Wyrok NSA z dnia 16 października 2009 r., sygn. I FSK 822/08
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Stanik, Sędzia NSA Jan Zając, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Fita (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 16 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 270/07 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 20 grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 2) zasądza od B. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 2421 zł (słownie: dwa tysiące czterysta dwadzieścia jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 270/07, wydanym w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 20 grudnia 2006 r. uchylił zaskarżoną decyzję, określił, że decyzja nie może być wykonana oraz zasądził od organu na rzecz strony skarżącej kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W uzasadnieniu podał, że zaskarżoną Dyrektor Izby Skarbowej w G. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 17 lipca 2006 r. uchylającą decyzję Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 29 kwietnia 2002 r. i określającą podatnikowi nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za miesiąc sierpień 2001 r. oraz określającą kwotę różnicy w podatku. Decyzją z dnia 29 kwietnia 2002 r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. określił B. K. nadwyżkę podatku naliczonego nad podatkiem należnym z miesiąc sierpień 2001 r. w wysokości 73.741 zł. Od powyższej decyzji podatnik nie złożył odwołania. W związku z ujawnieniem istotnych, nowych okoliczności faktycznych i nowych dowodów istniejących w dniu wydania w/w decyzji, a nieznanych wówczas organowi pierwszej instancji, Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w G., na mocy art. 243 § 1 i 2 w związku z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, wznowił postępowanie podatkowe w zakresie rozliczenia B. K. w podatku od towarów i usług za sierpień 2001 r. W następstwie przeprowadzonego postępowania odnośnie podatku należnego organ stwierdził, że B. K. w latach 2001 - 2002 dokonywał zakupów telefonów komórkowych od kontrahentów krajowych w celu ich dalszej odsprzedaży dla kontrahentów krajowych i zagranicznych. Dysponował przy tym dokumentami SAD 1 A, dotyczącymi wywozu w/w towaru poza granicę RP, w konsekwencji czego sprzedaż wskazanego towaru dla kontrahentów zagranicznych traktował jako eksport towarów - z zastosowaniem preferencyjnej stawki podatku VAT 0%. Jednocześnie organ pierwszej instancji, w oparciu o zebrany materiał dowodowy - w tym uzyskany z Prokuratury Okręgowej w G. oraz Izb Celnych w B. P., P. i B. stwierdził, że nie została spełniona przesłanka wywozu towarów w następstwie wykonania czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. m 11, poz. 50 ze zm.), albowiem dla jej zrealizowania konieczne jest istnienie skonkretyzowanego podmiotu kupującego. Tymczasem nabywcami części towarów byli: osoba nieistniejąca - T. I. oraz O. K., nie potwierdzający nabycia telefonów komórkowych od podatnika. Ponadto w odniesieniu do sprzedaży dla O. K., właściwe służby celne kraju przeznaczenia na podstawie danych z ewidencji stwierdziły, że brak jest zapisów potwierdzających wwóz przez niego w/w towarów. Tym samym oznacza to, że towar będący przedmiotem eksportu nie znalazł się w obrocie zagranicznym. W konsekwencji, organ pierwszej instancji stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpił eksport towarów w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy VAT, albowiem nie zaistniała przesłanka wywozu towarów w wykonaniu czynności określonych w art. 2 ust. 1 i 3 i naliczył od wartości sprzedaży nie spełniającej warunków do uznania jej za eksport podatek od towarów i usług wg stawki 22% tj. właściwej dla opodatkowania przedmiotowych transakcji w kraju. W zakresie podatku naliczonego organ pierwszej instancji stwierdził, że Bartosz Kania zawyżył wysokość podatku naliczonego o kwotę 417,00 zł. poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, wydatków na zakup usługi montażu i uruchomienia systemu alarmowego oraz zakup monitora komputerowego, które to wydatki nie zostały poniesione w związku z prowadzoną przez B. K. działalnością gospodarczą. Od decyzji Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 17 lipca 2006 r., B. K. złożył odwołanie wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania. Po rozpatrzeniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w G. wskazał, że posiadanie dokumentu SAD nie jest wystarczające do stwierdzenia o zaistnieniu eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Do tego aby uznać daną czynność za eksport towaru muszą być spełnione łącznie dwa warunki: potwierdzenie przez graniczny urząd celny wywozu towaru z polskiego obszaru celnego oraz dokonanie wywozu towarów w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, innych niż eksport i import towarów. Zdaniem organu podatkowego drugiej instancji w sprawie prawidłowo ustalono, że nie miał miejsca eksport towarów, o czym świadczą zeznania świadka O. K., dokumenty urzędów celnych krajów przeznaczenia, z których wynika, że sprzedawane telefony nie zostały wwiezione na terytorium tych krajów oraz to, że kontrahent podatnika T. I. nie istnieje. Organ odwoławczy stwierdził, że skoro nie doszło do wywozu poza polski obszar celny sprzedanych kontrahentom zagranicznym towarów, to czynności tej nie można uznać za eksport towarów. Organ drugiej instancji zaakceptował też pogląd organu pierwszej instancji, że w związku z tym w niniejszym przypadku miało miejsce odpłatne wydanie na terytorium RP towaru nieustalonym kontrahentom i czynność ta w myśl art. 2 ust 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu, a obowiązek podatkowy powstał w dniu wydania towaru i otrzymania za niego zapłaty - z zastosowaniem stawki 22 % (art. 18 ust. 1 ustawy o VAT). Ponadto, organ odwoławczy nie dopatrzywszy się naruszeń przez organ pierwszej instancji prawa procesowego i materialnego skutkujących uchyleniem zaskarżonego rozstrzygnięcia uznał, że słusznie stwierdzono, iż podatnik zaniżył podatek należny za miesiąc sierpień 2001 r. i zaaprobował rozliczenie podatku zawarte w decyzji pierwszoinstancyjnej. Odnośnie zakwestionowanych kosztów zakupu i montażu systemu alarmowego oraz kosztu nabycia monitora komputerowego organ uznał, że przedłożone przez podatnika dowody w postaci faktur VAT i złożone wyjaśnienia nie są wystarczające do uznania wydatkowanych kwot za poniesione w celu osiągnięcia przychodu, a tym samym nie stanowią one kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym. Zarówno bowiem system alarmowy jak i monitor znajdowały się w lokalu mieszkalnym, z którego podatnik jest uprawniony korzystać w celach mieszkaniowych. Jednocześnie lokal ten nie został zgłoszony i wpisany jako adres miejsca prowadzenia działalności w Ewidencji Działalności Gospodarczej. Powyższe świadczy, że koszt nabycia systemu alarmowego i monitora nie pozostają w związku z prowadzoną dzielnością gospodarczą, w tym samym prawidłowe było rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
