Wyrok NSA z dnia 6 marca 2019 r., sygn. II FSK 970/17
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 625/16 w sprawie ze skargi K.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K.P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
II FSK 970/17
Uzasadnienie
1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt: I SA/Wr 625/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę K.P. (skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 kwietnia 2016 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. 1.2 Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że skarżący K.P. prowadził, pod firmą Zakład Z., pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wykonywania dokumentacji projektowo-technicznych związanych z przyłączami i liniami elektroenergetycznymi. Usługi podatnik realizował za pośrednictwem podwykonawców. Naczelnik Urzędu Skarbowego w D. w decyzji z dnia 9 listopada 2015 r. uznał, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów o wydatki w kwocie 200.800 zł, wynikające z faktur VAT wystawionych przez W.G., jako że nie dokumentowały one faktycznego wykonania usług. Według spornych faktur, W.G. miał wykonywać na rzecz podatnika usługi dotyczące m.in. wykonania projektów i kosztorysów inwestorskich przebudowy linii energetycznej oraz opracowań graficznych dokumentacji projektowych, obliczania stanowisk słupowych, wykonania kosztorysów inwestorskich budowy linii napowietrznej, opracowania programu funkcjonalno-użytkowego modernizacji sieci napowietrznych. Organ powyższą decyzją określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2011 r. w kwocie 65.664 zł wraz z odsetkami. Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu, zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu skarbowego w D., podzielając argumentację tam zawartą. 1.3 W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżący domagał się uchylenia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 14 kwietnia 2016 r., jak również, poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego. Wniósł też o zwrot kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie: - art. 21 § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.,) - dalej O.p. przez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu przy ustalaniu wysokości podstawy opodatkowania i wysokości podatku, gdy zastosowanie powinien znaleźć art. 21 § 2 O.p.; - art. 121 § 1 O.p. przez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i prowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania do organu podatkowego, skutkujących błędnym ustaleniem stanu faktycznego i niewyjaśnieniem wszelkich wątpliwości na korzyść strony; - art. 122 O.p. przez niepodjęcie niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy; - art. 123, art. 180 § 1, art. 187 § 1, § 2 i § 3 O.p. przez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, brak zapewnienia stronie czynnego udziału w toku postępowania, oparcie rozstrzygnięcia na materiale dowodowym, który nie dawał podstaw do odmowy zakwestionowania kosztowego charakteru spornych wydatków, zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego, który potwierdzałby racje i wyjaśnienia strony, a także, nieprzedstawienie stronie żadnego postanowienia o przeprowadzeniu dowodu w prowadzonym postępowaniu, jak również nieprzedstawienie stronie faktów, które były znane organowi z urzędu; - art. 127 O.p. w związku z art. 78 zdanie pierwsze Konstytucji RP; - art. 191 O.p. przez brak należytej oceny zebranych dowodów, co doprowadziło do niewłaściwego określenia podstawy opodatkowania i wysokości podatku oraz poprzez brak wskazania w oparciu, o jakie dowody, zdaniem organu podatkowego, przedstawione przez niego okoliczności zostały udowodnione; - art. 192 O.p. przez oparcie ustaleń na dowodach co do których strona nie miała możliwości wypowiedzenia się; - art. 193 § 1-6 O.p. przez ich niewłaściwe zastosowanie albowiem organ podatkowy, zgodnie z ww. przepisami, nie miał podstaw prawnych do uznania ksiąg za nierzetelne i ustalenie innej podstawy opodatkowania niż ta, która wynika z prowadzonych rejestrów; - art. 233 przez jego niewłaściwe zastosowanie; - art. 44 ust. 1 pkt 1 oraz art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.,) - dalej u.p.d.o.f., przez ich niewłaściwe zastosowanie oraz brak wykazania w jaki sposób przepisy te mają zastosowanie w przedmiotowej sprawie. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie. 1.4 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalając skargę podniósł, że wbrew zarzutom skarżącego, materiał dowodowy jakim dysponowały orzekające w sprawie organy podatkowe uprawniał je do zakwestionowania kosztowego charakteru wydatków udokumentowanych fakturami wystawionymi przez W.G. albowiem szereg dowodów wskazuje na to, że W.G. w okresie objętym postępowaniem nie świadczył żadnych usług na rzecz skarżącego. Tym samym Sąd oddalił wskazane w skardze zarzuty zarówno naruszenia postępowania podatkowego jak i 44 ust. 1 pkt 1 oraz art. 45 ust. 6 u.p.d.o.f. Sąd argumentował, że z materiału dowodowego zgromadzonego przez organy podatkowe wynika, poza budzącą wątpliwości już samą formą dokumentacji, jaką miał sporządzać W.G. (brak pieczątek, podpisów W.G.), żaden z pracowników skarżącego nie posiadał wiedzy na temat zakwestionowanych przez organy podatkowe usług, pomimo że usługi te stanowiły około 50% wartości wszystkich kosztów, jakie skarżący zadeklarował za dany rok podatkowy. Z zeznań osób, które w okresie objętych postępowaniem były zatrudnione w firmie K.P. wynika, że pracownicy skarżącego nie posiadali wiedzy na temat szczegółów i przebiegu współpracy firmy Z. z firmą W.G., nie wiedzieli jakie prace W.G. miał wykonywać na rzecz firmy skarżącego, nie znane były im informacje na temat obiegu dokumentacji oraz płatności pomiędzy obiema firmami, wreszcie, nigdy nie widzieli ani W.G. (a jedynie słyszeli o takim nazwisku) ani dokumentów firmowanych jego podpisem. Nazwisko W.G. nie było znane osobie, która w firmie skarżącego była zatrudniona na stanowisku projektanta i inspektora nadzoru, a do którego obowiązków należało sprawdzanie kompletności sporządzanej w firmie dokumentacji i ewentualnie, podpisywaniu jej. W ocenie Sądu sama okoliczność, że skarżący dysponował dowodami w postaci faktur VAT nie może zostać uznana za dostatecznie potwierdzającą fakt poniesienia przez niego spornych wydatków, skoro całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyklucza możliwość realnej, tj. faktycznej współpracy skarżącego z W.G. w zakresie usług ujętych na zakwestionowanych fakturach. Sąd dodał, że skarżący poza rzeczonymi fakturami VAT w istocie nie przedstawił żadnych innych dowodów, które mogłyby wskazywać na to, że współpraca z W.G. miała prawdziwy, a nie jedynie papierowy (fakturowy) wymiar. 2.1 Skarżący w skardze kasacyjnej zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości. Wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
