Wyrok NSA z dnia 8 lipca 2010 r., sygn. II FSK 1083/09
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Sławomir Presnarowicz, Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 626/08 w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 29 lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) oddala wniosek Dyrektora Izby Skarbowej w G. o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 lutego 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Gd 626/08, działając na podstawie art. 145 § 1 pk1 1 lit c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze z.) dalej u.p.p.s.a., uchylił zaskarżoną przez P. B. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 29 lipca 2008 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w G. decyzją z dnia 16 lutego 2007r. określił P.B. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002. Następnie Dyrektor Izby Skarbowej w G. decyzją z dnia 31 sierpnia 2007r. uchylił decyzję Dyrektora UKS z dnia 16 lutego 2007r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, stwierdzając, iż rozstrzygnięcie sprawy wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego. W wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania Dyrektor UKS decyzją z dnia 12 grudnia 2007r. określił P.B. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002r. Dyrektor UKS stwierdził, iż księgi podatkowe za 2002r. prowadzone przez P.B. w ramach firmy "K" były nierzetelne w części dotyczącej zakupu paliwa udokumentowanego fakturami, na których jako wystawca widnieje: F.H.U. J.K. na łączną wartość netto 54.078,69 zł, który w datach zawierania transakcji wskazanych na fakturach przebywał w Areszcie Śledczym i nie potwierdził faktu ich przeprowadzenia oraz Fabryka Obuwia Sportowego "T" spółka z o.o. na łączną wartość netto 342.100,50 zł, które to dowody nie odzwierciedlają transakcji gospodarczych zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. Wobec powyższego koszt zakupu oleju napędowego udokumentowany nierzetelnymi fakturami ustalono szacunkowo na poziomie 309.020,80 zł uwzględniając postanowienia art. 23 Ordynacji podatkowej. Ponadto dokonano korekty (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów. Decyzją z dnia 29 lipca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w G. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Dyrektor Izby Skarbowej potwierdził prawidłowość dokonanej oceny księgi podatkowej, w której podatnik ewidencjonował dowody nie odpowiadające warunkom określonym w § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2000r. Organ argumentował, że na dowód poniesienia wydatków udokumentowanych spornymi dowodami podatnik posiada jedynie faktury. Uzasadnione było też wedle organów twierdzenie, że sporne faktury mają charakter fikcyjny, nie opisują czynności, które w zakresie i wartościach opisanych tymi fakturami przez podmiot na nich wskazany zostały zrealizowane. Podatnik nie przedstawił żadnych dowodów, ani rzeczowych argumentów, które podważałyby te ustalenia organu podatkowego. Organ wskazał następnie, że kontrola skarbowa przeprowadzona w spółce z o.o. "T" wykazała, że spółka ta nie miała możliwości magazynowania paliw, całość zakupionego paliwa dostarczała bezpośrednio do odbiorców. W związku z powyższym na podstawie posiadanych przez spółkę faktur zakupu oraz sprzedaży oleju napędowego dokonano chronologicznego porównania ilości zakupionego i sprzedanego paliwa. Z przeprowadzonej analizy wynikało, że faktury na zakup paliwa sprzedanego do firmy "K" wystawione zostały przez następujące firmy: PPHU "M", FHU "B" R.W. i PHU "S" W.W. Podjęte próby przeprowadzenia kontroli źródłowych u wymienionych podmiotów nie przyniosły rezultatu. Przesłuchany w dniu 29 września 2005r. oraz 14 marca 2006r. w charakterze świadka A.L., Prezes Zarządu Spółki "T" zeznał, że: spółka "T" była pośrednikiem pomiędzy sprzedającym a kupującym, nie posiadała magazynów, ani środków transportu do handlu paliwami, spółka wystąpiła o koncesję na handel paliwami w 2002r., ale postępowanie zostało zawieszone bezterminowo, oferty handlowe w większości przypadków były składane telefonicznie, nie jest w stanie z pamięci podać źródeł pochodzenia oleju napędowego sprzedawanego do firmy "K", ale była to firma C., której nie odnaleziono, koszty transportu były skalkulowane w cenie paliwa, transport, który był wynajmowany przez spółkę "T" był kompensowany towarowo lub płacony gotówką, odmówił udostępnienia dokumentów finansowo - księgowych do czasu pobytu w zakładzie karnym , tj. do 2011 r. Termin i cenę paliwa uzgadniał osobiście skarżący, faktury, dowody WZ i KP sporządzał osobiście na miejscu w Kowalach, w większości przypadków był osobiście przy sprzedaży paliwa, a następnie wystawiał dokumenty tej sprzedaży. Organ odwoławczy stwierdził, że całokształt okoliczności sprawy nie daje podstaw do uznania, że zakwestionowane transakcje kupna - sprzedaży zostały zrealizowane przez wskazane na nich podmioty i w wykazanych kwotach. Wprawdzie wystawiano faktury, składano deklaracje podatkowe w podatku VAT, ale fakty te nie świadczą o tym, że transakcje na nich wykazane zostały zrealizowane w tych kwotach. W ocenie organów wielkość zakupów i sprzedaży w fakturach była tak kształtowana przez A.L., aby w deklaracjach VAT -7 wystąpiła nadwyżka podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc. Nie kwestionując jednak faktu zakupu paliwa na mocy art. 23 § 1 pkt 2 i § 3 Ordynacji podatkowej oszacowano koszt jego zakupu, przyjmując za podstawę ilości paliwa wynikające z zakwestionowanych faktur. Odnośnie zarzutu nieuznania za koszt wydatków związanych z udzielonymi kredytami organy podatkowe ustaliły, iż w dniu 30 sierpnia 2001r. pomiędzy Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo - Kredytową w G. a P.B. właścicielem firmy "K" została zawarta umowa kredytu na kwotę 413.000,00 zł. Z treści umowy wynika, że kredytu udzielono na okres 30.08.2001 r. do 25.08.2006 r., cel został określony jako budowlany, wyplata kredytu nastąpi w gotówce. P.B. w piśmie z dnia 21.04.2006 r. wyjaśnił, że wskazanie w umowie kredytowej celu budowlanego jest omyłką pracownika wypełniającego druk umowy kredytowej, bowiem żaden z kredytów nie był zaciągnięty ani przeznaczony na cel budowlany. W kolejnym piśmie z dnia 28.03.20061. P.B. stwierdził, że podano cel budowlany aby wydłużyć okres kredytowania. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że argumentacji tej nie potwierdza kolejna umowa kredytowa, którą P.B. Baska zawarł ze Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo Kredytową na okres 60 miesięcy od 23.05.2002r. do 23.05.2007r. i nie dotyczyła ona celu budowlanego. Również umowę o kredyt zawarł na okres 60 miesięcy, tj. od 29.09.2000 do 10.10.2005r. bez wskazywania celu jego przeznaczenia. Z kolejnych wyjaśnień podatnika zawartych w piśmie z dnia 21.04.2006r. wynikało, że kredyt został wykorzystany jako środki obrotowe niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej, tzn. do wysyłania samochodów w trasy i ponoszenia kosztów wynagrodzeń, kosztów zakupu paliwa w kraju i za granicą, opłat za autostrady, zakupów środków eksploatacyjnych oraz zakupów środków trwałych. W ocenie organu podatkowego logiczny był wniosek, że gdyby kredyt w wysokości ponad 350.000,00 zł miał służyć finansowaniu bieżącej działalności, to podatnik wpłaciłby tak znaczną kwotę na rachunek bankowy. Skarżący nie wskazał gdzie zostały ulokowane pieniądze z kredytu, nie przedstawił historii rachunku bankowego, która umożliwiłaby zweryfikowanie celowości wydatkowania środków uzyskanych z kredytu. Środki pieniężne nie zostały także ulokowane na rachunku bankowym firmy założonym w dniu 21.08.2001r. Nie stanowiły również kosztów uzyskania przychodu działalności gospodarczej prowadzonej przez a P.B. w ramach firmy "K." wydatki dot. kredytu zawartej w dniu 23.05.2002r. na kwotę 305.000,00 zł pomiędzy P.B. a Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową. Niniejszy kredyt został udzielony na okres od 23.05.2002r. do 23.05.2007r. i przeznaczony na spłatę zobowiązań. Wypłata kredytu nastąpiła przelewem. Kredyt ten podatnik zaciągnął na potrzeby spółki z o.o. I. w której pełnił funkcję Prezesa oraz był jej jedynym udziałowcem zatem nie miał on związku z przychodem z działalności gospodarczej firmy "K.". Nie było również według organów podstaw prawnych do uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na realizację umowy kredytowej zawartej ze Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo - Kredytową w dniu 29 września 2000r. na kwotę 300.000,00 zł, bowiem umowa została zawarta w dniu 29.09.2000r. tj. przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej przez P.B. w dniu 2 maja 2001r. W umowie nie określono celu udzielonego kredytu, podatnik nie przedstawił dowodów KP, nie ujawnił na jaki rachunek bankowy przelano środki z kredytu, nie przedłożył wyciągów bankowych, które potwierdzałyby, że środki te wydatkowano na działalność gospodarczą firmy, a nie na cele osobiste bądź zasilenie działalności spółki z o.o. I. podatnik nie obciążał kosztów działalności wydatkami związanymi z tym kredytem, do ewidencji środków trwałych nie wprowadzono żadnych środków trwałych zakupionych przed rozpoczęciem działalności firmy K. czyli przed 02.05.2001r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
