Wyrok NSA z dnia 30 listopada 2012 r., sygn. I FSK 2048/11
Ustalenie podstawy opodatkowania na podstawie art. 23 § 2 O.p. dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy przy pomocy dowodów uzupełniających możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania. Organ podatkowy może więc odstąpić od oszacowania podstawy opodatkowania, gdy w oparciu o dokumenty takie, jak faktury, paragony, ewidencje, deklaracje możliwe jest ustalenie rzeczywistej podstawy opodatkowania.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 21 września 2011 r. sygn. akt I SA/Op 237/11 w sprawie ze skargi A. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 24 lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za wrzesień 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. Z. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w O. kwotę 180 zł (słownie: sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Wyrok Sądu pierwszej instancji
1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 września 2011 r., sygn. akt I SA/Op 237/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę A. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 24 lutego 2011 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za wrzesień 2006 r.
1.2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji zaaprobował przyjęty przez organy za podstawę rozstrzygnięcia stan faktyczny, zawierający się w ustaleniu, że skarżący, prowadząc działalność gospodarczą (kwiaciarnię) począwszy od 29 maja 2005 r. utracił zwolnienie podmiotowe w podatku od towarów i usług, ze względu na przekroczenie kwoty obrotu wynikającej z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm., dalej jako "u.p.t.u."). Fakt utraty zwolnienia podmiotowego potwierdzony został decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego z 11 stycznia 2006 r., określającą stronie zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za maj 2005 r. Mimo tego podatnik w kolejnych miesiącach 2005 r. i 2006 r. nie składał deklaracji VAT-7, prowadząc nadal ewidencję przewidzianą dla podatników zwolnionych, w której wykazywał jedynie kwoty dziennych utargów, bez rozbicia na poszczególne grupy towarowe opodatkowane stawkami podatku VAT w różnej wysokości. Zaznaczając, że bezsporna była sama okoliczność posiadania przez skarżącego w objętym zaskarżoną decyzją okresie rozliczeniowym statusu czynnego podatnika VAT, Sąd pierwszej instancji nie podzielił stanowiska co do wpływu niedoręczenia skarżącemu decyzji z 11 stycznia 2006 r. i braku w związku z tym świadomości zmiany statusu na podatnika czynnego na konieczność prowadzenia ewidencji zgodnie z wymogami przewidzianymi w art. 109 ust. 3 u.p.t.u. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, że to nie decyzja pozbawia podatnika prawa do korzystania ze zwolnienia podmiotowego, ale moment przekroczenia wartości sprzedaży uprawniającej do korzystania z tej kategorii ustawowego zwolnienia. Sąd zaznaczył, że z art. 113 u.p.t.u. wynika jednoznacznie, że podatnik ma możliwość (i obowiązek) monitorowania wielkości swojej sprzedaży na podstawie ewidencji, którą zobowiązany jest prowadzić zgodnie z art. 109 ust. 1 u.p.t.u., jak również, że utrata prawa do zwolnienia następuje z mocy samego prawa, a nie wskutek działania organu podatkowego, stąd ewentualna okoliczność nieotrzymania decyzji dotyczącej określenia zobowiązania w podatku VAT za maj 2005 r. nie wpływa na ocenę statusu skarżącego w zakresie tego podatku w poszczególnych okresach rozliczeniowych 2006 r. Ponieważ utrata prawa do zwolnienia podmiotowego następuje z mocy prawa, z tym też momentem skarżący był obowiązany do zmiany sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży, z ewidencji dla podatników zwolnionych (art. 113 ust. 1 u.p.t.u.) na ewidencję przewidzianą dla podatników czynnych (art. 113 ust. 3 u.p.t.u.). Takiej zaś ewidencji podatnik nie prowadził, kontynuując w 2006 r. wyłącznie ewidencję dla podatników zwolnionych, niezawierającą wszystkich ustawowo wymaganych danych pozwalających na prawidłowe określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Wskazując, że skoro skarżący nie prowadził właściwej dla niego ewidencji sprzedaży, pozwalającej na rzeczywiste odtworzenie podstawy opodatkowania z jednoczesnym rozgraniczeniem poszczególnych kategorii sprzedaży na odpowiadające im stawki podatkowe, Sąd uznał, że organy były w pełni uprawnione do dokonania ustalenia podstawy opodatkowania w drodze jej oszacowania, przy zastosowaniu art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako "O.p.").
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
