Jakie są zasady ustalania prawa do „trzynastki”

Ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym nie ma zastosowania do osób, o których mowa w art. 2 ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (takich jak Prezydent, Marszałek Sejmu, Senatu, Premier, Prezes Trybunału Konstytucyjnego, Prezes NIK, Rzecznik Praw Obywatelskich), którym w ogóle nie wypłaca się tego typu świadczeń, a także do żołnierzy i funkcjonariuszy służb państwowych (m.in. policjantów i strażaków), którzy na podstawie przepisów regulujących ich stosunki służbowe otrzymują dodatkowe uposażenia roczne lub nagrody roczne, stanowiące odpowiednik „trzynastki” pracowników cywilnych. Trzynastego wynagrodzenia nie otrzymują także posłowie i senatorowie.

Przepisy ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym nie mają zastosowania do pracowników sfery prywatnej, chyba że przepisy wewnątrzzakładowego prawa pracy u danego pracodawcy przyznają pracownikom prawo do „trzynastki” na zasadach określonych w tej ustawie (odwołując się do jej przepisów).

Termin wypłaty „trzynastki”

Obowiązkiem pracodawcy jest wypłacenie dodatkowego wynagrodzenia rocznego do 31 marca za pracę w roku poprzednim niezależnie od tego, czy stosunek pracy jest kontynuowany, czy ustał w ciągu roku, za który „trzynastka” przysługuje. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy stosunek pracy zostaje rozwiązany w związku z likwidacją pracodawcy. Wówczas „trzynastkę” należy wypłacić w dniu rozwiązania stosunku pracy.

PRZYKŁAD

Pracownik przeszedł na emeryturę 1 maja 2007 r. „Trzynastka” za 2007 r. została wpłacona pracownikowi na konto 31 marca 2008 r. Pracownikowi nie przysługują odsetki za zwłokę, ponieważ pracodawca wypłacił wynagrodzenie roczne w terminie.