Wyrok NSA z dnia 26 lipca 2023 r., sygn. I FSK 739/19
Podatek od towarów i usług
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Golec, Sędzia NSA Marek Olejnik, Sędzia WSA del. Dominik Mączyński (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 225/18 w sprawie ze skargi E. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 20 listopada 2017 r. nr 1401-IOV-2.4103.167.2017.DBo w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2009 r., 2010 r. i 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz E. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 8.100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Skarga kasacyjna.
1.1. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z dnia 4 stycznia 2019 r., wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2018 n, III SA/Wa 225/18. Wyrokiem tych Sąd uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 20 listopada 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2009 r., 2010 r. i 2011 r.
1.2. Wyrok Sądu pierwszej instancji zaskarżono w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:
- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2018 r. poz. 1302, z pózn. zm.; dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1, art. 188 oraz z art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), a także w zw. z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej: ustawa o PTU) w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, że organy podatkowe nie wykazały, że sporne faktury wystawione przez L. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą L., na rzecz podatnika nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych oraz nie wykazały, że strona wiedziała lub powinna była wiedzieć, iż bierze udział w wyłudzeniu podatkowym, co w konsekwencji pozwalałoby na zastosowanie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o PTU, w sytuacji, gdy z lektury akt sprawy wynika, że z firmą L. K. podpisano jedynie umowy ramowe na podwykonawstwo o charakterze bardzo ogólnym bez wskazania w nich choćby specyfikacji prac, ich harmonogramu czy kalkulacji kosztowej, które zresztą podpisywano wcześniej niż umowy na wykonawstwo, na protokołach odbioru zleceń przez inwestorów widnieją wcześniejsze daty niż daty odbiorów prac wykonanych przez firmę L. K., nie dochowano terminów płatności określonych w umowach ramowych, nie występowano do inwestora o wyrażenie zgody na wykonywanie prac przez podwykonawców, pomimo treści zawartych umów pomiędzy podatnikiem, a inwestorem. Osoby odpowiedzialne za realizację umów ramowych z firmą L. K. nigdy z nim nie współpracowały, nie prowadziły projektów wykonywanych przez tę firmę. L. K. na swojej stronie internetowej reklamował się jedynie w branży paliwowej oraz w zakresie handlu częściami samochodowymi nie wspominając w ogóle o swojej aktywności budowlanej. Nie zatrudniał on pracowników budowlanych z uprawnieniami, a jego pracownicy nie mieli wiedzy o ewentualnych usługach budowlanych świadczonych przez jego firmę. Przesłuchane osoby, które miały te usługi świadczyć nie posiadały wiedzy specjalistycznej wymaganej do wykonania wielu prac budowlanych opisanych w decyzji organu podatkowego, a zatem faktury wystawione przez L. K. nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Odnośnie kwestii należytej staranności podatnika i jego dobrej wiary Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie wykazał na str. 55-57 skarżonej decyzji, iż z zebranego w rozpatrywanej sprawie materiału dowodowego wynika, że transakcje pomiędzy podmiotami wskazanymi w spornych fakturach nie miały miejsca, a zatem nie ma obowiązku badania w toku postępowania wyżej wymienionej dobrej wiary.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
