Postanowienie NSA z dnia 1 grudnia 2020 r., sygn. I OW 143/20
Inne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.), Sędzia NSA Rafał Stasikowski, Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta C. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta C. a Burmistrzem N. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku L. J. o przyznanie pomocy społecznej w postaci schronienia postanawia: wskazać Prezydenta Miasta C. jako organ właściwy w sprawie.
Uzasadnienie
Pismem z 20 maja 2020 r. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. (dalej jako: "wnioskodawca"), działający z upoważnienia Prezydenta Miasta C., wystąpił z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta C. a Burmistrz N. w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku L. J. o przyznanie pomocy społecznej w postaci schronienia.
W uzasadnieniu wskazano, że wnioskiem z 11 marca 2020 r. L. J. (dalej jako: "strona") zwróciła się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. (dalej jako: "MOPS w C.") o udzielenie świadczeń z pomocy społecznej w postaci schronienia w Schronisku dla Samotnych Kobiet [...] w C. Powyższy wniosek związany był z faktem, że dzieci strony postanowieniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z 31 stycznia 2020 r., sygn. akt V Nsm 2786/19, zostały umieszczone w pieczy zastępczej, co oznaczało, że nie przestała być ona uprawniona do pobytu w Domu Samotnej Matki w C. Pobyt strony na terenie C. związany jest głównie z faktem pobytu w Domu Samotnej Matki w C. Nie posiada ona uprawnienia do lokalu mieszkalnego w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy. Powyższe oznacza zatem, że jest ona osobą bezdomną w rozumieniu art. 6 pkt 8 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1507, z późn. zm.; dalej jako: "u.p.s."). Nie można bowiem utożsamiać faktu pobytu strony w Domu Samotnej Matki w C. (w ośrodku wsparcia) z zamiarem zamieszkania w C. W podobnym stanie faktycznym dot. strony zapadło już orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2018 r., I OW 114/18, w sprawie o wskazanie organu właściwego do wydania decyzji o skierowaniu do domu dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, w którym NSA pokreślił, że "wnioskodawczyni w momencie ubiegania się o przyjęcie do domu dla kobiet w ciąży była osobą bezdomną. Jak bowiem wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy opuściła wówczas mieszkanie, które wraz z konkubentem wynajmowała na terenie C. [...] Tym samym była wówczas osobą niezamieszkującą w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy, zaś okoliczność posiadania przez stronę w tym czasie zameldowania w N [...], w mieszkaniu należącym do jej matki, z uwagi na brak możliwości zamieszkiwania pod tym adresem, dodatkowego wskazuje na jej status osoby bezdomnej". Od tego momentu sytuacja strony nie uległa żadnej zmianie, albowiem nie posiada w C. uprawnienia do lokalu mieszkalnego, co oznacza, że w rozumieniu art. 6 pkt 8 u.p.s. jest ona osobą bezdomną. Zatem w przedmiotowym stanie faktycznym do wniosku strony zastosowanie ma art. 101 ust. 2 u.p.s., zgodnie z którym w sytuacji, gdy o pomoc występuje osoba bezdomna organem właściwym do rozpoznania wniosku jest organ ostatniego miejsca zameldowania strony na pobyt stały. W przedmiotowej sprawie jest to Burmistrz N.
W odpowiedzi na wniosek Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w N., działający z upoważnienia Burmistrza Gminy i Miasta N., wniósł o wskazanie Prezydenta Miasta C. jako organu właściwego w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu podniesiono, że strona od 1998 r. jest zameldowana na pobyt stały w N. Do kwietnia 2019 r. zamieszkiwała pod wskazanym adresem w mieszkaniu matki i zajmowała wraz z partnerem i dzieckiem jeden pokój z dostępem do kuchni i łazienki. W kwietniu 2019 r. opuściła dotychczasowe miejsce zamieszkania mimo tego, że nadal jest tam zameldowana i mogła tam zamieszkiwać. W przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 101 ust. 1 u.p.s., który stanowi, że właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie. W związku z tym, że strona zamieszkuje na terenie C. właściwą gminą do udzielenia pomocy jest C. W tym przypadku nie mają zastosowania przepisy art. 101 ust. 2 u.p.s., gdyż strona nie jest osobą bezdomną. Według u.p.s. osoba bezdomna to osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowana na pobyt stały w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności, a także osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. Strona nie jest osobą bezdomną, gdyż jest zameldowana w N. i ma możliwość tam zamieszkiwać, co wynika z oświadczenia jej matki z 27 sierpnia 2020 r. Poza tym zgodnie z treścią art. 25 k.c. miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Miejsce zamieszkania stanowi element indywidualizacji człowieka. Zamieszkanie jest prawną kwalifikacją określonego stosunku danej osoby do miejsca. Na prawną konstrukcję miejsca zamieszkania składają się dwa elementy: przebywanie w sensie fizycznym w określonej miejscowości (corpus) oraz wola, zamiar stałego pobytu (animus). Oba te elementy muszą występować łącznie. Chodzi o miejscowość w sensie administracyjnym, nie ma istotnego znaczenia konkretne mieszkanie ani dokładny adres. Zgodnie z oświadczeniem strony z 11 marca 2020 r. wiążę ona swoją przyszłość z C.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
