Wyrok NSA z dnia 17 października 2019 r., sygn. II OSK 2418/18
Ewidencja ludności; Administracyjne postępowanie
Dnia 17 października 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 września 2019 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2018 r. sygn. II SA/Po 936/17 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018 r. sygn. II SA/Po 936/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA") oddalił skargę W. K. (dalej: "Skarżący") na decyzję Wojewody Wielkopolskiego (dalej: "Wojewoda") z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania.
W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną:
decyzją z [...] lipca 2017 r., nr [...], Burmistrz W. (dalej: "Burmistrz"), na podstawie art. 35 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz.U. z 2017 r., poz. 657, dalej: "ustawa"), orzekł o wymeldowaniu Skarżącego z pobytu stałego w miejscowości [...].
Po rozpoznaniu odwołania Skarżącego w którym podniesiono, że decyzja o wymeldowaniu oparta jest na fałszywych zeznaniach członków rodziny i błędnej interpretacji prawa, Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Burmistrza. Wskazał, że Skarżący decydując się na popełnienie przestępstwa umyślnego musiał brać pod uwagę nieuchronność kary polegającej na pozbawieniu wolności. Choć zamiarem Skarżącego się nie było opuszczenie miejsca stałego pobytu, to jednak niezgodne z prawem działanie doprowadziło w konsekwencji do opuszczenia miejsca stałego pobytu, a więc utraty miejsca dotychczasowego pobytu. Pobyt w zakładzie karnym nie ma charakteru pobytu stałego, jednakże należy przyjąć, że zakład karny jest miejscem, w którym osoba ma obecnie skoncentrowane życie osobiste. Utrzymywanie zameldowania osób odbywających kary pozbawienia wolności stanowiłoby ewidentną fikcję meldunkową, niezgodną z obowiązującymi przepisami prawa. W takich przypadkach winno się stwierdzać trwałość opuszczenia miejsca dotychczasowego zameldowania na pobyt stały. Dobrowolność opuszczenia lokalu ma znaczenie jedynie wówczas, gdy dana osoba została zmuszona do opuszczenia lokalu na skutek bezprawnych działań innych osób, a nie kiedy opuszczenie lokalu było następstwem zawinionych przez nią działań, co ma niewątpliwie miejsce w rozpatrywanej sprawie. Wojewoda zaznaczył, iż przepis art. 35 ustawy wymaga dla zaistnienia przesłanek wymeldowania jedynie stwierdzenia opuszczenia miejsca pobytu stałego i niedopełnienia obowiązku wymeldowania. Jeśli zatem osoba nie przebywa w dotychczasowym miejscu pobytu (bez względu na to, czy opuszczenie tego miejsca miało charakter dobrowolny, czy też przymus opuszczenia wynikł z czynności prawnych właściwego organu) i nie wykonała obowiązku wymeldowania, istnieją podstawy do orzeczenia o wymeldowaniu. Wojewoda rozważył również wolę powrotu Skarżącego do dotychczasowego miejsca zamieszkania, a także możliwości realizacji tego zamiaru. Stwierdził, że realizacja tego zamiaru jest niewykonalna ze względu na sprzeciw rodziny, która poprzez złożenie wniosku o wymeldowanie chce doprowadzić do zgodności zapisów ewidencji ludności ze stanem faktycznym. Proponując córce możliwość zapewnienia mu prawa do zamieszkania w innym lokalu, Skarżący zdaje sobie sprawę z faktu, że jego obecność w spornym lokalu jest niemożliwa, przy czym w rozpoznawanej sprawie bez znaczenia pozostają okoliczności związane z uregulowaniem własności nieruchomości.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
