Wyrok SN z dnia 24 marca 1999 r. sygn. I PKN 628/98
Przepis art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (jednolity tekst: Dz.U. z 1990 r. Nr 69, poz. 407) umożliwiający wprowadzenie do nich wewnętrznego mechanizmu dostosowawczego ze względu na trudności finansowe nie miał zastosowania, gdy system wynagradzania zmieniano protokołem dodatkowym (art. 6 ust. 5 tej ustawy).
Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Józef Iwulski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 marca 1999 r. sprawy z powództwa Kazimierza W. przeciwko Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej „K.” w S.K. o zapłatę, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 czerwca 1998 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
W imieniu pozwanej Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej „K.” w S.K. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 czerwca 1998 r. [...], którym Sąd ten częściowo zmienił wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy z dnia 30 marca 1998 r. [...].
Powód Kazimierz W. wniósł o zapłatę zaległego wynagrodzenia w części dotyczącej nie wypłaconego mu we właściwej wysokości dodatku funkcyjnego i z tego tytułu domagał się pierwotnie 8.750,40 zł, a po sprecyzowaniu roszczenia w tym zakresie określił jego wysokość na 9.426 zł. Ponadto żądał odszkodowania w kwocie 10.000 zł za naruszenie przez pozwanego pracodawcę jego dóbr osobistych. Sąd pierwszej instancji zasądził od pozwanego na rzecz powoda łącznie kwotę 13.696,90 zł z tytułu różnic w wypłacie dodatku funkcyjnego za okres od grudnia 1994 r. do końca stycznia 1998 r. i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.
W dniu 16 sierpnia 1989 r. strony zawarły umowę o pracę, na podstawie której powód został zatrudniony u pozwanego na stanowisku kierownika działu handlu. W umowie tej ustalono, że dodatek funkcyjny przysługujący powodowi wynosić będzie 20.000 zł (przed dominacją), to jest 90% najniższego wynagrodzenia. W piśmie z dnia 25 stycznia 1990 r. pozwany wypowiedział powodowi warunki płacy w ten sposób, że przyznał mu wynagrodzenie zasadnicze w kwocie 550.000 zł (przed denominacją) oraz dodatek funkcyjny w wysokości 120% najniższego wynagrodzenia. W kolejnych pismach pozwanego określających nowe warunki płacowe, wysokość dodatku funkcyjnego przyznanego powodowi nie uległa zmianie. De facto jednak pozwany zmienił zasady wypłaty powodowi dodatku funkcyjnego albowiem w 1990 r. wstrzymał wzrost podstawy naliczania tego dodatku, w wyniku czego jego wysokość wynosiła w latach: 1990 - 144.000 zł (przed denominacją); w styczniu i lutym 1991 r. - 288.000 zł (przed denominacją); od marca 1991 r. - 396.000 zł (przed denominacją); od stycznia do kwietnia 1995 r. - 51,80 zł; od maja 1995 r. do dnia rozwiązania z powodem umowy o pracę, tj. do 31 stycznia 1998 r. - 67,20 zł. Powyższe kwoty wypłacane powodowi znacznie odbiegały od przewidzianej w umowie o pracę wysokości dodatku funkcyjnego, tj. 120% najniższego wynagrodzenia. Nie było przy tym sporu między stronami, iż pozwany nie wypowiedział zawartej umowy w części dotyczącej dodatku funkcyjnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
