Wyrok NSA z dnia 24 września 2021 r., sygn. III OSK 434/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski po rozpoznaniu w dniu 24 września 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 maja 2018 r., sygn. akt: II SA/Wa 1375/17 w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [..] maja 2017 r., nr [..] w przedmiocie odmowy poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego 1. uchyla zaskarżony wyrok, decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [..] maja 2017 r., nr [..] oraz uchwałę Rady Wydziału [..] [..] w K. z dnia [..] lutego 2016 r. Nr [..]; 2. zasądza od Rady Doskonałości Naukowej na rzecz J.S. kwotę 1137 (słownie: jeden tysiąc sto trzydzieści siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. UZASADNIENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 maja 2018 r., sygn. akt: II SA/Wa 1375/17 oddalił skargę J.S. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [..] maja 2017 r., nr [..] w przedmiocie odmowy poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego. Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy: Postanowieniem z dnia [..] kwietnia 2015 r. nr [..] Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wznowiła z urzędu postępowanie w sprawie o nadanie tytułu profesora nauk [..] J.S., z wniosku Rady Wydziału [..] [..] w K.. W uzasadnieniu postanowienia Centralna Komisja wskazała, że zaistniały okoliczności wskazujące, że tytuł profesora mógł zostać nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich lub dobrych obyczajów w nauce, polegających na przedstawieniu, jako własnej, monografii profesorskiej pracy innego autora, przetłumaczonej z języka angielskiego. Uchwałą nr [..] z dnia [..] lutego 2016 r. Rada Wydziału [..] [..] w K. odmówiła poparcia wniosku o nadanie tytułu profesora, a uchwałą z dnia [..] lutego 2016 r. nr [..] uchyliła uchwałę nr [..] z dnia [..] grudnia 2007 r., popierającą wniosek o nadanie tytułu profesora J.S.. J.S. wniósł odwołanie od uchwały nr [..] z [..] lutego 2016 r. Rady Wydziału [..] [..] w K.. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów decyzją z dnia [..] maja 2017 r. nr [..] wydaną na podstawie art. 21 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 6 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, działając w trybie § 8 pkt 2a Statutu Komisji, utrzymała w mocy uchwałę ww. Rady Wydziału [..] [..] z dnia [..] lutego 2016 r. W uzasadnieniu decyzji Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów podała, że Sekcja Nauk [..] na posiedzeniu w dniu [..] marca 2017 r., po zapoznaniu się z aktami sprawy, wniesionym odwołaniem, sporządzonymi recenzjami, w głosowaniu tajnym w sprawie tego odwołania zajęła następujące stanowisko (wynik głosowania: za uwzględnieniem odwołania - 0 głosów, przeciw - 36 głosów, wstrzymujących się - 0 głosów). Następnie organ podał, że Prezydium Centralnej Komisji w dniu [..] maja 2017 r., po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji podjęło decyzję o utrzymaniu w mocy zaskarżonej uchwały Rady Wydziału [..] [..] w sprawie odmowy poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego profesora nauk [..] (wynik tajnego głosowania: za uwzględnieniem odwołania - 0 głosów, przeciw -11 głosów, wstrzymujących się - 0 głosów). Organ powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, że brak przedstawienia szczegółowych motywów podjęcia decyzji organu kolegialnego zapadłej w postępowaniu niejawnym i tajnym głosowaniu, z uwagi na specyfikę tego rodzaju rozstrzygnięcia, nie może być uznany za naruszenie prawa dające podstawę do uwzględnienia skargi. Organ przywołał też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1996 r., sygn. akt: III ARN 86/95, w którym Sąd Najwyższy podzielił stanowisko piśmiennictwa, że decyzje podejmowane w tajnym głosowaniu w ogóle nie mogą być merytorycznie uzasadnione. Organ wskazał także, że w niniejszym postępowaniu zostały dochowane wymagania proceduralne, jakie przewidują przepisy ww. ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, nie uchybiono także stosowanym odpowiednio przepisom Kodeksu postępowania administracyjnego. Komisja wskazała również na główne argumenty, które wpłynęły na treść podjętej decyzji. Podkreślono, że trzech recenzentów bardzo drobiazgowo porównało monografię J.S. pt.: "[..]" z pracą doktorską K.P. pt.: "[..]". Po analizie porównania dokonanego przez recenzentów organ doszedł do wniosku, że monografia pt.: "[..]", która jest częścią dorobku naukowego J.S., powstała z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich i dobrych obyczajów w nauce. Organ uznał, że tym samym, jedno z kryteriów wymaganych w procedurze o uzyskanie tytułu profesora, nie zostało spełnione, co jest wystarczającym powodem do odrzucenia wniosku o nadanie tytułu profesora. Organ stwierdził też, że odmowa poparcia wniosku nie jest karą. Jest jedynie stwierdzeniem, że kandydat nie spełnia warunków koniecznych do uzyskania tytułu. W podsumowaniu organ stwierdził, że: 1) monografia jest częścią dorobku naukowego J.S.; 2) jest to plagiat pracy doktorskiej K.P.; 3) warunek konieczny do uzyskania tytułu naukowego profesora nie został spełniony, monografia powstała bowiem z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich i dobrych obyczajów w nauce; 4) prof. J.S. nie przedstawił nowych istotnych analiz, tabel, faktów itp. podważających zasadniczy aspekt sprawy: podejrzenia o uzyskanie tytułu profesora na podstawie publikacji będącej plagiatem, a także nie odniósł się do przytłaczającej części zarzutów. Skargę na powyższą decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [..] maja 2017 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J.S. zarzucając: 1) naruszenie art. 26 ust. 1 ustawy w zw. z art. 149 § 2 k.p.a. w z w. z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 2 ustawy, poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 26 ust. 1 ustawy, w postępowaniu toczącym się w wyniku wznowienia postępowania oraz niewłaściwe zastosowanie art. 149 § 2 k.p.a., w ten sposób, iż postępowanie, które toczyło się na skutek postanowienia o wznowieniu postępowania ograniczyło się tylko i wyłącznie do stwierdzenia, iż praca skarżącego "[..]" powstała z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, a brak oceny całości dorobku naukowego i dydaktycznego J.S., a tym samym brak weryfikacji spełnienia przez niego przesłanek do uzyskania tytułu naukowego profesora nauk [..], co miało decydujący wpływ na wynik postępowania - ograniczono się wyłącznie do zbadania zaistnienia podstawy do wznowienia postępowania, bez zbadania czy J.S. - przedstawiony przez niego dorobek naukowy i dydaktyczny - spełnia wymogi do uzyskania tytułu naukowego profesora nauk [..], co powoduje, iż w istocie nie doszło do przeprowadzenia wznowionego postępowania lecz do stwierdzenia wyłącznie przesłanki stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania, a tym samym doszło do rażącego naruszenia przepisów postępowania; 2) naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art 84 § 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 i art. 26 ust. 1 ustawy w związku z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodzie doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora, poprzez zaniechanie czynności zmierzających do pełnego wyjaśnienia sprawy i ustalenia czy istotnie kandydat - J.S. - spełnia wymogi przewidziane ustawą i rozporządzeniem do otrzymania tytułu profesora nauk [..], a skupieniu się postępowania li tylko na ustaleniu, iż jedna z pozycji wskazanych jako dorobek naukowy J.S. jest plagiatem, co miało wpływ na podjęcie uchwały w przedmiocie odmowy poparcia wniosku skarżącego o nadanie mu tytułu profesora nauk [..], a następnie wydania decyzji przez organ II instancji o utrzymaniu w mocy uchwały Rady Wydziału [..] [..] - organu I instancji; 3) naruszenie art. 29 ust. 2 ustawy w zw. z art. 149 § 2 k.p.a., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie - postępowanie przeprowadzone przed organem I i II instancji w żadnym punkcie nie doprowadziło do zweryfikowania czy tytuł profesora nadany J.S. został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, lecz analizie poddano wyłącznie jedną pozycję z dorobku J.S.; 4) naruszenie art. 15 w zw. z art. 138 k.p.a., tj. zasady dwuinstancyjności postępowania, zgodnie z którą organ II instancji zobowiązany jest rozpoznać w całości sprawę, przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i co do zasady wydać decyzję merytoryczną, podczas gdy organ II instancji poprzestał jedynie na zaakceptowaniu stanowiska organu I instancji, bez odniesienia się do zarzutów podniesionych przez skarżącego w odwołaniu, co miało wpływ na brzmienie decyzji organu II instancji. W uzasadnieniu skargi wskazano m.in., że stwierdzenie, iż publikacja powstała z naruszeniem prawa w sytuacji, gdy jest ona jedynie jedną z pozycji dorobku naukowego skarżącego nie oznacza, iż dorobek naukowy o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy, rozumiany jako całość osiągnięć skarżącego powstał z naruszeniem prawa. Kwestia ta pozostała w ogóle poza zakresem zainteresowania zarówno organu I, jak i II instancji. Tymczasem postępowanie przed organem I i II instancji winno przede wszystkim udzielić odpowiedzi na pytanie, czy skarżący spełnia wymagania wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy do otrzymania tytułu naukowego profesora. Winno nastąpić to w ten sposób, iż z dorobku naukowego skarżącego należało wyeliminować publikację (stanowiącą 1 z 50 pozycji dorobku pohabilitacyjnego przedstawionego we wniosku o tytuł profesora) i na tej podstawie stwierdzić czy wymogi ustawy zostały spełnione. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie i wskazała, że zarzuty skargi są niezasadne i brak jest podstaw do uwzględnienia skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga J.S. nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [..] maja 2017 r., nr [..], utrzymująca w mocy uchwałę Rady Wydziału [..][..] z dnia [..] lutego 2016 r. w sprawie odmowy poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego profesora nauk fizycznych, nie narusza obowiązujących przepisów prawa, w stopniu powodującym konieczność jej uchylenia. Sąd wyjaśnił, że postępowanie o nadanie stopni naukowych jest szczególnym postępowaniem i przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się w nim odpowiednio (art. 29 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki). Odrębna regulacja, jaką przewiduje art. 29 ustawy dotyczy właśnie wznowienia postępowania o nadanie stopni doktora i doktora habilitowanego albo tytułu profesora. Ustęp 2 stanowi bowiem, że przesłankami wznowienia mogą być także oprócz wymienionych w k.p.a. ujawnione okoliczności wskazujące na to, że stopień albo tytuł naukowy został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich lub dobrych obyczajów w nauce. Art. 29 ust. 2 i 3 ustawy przewiduje zatem odrębność od k.p.a. w zakresie dodatkowej przesłanki wznowienia nieznanej art. 145 § 1, art. 145a i art. 145b k.p.a., z konsekwencjami z tego powodu wynikającymi, a także wskazuje inny organ właściwy do wznowienia postępowania, aniżeli przewiduje to art. 150 § 1 k.p.a. Ustawodawca w przepisie art. 29 ust. 2 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym (...) wprowadził nową, samodzielną przesłankę wznowienia o charakterze szczególnym. Jeżeli wystąpi przesłanka do wznowienia postępowania przewidziana w art. 29 ust. 2 ustawy, odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. oznacza niemożność zastosowania art. 146 k.p.a., bowiem zasada przewidziana tym przepisem może być odniesiona tylko do przesłanek przewidzianych w art. 145 § 1, art. 145a i art. 145b k.p.a. Sąd przypomniał także, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym przesłanka wznowienia postępowania z art. 29 ust. 2 ma pierwszeństwo przed przesłankami wymienionymi w k.p.a., a w jej zakresie nie ma terminowego ograniczenia możliwości wznowienia wynikającej z art. 146 § 1 k.p.a. Sąd zauważył, że kontrola sądu administracyjnego ogranicza się jedynie do stwierdzenia, czy w postępowaniu przed Centralną Komisją nie doszło naruszenia norm postępowania wynikających z przepisów ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki i statutu Centralnej Komisji, a także przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd następnie stwierdził, że skoro nie budzi wątpliwości, iż monografia "[..]", która jest częścią dorobku naukowego J.S. powstała z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich i dobrych obyczajów w nauce, to tym samym jedno z kryteriów wymaganych w procedurze o uzyskanie tytułu profesora nie zostało spełnione, a to zaś jest wystarczającym powodem do odrzucenia wniosku o nadanie tytułu profesora. Odnosząc się do zarzutu skargi, dotyczącego naruszenia przez organ art. 26 ust. 1 ustawy, poprzez niewłaściwe jego zastosowanie w postępowaniu toczącym się w wyniku wznowienia postępowania oraz niewłaściwe zastosowanie art. 149 § 2 k.p.a. Sąd stwierdził, że myli się skarżący twierdząc, że wznowienie postępowania powoduje, że postępowanie w zakresie nadania stopnia toczy się od początku. Twierdzenie to pozostaje w sprzeczności z uregulowaniem zawartym w art. 149 § 2 k.p.a., który stanowi, że postanowienie o wznowieniu postępowania stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania a) co do przyczyn wznowienia oraz b) co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Zatem po wznowieniu przez Centralną Komisję postępowania zakończonego uchwałą nr [..] Rady Wydziału [..] [..] z [..] grudnia 2007 r. w sprawie poparcia wniosku o nadanie tytułu profesora dla dr hab. J.S., Rada ta w pierwszej kolejności miała obowiązek przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w kwestii, czy poparcie to zostało uzyskane przez skarżącego na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce. Dopiero po wyjaśnieniu tej kwestii, stosownie do wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego, Rada Wydziału była władna do rozstrzygnięcia istoty sprawy, ale w sposób określony w art. 151 k.p.a., co też uczyniła. Zdaniem Sądu uznać należało, że skarżona decyzja odpowiada prawu. Została bowiem podjęta po prawidłowym przeprowadzeniu postępowania opisanego w Rozdziale 3 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym (...). Prezydium Centralnej Komisji bazując na stanowisku wyrażonym przez właściwą w niniejszej sprawie Sekcję, przeprowadziło głosowanie tajne, ustalając własne rozstrzygnięcie. Uzasadnienie skarżonej decyzji także Sąd ocenił jako sporządzone stosownie do wymagań odpowiednio stosowanego przepisu art. 107 § 3 k.p.a. Wbrew zarzutom skargi, nie mogło ono zawierać szerszych motywów, jakimi kierował się organ przy rozstrzyganiu sprawy. Stała temu bowiem na przeszkodzie specyfika postępowania w omawianej sprawie i fakt, że stanowisko członków organu kolegialnego, jakim jest Centralna Komisja, wyrażane jest w głosowaniu tajnym. Nie zachodziła więc możliwość wyjaśnienia wszystkich powodów, dla których odwołanie strony zostało ocenione w taki a nie inny sposób. Uzasadnienie to nie mogło także zawierać odniesienia do wszelkich zarzutów odwołania, zwłaszcza, iż ich część, stanowiła merytoryczną polemikę związaną z poglądami naukowymi prezentowanymi przez skarżącego. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł J.S. zaskarżając ten wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz zarzucając: 1) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: - art. 149 § 2 k.p.a. w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. art 26 ust. 1 i art. 29 ust. 2 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (dalej u.s.n.t. lub ustawa) w zw. z art. 151 p.p.s.a., poprzez niewłaściwe zastosowanie art 26 ust. 1 ustawy w postępowaniu toczącym się w wyniku wznowienia postępowania oraz niewłaściwe zastosowanie art. 149 § 2 k.p.a., w ten sposób, iż postępowanie, które toczyło się na skutek postanowienia o wznowieniu postępowania ograniczyło się tylko i wyłącznie do stwierdzenia, iż praca skarżącego "[..]", powstała z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, a brak oceny całości dorobku naukowego i dydaktycznego J.S., a tym samym brak weryfikacji spełnienia przez niego przestanek do uzyskania tytułu naukowego profesora nauk [..], co miało decydujący wpływ na wynik postępowania - ograniczono się wyłącznie do zbadania zaistnienia podstawy do wznowienia postępowania, bez zbadania czy J.S. - przedstawiony przez niego dorobek naukowy i dydaktyczny - spełnia wymogi do uzyskania tytułu naukowego profesora nauk [..], co powoduje, iż w istocie nie doszło do przeprowadzenia wznowionego postępowania lecz do stwierdzenia wyłącznie przesłanki stanowiącej podstawy do wznowienia postępowania, a tym samym doszło do rażącego naruszenia przepisów postępowania, czego efektem było błędne wydanie przez Sąd wyroku oddalającego skargę na skutek skargi złożonej przez J.S.; - naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 § 1 art 80, art. 84 § 4 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 i art. 26 ust. 1 ustawy w związku z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodzie doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora, dalej "rozporządzenie", poprzez: 1) zaniechanie czynności zmierzających do pełnego wyjaśnienia sprawy i ustalenia czy istotnie kandydat - J.S. - spełnia wymogi przewidziane ustawy i rozporządzeniem do otrzymania tytułu profesora nauk [..], a skupieniu się postępowania li tylko na ustaleniu, iż jedna z pozycji wskazanych jako dorobek naukowy J.S. jest plagiatem, co miało wpływ na podjęcie uchwały w przedmiocie odmowy poparcia wniosku skarżącego o nadanie mu tytułu profesora nauk [..], a następnie wydania decyzji przez organ II instancji o utrzymaniu w mocy uchwały Rady Wydziału [..] [..] - organu I instancji oraz kolejno na skutek skargi J.S. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wydanie przez w/w Sąd wyroku oddalającego przedmiotową skargę; 2) brak odniesienia się przez w/w Sąd choćby w najmniejszym stopniu do przedłożonego do skargi zestawienia cytowanych prac P. w Publikacji oraz listy prac P., z których skarżący zaczerpnął rysunki do Publikacji, co doprowadziło do braku należytego zbadania akt sprawy, a także naruszyło podstawy dotyczące właściwego uzasadnienia wyroku; 3) powoływanie się przez w/w Sąd w uzasadnieniu wyroku na orzeczenia, które nie odnosiły się do stanu faktycznego niniejszej sprawy, a to dlatego, że traktowały one o postępowaniach w przedmiocie nadania stopni naukowych, a nie - czego domagał się skarżący - tytułu naukowego profesora nauk [..], które jest zupełnie odmiennym postępowaniem, na co wskazuje już sama treść ustawy; - naruszenie art. 29 ust. 2 ustawy w zw. z art 149 § 2 k.p.a. w zw. z art 151 p.p.s.a., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie - postępowanie przeprowadzone przed organem I i II instancji w żadnym punkcie nie doprowadziło do zweryfikowania czy tytuł profesora nadany J.S. został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, lecz analizie poddano wyłącznie jedną pozycję z dorobku J.S. co doprowadziło do błędnego wydania przez Sąd wyroku oddalającego skargi na skutek skargi J.S.; 2) naruszenie przepisów prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 p.p.s.a., poprzez ich błędne niezastosowanie, tj. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 15 k.p.a. w zw. z art. 138 k.p.a. poprzez brak zastosowania zasady dwuinstancyjności postępowania, zgodnie z którym organ II instancji zobowiązany jest rozpoznać w całości sprawę, przeprowadzić postępowanie wyjaśniające i co do zasady wydać decyzję merytoryczną, podczas gdy organ II instancji poprzestał jedynie na zaakceptowaniu stanowiska organu I instancji, bez odniesienia się do zarzutów podniesionych przez skarżącego w odwołaniu, co miało wpływ na brzmienie decyzji organu II instancji oraz w efekcie wydanie błędnego wyroku w postaci nieuwzględnienia skargi, w sytuacji gdy Sąd powinien był ją uwzględnić i uchylić zaskarżoną decyzję, a także jak wskazywał J.S. w skardze uchylić w całości poprzedzającą ją uchwałę Rady Wydziału [..] [..] w K.. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że tytuł naukowy profesora nauk [..] został J.S. nadany postanowieniem Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia [..] lutego 2009 r. z wniosku uchwały nr [..] Rady Wydziału [..] [..] w K. z dnia [..] grudnia 2007 r. W toczącym się wówczas postępowaniu w przedmiocie poparcia wniosku skarżącego o nadanie mu tytułu profesora nauk [..], wszystkie recenzje sporządzone przez recenzentów powołanych przez Centralną Komisji do Spraw Stopni i Tytułów były pozytywne. Rekomendowała ona jednoznacznie poparcie wniosku J.S. o nadanie mu tytułu naukowego profesora nauk [..]. Już po nadaniu J.S. tytułu naukowego profesora nauk [..] przez Prezydenta Rzeczpospolitej Lecha Kaczyńskiego w dniu [..] lutego 2009 r., zakwestionowano samodzielność jednej z prac zaliczonych do dorobku naukowego skarżącego - "[..]". W skardze kasacyjnej podniesiono, że skarżący nie kwestionuje słuszności orzeczenia, iż w/w publikacja została określona jako naruszająca przepisy prawa, w tym prawa autorskie, gdyż w tym zakresie zapadło orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej ds. Nauczycieli Akademickich [..], gdzie skarżący jest zatrudniony. Na mocy powyższego orzeczenia uznano prof. dr. hab. J.S. winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego poprzez naruszenie postanowień art. 2 ust. 2 i art. 2 ust. 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz wymierzono skarżącemu karę dyscyplinarną w postaci nagany z pozbawieniem prawa do pełnienia funkcji kierowniczych w uczelniach na okres 4 lat (orzeczenie z dnia [..] lipca 2015 r., [..]). W skardze kasacyjnej podkreślono także, że do skargi zostało dołączone zestawienie cytowanych prac dra P. w publikacji oraz listę prac dra P., z których skarżący zaczerpnął rysunki do publikacji, Sąd w żaden sposób nie odniósł się do w/w zestawienia, nie wskazując nawet, czy je uwzględnia, czy też nie, a więc nie przeanalizował właściwie całego materiału w sprawie. Ponadto, nie ustosunkowując się do w/w zestawienia Sąd uchybił obowiązkowi wynikającemu z art 141 § 4 p.p.s.a., traktującego o elementach uzasadnienia wyroku. Następnie w skardze kasacyjnej podkreślono, że w przypadku wznowienia postępowania w trybie przepisów k.p.a., postępowanie, które toczy się na skutek wydania postanowienia o wznowieniu postępowania administracyjnego, dzieli się na dwa etapy i jego celem jest dokonanie zaistnienia dwóch przesłanek wskazanych w art 149 § 2 k.p.a. Po ustaleniu zaistnienia wady stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną, w tym przypadku ustalenia czy tytuł profesora nauk [..] został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, obowiązkiem organu I i II instancji było przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej rozstrzygniętej decyzją ostateczną - czyli zweryfikowanie czy skarżący spełnia wymogi wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy do nadania mu tytułu profesora nauk [..]. Drugim bowiem przedmiotem postępowania w sprawie wznowienia postępowania jest rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej rozstrzygniętej decyzją ostateczną. Z art 149 § 2 w zw. z art 151 § 1 pkt 2 k.p.a. wynika, iż przeprowadzenie postępowania w tym zakresie jest obowiązkowe, ograniczenie zatem postępowania w sprawie wznowienia postępowania tylko do ustalenia podstaw wznowienia postępowania, z wyłączeniem rozpoznania sprawy administracyjnej, pomimo ustalenia istnienia podstaw wznowienia postępowania, stanowi rażące naruszenie przepisów prawa procesowego. Sąd powinien ocenić cały dorobek J.S. powstały po uzyskaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego w oparciu o art. 26 ust. 2 w/w ustawy. Tymczasem w toku postępowania, zarówno przed organem I, jak i II instancji postępowanie skupiło się tylko i wyłącznie (i do tego się sprowadzało) na ustaleniu, iż publikacja - stanowiąca wyłącznie jedną pozycję dorobku naukowego skarżącego powstała z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich. Kompletnie poza zakresem zainteresowania organu I i II instancji pozostał fakt, iż dorobek skarżącego obejmuje ogółem 172 publikacji w tym 112 o zasięgu międzynarodowym, przy czym 81 publikacji nastąpiło po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego. Stwierdzenie, iż publikacja powstała z naruszeniem prawa w sytuacji, gdy jest ona jedynie jedną z pozycji dorobku naukowego skarżącego nie oznacza, iż dorobek naukowy o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy - rozumiany jako całość osiągnięć powstał z naruszeniem prawa. Kwestia ta pozostała w ogóle poza zakresem zainteresowania zarówno organu I, jak i II instancji. Skoro, jak zostało już ustalone, a czego skarżący nie kwestionuje, na mocy orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej ds. Nauczycieli Akademickich [..] stwierdzono, iż doszło do naruszenia postanowień art. 2 ust. 2 i art 2 ust 5 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, postępowanie przed organem I i II instancji winno przede wszystkim udzielić odpowiedzi na pytanie czy skarżący spełnia wymagania wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy do otrzymania tytułu naukowego profesora. Winno nastąpić to w ten sposób, iż z dorobku naukowego J.S. należało wyeliminować publikację (stanowiącą 1 z 50 pozycji dorobku pohabilitacyjnego przedstawionego we wniosku o tytuł profesora) i na tej podstawie stwierdzić czy wymogi ustawy zostały spełnione. W niniejszej sprawie poza zakresem rozpoznania organu II instancji pozostał fakt, iż postępowanie przed organem I instancji ograniczyło się wyłącznie do ustalenia zaistnienia przesłanki wznowienia postępowania. Natomiast nie doszło do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej rozstrzygniętej decyzji ostatecznej, a to wobec skupienia się wyłącznie na stwierdzeniu powstania publikacji z naruszeniem prawa, bez oceny dorobku skarżącego, a tym samym niezbadaniu przestanek wskazanych w art. 26 ust. 2 ustawy. Powyższe naruszenia zostały zaakceptowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Analiza treści orzeczenia wskazuje, iż zaakceptował on fakt, iż organ zarówno I jak i II instancji w istocie przy wydawaniu zaskarżonych decyzji kierował się nie przesłankami wskazanymi w art. 26 ust 2 ustawy, lecz przesłankami pozaustawowymi, jak np. ocena postawy skarżącego, jego systemu wartości czy innych przymiotów. Ustawa nie wyklucza zaś nadania tytułu profesora określonej dziedziny nauki osobie, która np. została ukarana orzeczeniem komisji dyscyplinarnej czy też dopuściła się innych zachowań niewskazanych w art. 26 ust. 1 ustawy. Na podstawie art. 15 zzs4 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1842) - dalej: uCOVID-19, Przewodnicząca Wydziału III Izby Ogólnoadministracyjnej sprawę skierowała do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, z uwagi na to, że przeprowadzenie rozprawy na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku nie jest możliwe. W związku z tym zawiadomiono strony, że każda z nich ma prawo do pisemnego dodatkowego przedstawienia swojego stanowiska w sprawie w granicach zarzutów złożonej skargi kasacyjnej w terminie siedmiu dni. Pełnomocnik skarżącego kasacyjnie pismem z dnia 22 lipca 2021 r. w całości podtrzymała zarzuty i stanowisko wyrażone w skardze kasacyjnej oraz wskazała, że wznowione postępowanie toczy się od nowa, co oznacza, że po ustaleniu zaistnienia wady stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania obowiązkiem organów było przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej, a więc zweryfikowanie, czy skarżący spełnia wymogi wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy do nadania mu tytułu profesora nauk [..]. Z art. 149 § 2 w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. wynika bezsprzecznie, że przeprowadzenie postępowania jest obowiązkowe, a zatem ograniczenie postępowania wyłącznie do ustalenia podstaw wznowienia postępowania stanowi rażące naruszenie prawa. Wskazując na odmienność postępowań w przypadku nadania stopnia naukowego doktora i doktora habilitowanego od postępowania w sprawie nadania tytułu naukowego profesora, pełnomocnik skarżącego kasacyjnie stwierdziła, że skoro osoba, która ma otrzymać tytuł naukowy profesora nie przedstawia jednej pracy, lecz ocenie podlega jej cały dorobek naukowy powstały po uzyskaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego, to Sąd powinien był ocenić cały dorobek naukowy, w oparciu o art. 26 ust. 2 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki. Oceny takiej nie dokonały także organy ani recenzenci, skupiając się wyłączenie na ustaleniu, że jedna z pozycji składających się na dorobek naukowy skarżącego powstała z naruszeniem prawa. Pismem z dnia 27 lipca 2021 r. pełnomocnik Rady Doskonałości Naukowej zgadzając się w całości z rozstrzygnięciem Sądu I instancji wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie na rzecz organu zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zarządzenie Przewodniczącej Wydziału III Izby Ogólnoadministracyjnej o skierowaniu - na podstawie art. 15 zzs4 ust. 1 i 3 uCOVID-19 - sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, w pierwszej kolejności zobligowało Naczelny Sąd Administracyjny do zbadania dopuszczalności rozpoznania niniejszej sprawy na tego rodzaju posiedzeniu. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, uwzględniając zasady: jawności posiedzeń sądowych (art. 10 p.p.s.a.) i rozpoznawania spraw sądowoadministracyjnych na rozprawie (art. 90 § 1 p.p.s.a.), przy jednoczesnym zastrzeżeniu wyjątku od nich, gdy przewiduje to "przepis szczególny" i zastosowaniu rozwiązań przewidzianych w art. 15zzs4 ust. 2 i 3 uCOVID-19, zaistniały podstawy do rozpoznania niniejszej sprawy na posiedzeniu niejawnym. Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 15zzs4 ust. 1-3 uCOVID-19: "W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich Naczelny Sąd Administracyjny nie jest związany żądaniem strony o przeprowadzenie rozprawy. W przypadku skierowania sprawy podlegającej rozpoznaniu na rozprawie na posiedzenie niejawne Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie trzech sędziów" (ust. 1), "W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu" (ust. 2), "Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów" (ust. 3). Należy mieć na względzie, że w pierwotnej wersji uCOVID-19 zamieszczono przepis art. 15 zzs ust. 6, z którego treści wynikało, że w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 "nie przeprowadza się rozpraw ani posiedzeń jawnych", z wyjątkiem rozpraw i posiedzeń jawnych w sprawach określonych w art. 14a ust. 4 i 5 tej ustawy, określonych mianem "pilnych". Uchylenie przepisów art. 14a i art. 15zzs uCOVID-19 nastąpiło jednocześnie z dodaniem do tej ustawy m.in. przywołanych wyżej regulacji zawartych w jej art. 15 zzs4 ust. 2 i 3, które zostały następnie znowelizowane przez art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2021.1090) zmieniającej uCOVID-19 z dniem 3 lipca 2021 r. Sens takiego działania ustawodawcy sprowadza się zatem do tego, że istniejący stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19 (co jest okolicznością notoryjną) nie stanowi aktualnie przeszkody m.in. do działania przez Naczelny Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym. Dodanie w uCOVID-19 przepisów art. 15 zzs4 ust. 2 i 3 nakazuje rozważyć, czy przewidziane w tych przepisach rozwiązania - wobec niewątpliwie utrzymującego się stanu epidemii COVID-19, powinny mieć zastosowanie w stosunku do niniejszej sprawy. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładnia funkcjonalna przepisów uCOVID-19 nakazuje opowiedzieć się za dopuszczalnością zastosowania konstrukcji zawartej w art. 15zzs4 ust. 3 uCOVID-19 w przedmiotowej sprawie i możliwością rozpoznania skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym. Powyższy przepis należy traktować jako "szczególny" w rozumieniu art. 10 i art. 90 § 1 p.p.s.a. Podkreślić należy, że prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Nie ulega wątpliwości, że celem stosowania konstrukcji przewidzianych przepisami uCOVID-19 jest m.in. ochrona życia i zdrowia ludzkiego w związku z zapobieganiem i zwalczaniem zakażenia wirusem COVID-19, a w obecnym stanie faktycznym istnieją takie okoliczności, które w zarządzonym stanie pandemii, w pełni nakazują uwzględnianie rozwiązań powyższej ustawy w praktyce działania organów wymiaru sprawiedliwości. Z perspektywy zachowania prawa do rzetelnego procesu sądowego najistotniejsze jest zachowanie prawa przedstawienia przez stronę swojego stanowiska w sprawie (gwarancja prawa do obrony). Dopuszczalne przepisami szczególnymi odstępstwo od posiedzenia jawnego sądu administracyjnego na rzecz formy niejawnej winno bowiem następować z zachowaniem wymogów rzetelnego procesu sądowego. Ten standard ochrony praw stron i uczestników został zachowany, skoro wskazanym uprzednio zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału strony zostały powiadomione o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne i miały możliwość zajęcia stanowiska w sprawie. W konsekwencji skład Sądu rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że dopuszczalne jest rozpoznanie wniesionej skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym w zw. z art. 15zzs4 ust. 3 uCOVID-19, albowiem w obecnych realiach - w związku z cyt. wyżej nowelizacją uCOVID-19 - Naczelny Sąd Administracyjny orzeka wyłącznie na rozprawach online (za wyjątkiem spraw wskazanych w art. 15 zzs4 ust. 4) oraz na posiedzeniach niejawnych, sprawa została skierowana na posiedzenie niejawne z poinformowaniem stron o przeszkodach wynikających z intensyfikacji rozwoju epidemii, a okoliczności te nadal występują, przy czym aktualnie nie jest możliwe przeprowadzenie rozprawy na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. W realiach niniejszej sprawy w związku z treścią podniesionych zarzutów oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny w ramach kontroli instancyjnej badał, czy Sąd I instancji prawidłowo zaakceptował merytoryczne rozstrzygnięcie Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów zapadłe we wznowionym postępowaniu w sprawie nadania skarżącemu kasacyjnie tytułu naukowego profesora nauk [..]. Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 p.p.s.a.). Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. W rozpatrywanej skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty w ramach obydwu podstaw kasacyjnych. W zakresie zarzutów procesowych (zarzut pierwszy i trzeci) skarżący kasacyjnie wskazał w pierwszej kolejności na naruszenie art. 149 § 2 k.p.a. w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 26 ust. 1 i art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 882) - dalej: ustawa, w zw. z art. 151 p.p.s.a. Skarżący zarzucił Sądowi I instancji błędne oddalenie skargi na skutek niezauważenia, że w postępowaniu przed organami doszło do rażącego naruszenia przepisów postępowania, poprzez niezbadanie całego dorobku naukowego i dydaktycznego J.S., co w ocenie skarżącego kasacyjnie oznacza, że nie doszło do przeprowadzenia wznowionego postępowania, lecz oparto się wyłącznie na zbadaniu podstawy wznowieniowej. Jednocześnie w ramach zarzutu określonego przez stronę skarżącą kasacyjnie jako zarzut naruszenia prawa materialnego wskazano na niedostrzeżenie przez Sąd I instancji naruszenia przez organ drugiej instancji art. 15 k.p.a. w zw. z art. 138 k.p.a. poprzez brak rozpoznania całości sprawy w jej granicach, a poprzestaniu jedynie na zaakceptowaniu stanowiska organu I instancji, co doprowadziło do niezasadnego oddalenia skargi w sytuacji, gdy Sąd powinien był zastosować art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. i uchylić zaskarżoną decyzję, a także poprzedzającą ją uchwałę organu pierwszej instancji, czego nie uczynił. Oceniając w pierwszej kolejności konstrukcję powyższych zarzutów należy podkreślić, że przepisy zawierające normy określające kompetencje organów oraz przesłanki ich działania mają charakter prawnomaterialny nawet jeśli zostały umieszczone w ustawie procesowej. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym tę sprawę miał jednak na uwadze, że niektóre normy prawne określające kompetencje organów oraz przesłanki ich działania mogą być tak silnie powiązane z określoną procedurą, że przepisy, w których normy te są zawarte mogą być traktowane jako przepisy o mieszanym materialno-procesowym charakterze. Ponadto, zgodnie z ugruntowanym i trafnym orzecznictwem NSA samo ewentualne wadliwe przyporządkowanie zarzutu do właściwej podstawy kasacyjnej nie dezawuuje co do zasady takiego zarzutu, jeżeli sposób jego sformułowania pozwala na jego ocenę w ramach prawidłowej podstawy kasacyjnej (zob. wyrok NSA z dnia 11 lipca 2012 r., II FSK 2670/10, LEX nr 1415244; wyrok NSA z dnia 11 lipca 2012 r., II FSK 52/11). Mając to na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że konstrukcja wskazanych wyżej zarzutów umożliwia ich rozpoznanie i rozpoznał je łącznie. Proces kontroli sądowoadministracyjnej dotyczy zasadniczo prawidłowości stosowania przez organy norm prawnych podlegających stosowaniu w chwili orzekania przez organy, nawet jeśli w chwili orzekania przez sąd administracyjny akty normatywne zawierające te normy zostały uchylone. Mając to na uwadze i odnosząc się merytorycznie do wskazanych wyżej zarzutów należy w pierwszej kolejności podkreślić, że dodatkowa - w stosunku do regulacji k.p.a. - przesłanka wznowienia postępowania określona w art. 29 ust. 2 ustawy, nie zmienia samej istoty wznowienia postępowania administracyjnego, nawet z uwzględnieniem treści art. 29 ust. 1 ustawy stanowiącego o odpowiednim stosowaniu przepisów k.p.a. w postępowaniach dotyczących m.in. nadania tytułu profesora. Wznowienie postępowania oznacza jego powtórzenie w przypadku stwierdzenia przez właściwy organ okoliczności - wskazanej przez ustawodawcę i określanej jako podstawa wznowienia - a następnie ponowne rozstrzygnięcie sprawy i ustalenie, czy konieczne jest uchylenie wcześniejszej decyzji i zastąpienie jej nowym rozstrzygnięciem, czy też wynik ponownie przeprowadzonego (wznowionego) postępowania jest zbieżny z dotychczasową decyzją i w konsekwencji nie daje podstaw do jej uchylenia, innymi słowy ustalenie, czy ponowne rozstrzygnięcie sprawy we wznowionym postępowaniu byłoby odmienne od tego, które zapadło wcześniej (art. 151 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a.). Przeprowadzenie przez organ postępowania co do przyczyny wznowienia jest etapem poprzedzającym etap postępowania co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. W każdym z tych etapów badane są inne okoliczności. W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że ujawnienie - zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy - zaistnienia okoliczności wskazujących na to, że tytuł profesora został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce, co skutkowało wznowieniem postępowania, nie zwalniało organu od zbadania, czy w świetle przesłanek nadania tytułu profesora wskazanych w art. 26 ust. 1 ustawy istniały podstawy do odmowy poparcia wniosku o nadanie tego tytułu skarżącemu kasacyjnie. Podkreślić przy tym należy, że podstawa wznowieniowa "ujawnienia okoliczności wskazujących na to, że stopień doktora lub doktora habilitowanego albo tytuł profesora został nadany na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce", skoro dotyczy zachowań nielegalnych lub negatywnych z etycznego punktu widzenia i uzasadnia powtórzenie (wznowienie) postępowania, w którym zapadła już ostateczna decyzja, nie może być interpretowana w sposób ograniczający możliwość zweryfikowania podstaw uzyskania tytułu profesora, co oznacza, że ujawnienie okoliczności wskazujących, że chociażby jeden z elementów dorobku naukowego wcześniej ocenianego w procedurze o nadanie tytułu profesora, powstał z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce, stanowi podstawę do wznowienia postępowania. Przyjęcie, że wznowienie postępowania na podstawie przesłanki art. 29 ust. 2 ustawy dopuszczalne byłoby jedynie wtedy, gdyby cały dorobek naukowy wcześniej oceniany w procedurze o nadanie tytułu profesora (tj. wszystkie jego elementy składowe, obejmujące szereg różnych publikacji i aktywności), powstał z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce, czyniłoby powyższą normę w istocie pustą albo możliwą do zastosowania w absolutnie wyjątkowych przypadkach, sanując tym samym w nieusprawiedliwiony sposób zachowania jedynie "częściowo nielegalne lub naruszające dobre obyczaje w nauce". Powyższa interpretacja wskazanej podstawy wznowienia postępowania w sprawie nadania tytułu profesora nie oznacza jednak, że stwierdzenie jej zaistnienia w konkretnych realiach automatycznie determinuje treść rozstrzygnięcia we wznowionym postępowaniu. Wznowienie postępowania oznacza konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy w jej granicach, a zwłaszcza nie uzasadnia poprzestania wyłącznie na okolicznościach uzasadniających wznowienie postępowania. Skarżący kasacyjnie nie kwestionuje w skardze kasacyjnej zasadności wznowienia postępowania w sprawie nadania mu tytułu profesora, lecz brak oceny, czy kwestia ujawnienia, że tylko jeden z elementów jego dorobku naukowego powstał "z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce" uzasadniała uchylenie dotychczasowej decyzji (uchwały) o poparciu wniosku o nadanie tytułu profesora i podjęcie uchwały o odmowie poparcia tego wniosku. Analiza treści decyzji zaskarżonej do Sądu I instancji i poprzedzającej ją uchwały z dnia [..] lutego 2016 r. Nr [..] Rady Wydziału [..] [..] w K. wykazuje, że nie tylko oceny takiej w sprawie nie dokonano, lecz w ogóle nie badano w obydwu instancjach - wbrew istocie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 k.p.a.) - przesłanek wskazanych w art. 26 ust. 1 ustawy, którego to przepisu nawet nie powołano w podstawie prawnej rozstrzygnięć organów obydwu instancji. Tymczasem konieczne jest szczegółowe zbadanie, czy mimo stwierdzenia, że jeden z elementów dorobku naukowego powstał "z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce", określona osoba "posiada osiągnięcia naukowe znacznie przekraczające wymagania stawiane w postępowaniu habilitacyjnym" (art. 26 ust. 1 ustawy), gdyż tylko brak takich osiągnięć uzasadnia uchylenie we wznowionym postępowaniu dotychczasowej decyzji pozytywnej i zastąpienie jej rozstrzygnięciem negatywnym. W realiach konkretnej sprawy może okazać się, że monografia, która powstała "z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obyczajów w nauce" - niezależnie od negatywnej oceny etycznej takiego działania - nie dyskwalifikuje pozostałych osiągnięć naukowych w stopniu uzasadniającym odmowę poparcia wniosku o nadanie tytułu profesora, lub wręcz przeciwnie - czyni ten dorobek niespełniającym przesłanki z art. 26 ust. 1 ustawy. Postępowania w tym kierunku organy nie przeprowadziły, co wynika wprost z treści uzasadnień wydanych przez nie decyzji, koncentrując się na stwierdzeniu - niekwestionowanym w sprawie, że "zdaniem wszystkich recenzentów przesłanka do wznowienia postępowania istotnie zachodzi", "w ocenie Rady Wydziału [..] przesłanki wskazane w postanowieniu Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów uzasadniające wznowienie z urzędu postępowania w sprawie nadania tytułu profesora wystąpiły" (str. 2 uzasadnienia uchwały organu I instancji), "monografia "[..]", która jest częścią dorobku naukowego J.S. powstała z naruszeniem prawa, w tym praw autorskich i dobrych obyczajów w nauce. Tym samym jedno z kryteriów wymaganych w procedurze o uzyskanie tytułu profesora nie zostało spełnione (...)) - str. 4 uzasadnienia decyzji organu II instancji. Nie zweryfikowano jednak, czy okoliczność ta na tle pozostałego dorobku naukowego skarżącego kasacyjnie, wcześniej pozytywnie ocenianego przez recenzentów, wyklucza spełnienie przesłanki z art. 26 ust. 1 ustawy, który - co należy podkreślić - nie przypisuje w swojej treści rozstrzygającego znaczenia tzw. "książce profesorskiej". Dodać przy tym należy, że kontrola sądowoadministracyjna legalności zaskarżonej decyzji i poprzedzającego jej wydanie postępowania w sprawach o nadanie tytułu naukowego nie obejmuje badania merytorycznego stanowiska zaprezentowanego w recenzjach sporządzonych w toku postępowania, niemniej jednak recenzje te powinny zawierać ocenę całego (przedstawionego do oceny) dorobku naukowego kandydata, a nie jedynie jednego z elementów tego dorobku. W uzasadnieniach decyzji obydwu instancji organy zaakcentowały wyłącznie kwestię oceny monografii "[..]". W tym stanie rzeczy utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji (uchwały Nr [..]) w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy (niezależnie od tego, że przepisów tych nawet nie powołano w decyzji organu II instancji) nie znajdowało podstaw w realiach niniejszej sprawy. W związku z powyższym jako trafne należy ocenić stanowisko strony skarżącej kasacyjnie wyartykułowane w ramach omawianych zarzutów, że Sąd I instancji oddalając skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a. nie dostrzegł, że zaskarżona decyzja zapadła na skutek niewłaściwego zastosowania przepisów wskazanych w treści omawianych zarzutów, w tym w istocie z pominięciem zbadania, czy w oparciu o cały przedstawiony przez skarżącego kasacyjnie dorobek naukowy posiada on "osiągnięcia naukowe znacznie przekraczające wymagania stawiane w postępowaniu habilitacyjnym", czy też dorobek ten oceniany z pominięciem monografii "[..]" nie uzasadnia twierdzenia, że posiada on "osiągnięcia naukowe znacznie przekraczające wymagania stawiane w postępowaniu habilitacyjnym". Dla oceny tej nie jest wystarczające dokonanie analizy wyłącznie powyższej monografii. Poprzestanie na analizie wyłącznie powyższej monografii skutkowało niewłaściwym zastosowaniem art. 26 ust. 1 ustawy. Drugi zarzut naruszenia przepisów postępowania nie mógł odnieść skutku w realiach niniejszej sprawy. Strona skarżąca kasacyjnie w ramach tego zarzutu wskazała na art. 141 § 4 p.p.s.a. w powiązaniu z innymi przepisami, tj. z art. 151 p.p.s.a., art. 7, 77 § 1, art. 80, art. 84 § 4 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 i art. 26 ust. 1 ustawy w związku z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodzie doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora. Naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w powiązaniu ze wskazanymi wyżej przepisami strona skarżąca upatruje w "zaniechaniu czynności zmierzających do pełnego wyjaśnienia sprawy i ustalenia czy istotnie kandydat - J.S. - spełnia wymogi przewidziane ustawą i rozporządzeniem do otrzymania tytułu profesora nauk [..]", braku odniesienia się przez Sąd do dokumentacji załączonej do skargi, a tym samym braku należytego zbadania akt sprawy, a także w powoływaniu się przez w/w Sąd w uzasadnieniu wyroku na orzeczenia, które nie odnosiły się do stanu faktycznego niniejszej sprawy. W związku z tak sformułowanym zarzutem należy podkreślić, że zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania (por. uchwałę NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt: II FPS 8/09, LEX nr 552012, wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r., sygn. akt: II FSK 568/08, LEX nr 513044). Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Za jego pomocą nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska sądu co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska strony przeciwnej, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Kwestie związane z naruszeniem przepisów postępowania normujących sposób kontroli sądowoadministracyjnej, w tym z nieprawidłową oceną dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy czy brakiem tej oceny, a także dotyczące wadliwości w zakresie wykładni prawa materialnego związane z błędną argumentacją nawiązującą do nieadekwatnych w sprawie orzeczeń sądowych, nie mogły odnieść skutku w ramach zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., skoro uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie ustawowo wymagane elementy i poddaje się kontroli instancyjnej, tj. pozwala na ustalenie sposobu rozumowania przez Sąd I instancji i jego ocenę. Z wywodów Sądu wynika, dlaczego w jego ocenie nie doszło do naruszenia prawa wskazanego w skardze i co stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku. To, że stanowisko to okazało się nietrafne w granicach zakreślonych innymi zarzutami skargi kasacyjnej nie przesądza automatycznie skuteczności zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. zarówno powoływanego samodzielnie, jak i w powiązaniu z innymi przepisami (na marginesie warto zauważyć, że rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 15 stycznia 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przeprowadzania czynności w przewodzie doktorskim i habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz.U. z 2004 r. Nr 15, poz. 128) przestało obowiązywać od dnia 1 października 2011 r.). W tym stanie rzeczy stwierdzając, że skarga kasacyjna ma częściowo usprawiedliwione podstawy, Naczelny Sąd Administracyjny miał podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i do rozpoznania skargi w oparciu o art. 188 p.p.s.a., a w następstwie tego do uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 135 p.p.s.a. decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [..] maja 2017 r., nr [..] i poprzedzającej ją uchwały Nr [..] z dnia [..] lutego 2016 r. Rady Wydziału [..] [..] w K. o odmowie poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego profesora. Rozstrzygnięcia te zostały bowiem wydane z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 26 ust. 1 ustawy, a uchybienia te miały wpływ na wynik sprawy, gdyż bezpośrednio zdeterminowały treść tych rozstrzygnięć, które zostały podjęte przedwcześnie. Ponownie prowadząc postępowanie w sprawie w oparciu o właściwe unormowania prawne organy uwzględnią wskazane wyżej okoliczności charakteryzujące specyfikę wznowionego postępowania administracyjnego. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. art. 209, 203 pkt 1 i art. 205 § 1-2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 c i 2 b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, uwzględniając poniesione przez skarżącego koszty sądowe (wpis od skargi, opłatę kancelaryjną za sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku oraz wpis od skargi kasacyjnej) oraz koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika. Koszty postępowania zasądzono od Rady Doskonałości Naukowej uwzględniając treść art. 179 ust. 10 ustawy z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r. poz. 1669 z późn. zm.)

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się