Wyrok NSA z dnia 2 października 2020 r., sygn. II GSK 548/18
Kara administracyjna; Drogi publiczne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Sędzia WSA del. Urszula Wilk Protokolant starszy asystent sędziego Elżbieta Jabłońska-Gorzelak po rozpoznaniu w dniu 2 października 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 października 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 789/17 w sprawie ze skargi "A." S.A. w R. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz B. Sp. z o.o. w R. 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 3 października 2017 r., sygn. akt VI SA/Wa 789/17, po rozpoznaniu skargi "A." S.A. w R. (obecnie B. Sp. z o.o. w R.), uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] stycznia 2017 r. w przedmiocie kary pieniężnej i zasądził zwrot kosztów postępowania.
Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżył powyższy wyrok w całości, domagając się jego uchylenia i oddalenia skargi, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Ponadto organ wniósł o zasądzenie kosztów postępowania i rozpoznanie sprawy na rozprawie.
Zarzucił naruszenie:
1) przepisów postępowania - art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej "p.p.s.a.") w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej "k.p.a."), które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na mylnym przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji, że organ administracji dopuścił się naruszenia przepisów postępowania przez niezebranie i nierozważenie całości materiału dowodowego w sprawie w kontekście odpowiedzialności skarżącej jako załadowcy przewożonego towaru, podczas gdy stan faktyczny sprawy został ustalony należycie, a organy administracji zgromadziły całkowicie wystarczający materiał dowodowy, który wskazuje na wystąpienie w sprawie przesłanek hipotezy normy prawnej odnoszących się do skarżącej, jako załadowcy ładunku, zawartych w art. 140aa ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 128 ze zm., dalej "p.r.d."), pozwalających na uznanie, że skarżąca miała decydujący i bezpośredni wpływ na powstanie naruszenia polegającego na przejeździe po drodze publicznej pojazdem nienormatywnym bez wymaganego zezwolenia, lub co najmniej godziła się na wystąpienie tego naruszenia, gdyż to ona dokonała załadunku towaru nadanego do przewozu, którego parametry spowodowały nie normatywność pojazdu wraz z ładunkiem w takim wymiarze, że jego przejazd po drogach publicznych był dopuszczalny wyłącznie po uzyskaniu przez przewoźnika zezwolenia kategorii VII, czego strona musiała mieć świadomość z uwagi na treść przepisów ustawy - p.r.d. - a to art. 64 ust. 1 i art. 64d ust. 1 oraz załącznika nr 1 do tej ustawy, a której to okoliczności strona nie zweryfikowała w żaden sposób po dokonaniu załadunku, wypuszczając pojazd nienormatywny na drogę publiczną, co oznacza, że zaskarżona decyzja odpowiadała prawu, zawierając przy tym uzasadnienie faktyczne i prawne w sposób wyczerpujący wyjaśniający motywy zapadłego rozstrzygnięcia;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
