Wyrok SN z dnia 4 grudnia 1997 r. sygn. I PKN 418/97
1. Jeżeli po upływie okresu trzech miesięcy pracodawca zatrudnia pracownika bez jego zgody na innym stanowisku niż określone w umowie o pracę (art. 42 § 4 KP), to może ponosić odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 471 KC w związku z art. 300 KP.
2. Nie można traktować jako bezprawnego postępowania pracodawcy, który po otrzymaniu oświadczenia grupy pracowników wskazującego na popełnienie przez pracownika przestępstwa ściganego z urzędu, zawiadamia o tym organy ścigania.
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski
Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca), Barbara Wagner
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 1997 r. sprawy z powództwa Andrzeja P. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego „S.” SA w C. o wynagrodzenie i zadośćuczynienie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 23 maja 1997 r. [...]
1. uchylił zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 29 października 1996 r. [...], oddalającego powództwo o zapłatę kwoty 25.000,00 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach do ponownego rozpoznania, pozostawiając mu także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
2. oddalił kasację w pozostałej części.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 29 października 1996 r. Sąd Wojewódzki w Katowicach oddalił powództwo Andrzeja P. przeciwko Kopalni Węgla Kamiennego „S.” w K. o zapłatę 25.000,00 zł tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną wskutek przeniesienia go ze stanowiska nadsztygara do spraw robót strzelniczych do pracy w dziale likwidacji kopalni, kwoty 15.000 zł tytułem odszkodowania za utracone wynagrodzenie w Spółce „B.” oraz kwoty 10.000 zł za poniesione szkody moralne, a także kwoty 1.000 zł na rzecz PCK jako odpowiedniej sumy pieniężnej, której może żądać poszkodowany w razie naruszenia jego dóbr osobistych. Umorzył natomiast postępowanie w części dotyczącej żądania przywrócenia do pracy na poprzednie stanowisko. Sąd Wojewódzki ustalił, że w dniu 2 sierpnia 1993 r. - na skutek pomówienia podległych pracowników - powód został odsunięty od pracy na stanowisku nadsztygara robót strzałowych i przeniesiony do pracy w dziale likwidacji kopalni. Mimo wyjaśnienia bezzasadności stawianych mu zarzutów i wydania przez Sąd Rejonowy w Będzinie wyroku uniewinniającego w dniu 23 września 1994 r., a także mimo ustalenia, że w razie wyroku uniewinniającego powód zostanie przeniesiony do pracy nadsztygara robót strzałowych, strona pozwana nadal zatrudniała go w dziale likwidacji kopalni. Wprawdzie za pracę tę przewidziane było takie samo wynagrodzenie, jak na poprzednio zajmowanym stanowisku, lecz w rzeczywistości powód otrzymywał mniej, gdyż utracił możliwość pracy w soboty i niedziele, co miało także wpływ na wysokość „Barbórki” i 14 pensji. Była to jednak praca w godzinach nadliczbowych, którą pracownicy świadczą wtedy, gdy istnieje jej potrzeba. Nie była to także praca związana ze stanowiskiem nadsztygara. Gdy chodzi o zatrudnienie w Spółce „B.”, to jego podstawę stanowiła umowa cywilnoprawna, nie związana z zatrudnieniem w pozwanej Kopalni. Zatem strona pozwana nie może ponosić konsekwencji utraty możliwości wykonywania przez powoda tej pracy. Co się zaś tyczy zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych, które - zdaniem powoda - było następstwem zawiadomienia przez stronę pozwaną o przestępstwie ściganym z urzędu, to działanie tej strony nie było bezprawne w rozumieniu art. 24 § 1 KC. Przepis art. 256 § 2 KK nakłada na kierownika zakładu pracy lub inną odpowiedzialną osobę obowiązek zawiadomienia o przestępstwie ściganym z urzędu i strona pozwana ów obowiązek wypełniła. Poza tym z art. 24 § 2 KC wynika jedynie możliwość naprawienia szkody majątkowej wyrządzonej wskutek naruszenia dóbr osobistych, nie wynika natomiast możliwość naprawienia szkody wynikłej z naruszenia czci. Również art. 448 KC stanowi o umyślnym naruszeniu dóbr osobistych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
