Wyrok SN z dnia 12 lipca 2000 r. sygn. III RN 208/99
Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę na decyzję odmawiającą ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jest uprawniony i zobowiązany do oceny, czy przepis miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest zgodny z Konstytucją RP.
Przewodniczący: SSN Kazimierz Jaśkowski
Sędziowie SN: Andrzej Wasilewski, Andrzej Wróbel (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2000 r. sprawy ze skargi Juliusza J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 6 sierpnia 1997 r. [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku z dnia 26 maja 1999 r. [...]
oddalił rewizję nadzwyczajną.
Uzasadnienie
Wójt Gminy K. decyzją z dnia 12 czerwca 1997 r. odmówił Juliuszowi Maciejowi J. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie na działce [...], położonej we wsi C.K., budynku zagrodowego połączonego z budynkiem gospodarczym oraz oddzielnej stodoły. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, iż z ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego Gminy K. z dnia 1 grudnia 1994 r. wynika, że na terenie Wigierskiego Parku Narodowego nowa kolonijna zabudowa zagrodowa lub ogrodnicza może być realizowana wyłącznie dla gospodarstw o powierzchni powyżej 10 ha użytków rolnych z wyłączeniem dwustumetrowego pasa wokół jezior i rzeki C.H. oraz po obu stronach drogi krajowej S.-Se. Zainteresowany jest właścicielem nieruchomości rolnej o powierzchni 5,89 ha i nie spełnia warunku określonego tekstem planu, a ponadto zamiar inwestycyjny zainteresowanego negatywnie zaopiniowała dyrekcja W. Parku Narodowego.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia 6 sierpnia 1997 r. utrzymało w mocy zaskarżoną odwołaniem J.M. J. powyższą decyzję. Organ drugiej instancji podzielił stanowisko organu pierwszej instancji co do sprzeczności zamierzenia inwestycyjnego z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu inwestycji. Wskazał, iż wykonywanie prawa własności podlega ograniczeniom ustawowym, a także wyznaczonym przez zasady współżycia społecznego i społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. Ograniczeniem ustawowym są przepisy ustawy o planowaniu przestrzennym, w tym przepis art. 33 tej ustawy, który stanowi, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują wraz z innymi przepisami prawa sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Niezasadne jest powoływanie się przez stronę na rozporządzenie z dnia 27 czerwca 1988 r. w sprawie utworzenia Wigierskiego Parku Narodowego, albowiem jego przepisy, poza przepisem § 1 dotyczącym utworzenia Parku, utraciły moc i nie obowiązywały od 29 marca 1997 r, tj. od daty, gdy zaczęło obowiązywać rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 marca 1997 r. w sprawie Wigierskiego Parku Narodowego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
