W przypadku umów zawieranych z udziałem konsumentów, niedozwolone postanowienia umowne, naruszające zasady współżycia społecznego, nie wiążą konsumenta, a skutkiem ich uznania za niedozwolone jest konieczność rozliczenia roszczeń obu stron umowy, stosując teorię dwóch kondykcji, zgodnie z art. 410 § 1 i 2 k.c., co znajduje zastosowanie niezależnie od faktu, czy umowa upada w całości, czy też pozostaje

1. Klauzula umowy kredytowej przewidująca przeliczanie kredytu i rat w oparciu o kurs franka szwajcarskiego ustalany jednostronnie przez bank jest nieważna, gdyż brak w niej jasnego powiązania z kursem niezależnym od stron umowy, co czyni ją niejednoznaczną i podlegającą kontroli na podstawie art. 385 (1) Kodeksu cywilnego. 2. Waloryzacja świadczeń pieniężnych kursem waluty obcej w umowie kredytowej

W przypadku umów kredytowych opartych na walutach obcych, nieważność przelicznika walutowego nie prowadzi do unieważnienia całej umowy, lecz umożliwia zastąpienie go przelicznikiem wynikającym z przepisów prawa lub przepisów normatywnych, zgodnie z zasadami swobody umów i ochrony interesów konsumentów.

1. Zastosowanie mechanizmu rynkowego udzielanych kredytów, opartego na wskaźniku LIBOR, nie ma swojego rynkowego uzasadnienia i przekłada się na nierówne traktowanie kredytobiorców. 2. Stosowanie przepisów dyspozytywnych lub ustalonych zwyczajów jest niezbędne do funkcjonowania umów w Polsce, a brak wskazania podstawy prawnej do stosowania kursu NBP może uniemożliwić skarżącym składanie zarzutów kasacyjnych

Wierzyciel hipoteczny ma prawo żądać spełnienia świadczenia zabezpieczonego hipoteką od właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem osobistym, pod warunkiem, że wierzytelność hipoteczna jest wymagalna, a wypowiedzenie tej wierzytelności jest skierowane do właściciela w sposób jednoznaczny informujący o zamiarze wierzyciela do skorzystania z uprawnienia do zaspokojenia zabezpieczonej wierzytelności

Niedozwolone postanowienie umowne (art. 3851 § 1 k.c.) jest od początku, z mocy samego prawa, dotknięte bezskutecznością na korzyść konsumenta, który może udzielić następczo świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną. Jeżeli bez bezskutecznego postanowienia umowa kredytu nie może wiązać, konsumentowi i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia

1. Wykazanie uwierzytelnienia transakcji przez dostawcę usług płatniczych nie jest równoznaczne z wykazaniem jej autoryzacji. 2. Dostawca usług płatniczych nie jest zobowiązany do udowodnienia autoryzacji transakcji płatniczej, ale do udowodnienia, że transakcja była uwierzytelniona i prawidłowo zapisana. 3. Autoryzacja to zgoda na wykonanie transakcji płatniczej wyrażona przez płatnika, a uwierzytelnienie

Wyeliminowanie ryzyka kursowego z umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie oprocentowania ze stawką LIBOR jest tak daleko idącym przekształceniem umowy, że należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze. Postanowienie uznane za abuzywne określa bowiem główne świadczenia stron i ma konieczny charakter z punktu widzenia konstrukcji umowy kredytu indeksowanego

Abuzywne klauzule umowne w umowach kredytowych, nawet jeśli nie wpłynęły na wartość transakcji, stanowią naruszenie dobrych obyczajów i rażąco naruszają interesy konsumentów, co uzasadnia ich nieważność, niezależnie od ewentualnych odmiennych ustaleń między stronami co do wartości transakcji.

1. W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul w umowie, sąd powinien podjąć wszelkie niezbędne środki mające na celu ochronę konsumenta przed szczególnie szkodliwymi konsekwencjami unieważnienia danej umowy, z uwzględnieniem rzeczywistych i bieżących interesów konsumenta oraz z zastrzeżeniem, że do celów tej oceny decydująca jest wola wyrażona przez konsumenta w tym względzie. 2. Usunięcie abuzywnej

Po usunięciu abuzywnych postanowień łączących strony umów kredytu, konieczność obliczenia zobowiązań kredytobiorców wynikających z umów kredytu złotowego z oprocentowaniem w oparciu o stawkę LIBOR (z uwzględnieniem stałej marży banku) należy uznać za naturalną sankcję cywilną, będącą następstwem niezgodnego z prawem zachowania kredytodawcy. Jeżeli nawet ekonomicznym skutkiem wyroku będzie uzyskanie

Umowa kredytu indeksowanego do waluty obcej, która zawiera abuzywne klauzule przeliczeniowe, nie może być uważana za ważną i wiążącą strony, zgodnie z Dyrektywą 93/13, ponieważ eliminacja tych klauzul może prowadzić do deformacji umowy, która nie pozwala na odtworzenie treści praw i obowiązków stron.

Postanowienia umowy z konsumentem przyznające bankowi swobodę kształtowania kursu waluty obowiązującego w ramach stosunku umownego, a przez to swobodę kształtowania wysokości świadczenia własnego i drugiej strony, należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne, choćby bank w rzeczywistości korzystał z tej swobody w sposób oględny, nie naruszając rażąco interesów drugiej strony.

Sprzeczne z naturą stosunku prawnego są postanowienia, w których kredytodawca jest upoważniony do jednostronnego oznaczenia kursu waluty właściwej do wyliczenia wysokości zobowiązania kredytobiorcy oraz ustalenia wysokości rat kredytu, jeżeli z treści stosunku prawnego nie wynikają obiektywne i weryfikowalne kryteria oznaczenia tego kursu. Postanowienia takie, jeśli spełniają kryteria uznania ich za

Jednostronne oświadczenia woli, takie jak oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy kredytowej, powinny być jednoznaczne i stanowcze, a ich skutek może zależeć od woli drugiej strony, jeżeli zdarzenie przyszłe i przedmiotowo niepewne, takie jak spełnienie świadczenia, jest uzależnione od tej drugiej strony.

Postanowienia umowy nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem, które kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy, są niedozwolone, niezależnie od tego, czy określają główne świadczenia stron.

W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul umownych w umowie kredytu, możliwość dalszego wykonywania umowy powinna być oceniana indywidualnie, a rażące naruszenie interesu konsumenta nie zawsze musi wiązać się z poniesieniem szkody po stronie konsumenta.

Ocena abuzywności postanowień umowy kredytu mieszkaniowego nie może być dokonywana ani w świetle takich okoliczności jak np. kryzys ekonomiczny z końca 2008 r. czy pandemia Covid-19, ani wejście w życie ustawy antyspreadowej. Wejście w życie ustawy antyspreadowej nie sanowało abuzywności klauzul w umowach zawartych kilka lat wcześniej, ponieważ ustawodawca nie zawarł w ustawie tej regulacji tego rodzaju

1. Osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową uzyskują status konsumenta w kontekście umów, jeżeli konkretna czynność prawna dokonana przez nie z przedsiębiorcą nie jest związana bezpośrednio z ich działalnością. 2. Postanowienia umowne, które pozwalają bankowi swobodnie kształtować kurs waluty obcej, są niedozwolonymi postanowieniami umownymi, naruszającymi interesy konsumenta i rażąco

Ocena abuzywności klauzul umownych powinna być dokonywana na podstawie okoliczności istniejących w chwili zawarcia umowy, a nie w oparciu o okoliczności zaistniałe w toku jej wykonywania, podkreślając konieczność uwzględnienia woli i zrozumienia stron oraz przewidywalności skutków umowy.

1. Ocena skutków abuzywności postanowień umownych wymaga uwzględnienia stanu prawnego z chwili zawarcia umowy, gdyż późniejsze zmiany normatywne nie mogą być odczytywane jako skutkujące automatyczną sanacją stosunku umownego, który od początku był wadliwy. 2. Nie jest możliwe utrzymanie umowy kredytowej, w której stwierdzono abuzywność postanowień kształtujących mechanizm waloryzacji świadczenia kursem

1. Jeżeli nie zachodzi jednoznaczna zgoda konsumenta, poinformowanego wyczerpująco o skutkach jej udzielenia, umowę uważa się za nieważną od początku, prowadząc do obowiązku zwrotu świadczeń na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. 2. Adekwatne informowanie konsumenta o ryzyku kursowym jest kluczowe dla ważności umów o kredyt hipoteczny w walucie obcej. Bez pełnej i rzetelnej informacji

Prowizja za udzielenie kredytu hipotecznego ulega obniżeniu na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, jeżeli jej wysokość jest zależna od okresu obowiązywania umowy.