roszczenia urzędników państwowych na tle wygaśnięcia stosunku pracy rozpatrywane są w trybie określonym w kodeksie
Jaki sąd - Naczelny Sąd Administracyjny czy sąd pracy jest właściwy do rozpatrzenia sporu dotyczącego rozwiązania stosunku pracy z mianowanym pracownikiem Najwyższej Izby Kontroli?
1. Stosunek pracy z mianowania /służbowy/ powstać może wyłącznie w wyniku aktu mianowania, który jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 Kpa. 2. W przypadku pracowników umownych powinność z par. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 1983 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników Narodowego Banku Polskiego /Dz.U. nr 64 poz. 290/ ma, podobnie jak w przypadku umownych
Akt odwołania ze stanowiska kierowniczego w administracji państwowej osoby powołanej na to stanowisko nie jest decyzją administracyjną i na akt ten nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Natomiast w sytuacjach, o których mowa w art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 16 czerwca 1988 r. /Dz.U. nr
1. Polecenie służbowe organu odwoławczego jest w zasadzie wiążące dla organu I instancji, gdyż organ ten uprawniony jest jedynie do przedstawienia swoich zastrzeżeń organowi II instancji na zasadach określonych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ i ewentualnego zawiadomienia organu nadrzędnego nad organem odwoławczym. 2
1. Art. 23 par. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm./ wyraża ogólną zasadę odnoszącą się do wszystkich rodzajów stosunku pracy, że czynności prawnych w zakresie stosunku pracy dokonuje w imieniu zakładu pracy jego kierownik lub inny upoważniony do tego pracownik. Tezę taką potwierdza zamieszczenie powyższego przepisu w rozdziale I "przepisy ogólne" Działu Drugiego
Ocena zasadności cofnięcia upoważnienia do załatwiania spraw tajnych nie podlega kontroli organów rozpatrujących spory pracownicze, aktualność tej tezy zawartej w IV uchwale Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowego stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia
Od rozwiązania stosunku pracy w drodze porozumienia stron /art. 15 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 38 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, gdyż w takiej sprawie brak jest decyzji o jakiej mowa w art. 104 Kpa.
Zmiana zakresu czynności urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie należy do spraw poddanych kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego na zasadzie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.
Tylko wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko mianowanemu urzędnikowi państwowemu uprawnia kierownika urzędu, w którym ten pracownik jest zatrudniony, do wydania decyzji o zawieszeniu pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./. Wydane przez kierownika urzędu polecenie
1. Samowolne rozpoczęcie urlopu wypoczynkowego przez pracownika z równoczesnym ujawnieniem zamiaru zerwania więzi prawnej łączącej go z zakładem pracy jest porzuceniem pracy /art. 64 par. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy - Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm./ i powoduje wygaśnięcie umowy o pracę. 2. Urzędnik państwowy, który rozpoczął urlop wypoczynkowy mimo cofnięcia uprzednio wyrażonej zgody
1. Kara dyscyplinarna wydalenia z pracy pracownika urzędu państwowego nie powoduje sama przez się rozwiązania stosunku pracy, lecz stanowi podstawę do podjęcia w tym przedmiocie decyzji przez organ będący pracodawcą /kierownika urzędu/. 2. Od decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy przysługuje pracownikowi odwołanie do kierownika urzędu nadrzędnego, a na decyzję tego organu - skarga do Naczelnego Sądu
1. Ustawa z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214/, jak i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1983 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków urzędników administracji celnej /Dz.U. nr 5 poz. 34/, nie znają formy przeniesienia urzędnika państwowego /funkcjonariusza celnego/ na inne stanowisko służbowe w ramach tego samego urzędu, poza przypadkami