Akt prawny obowiązujący na dzień 02-11-2024
Dziennik Ustaw rok 2023 poz. 1690 Wersja aktualna od  2023-08-24

    USTAWA

    z dnia 12 grudnia 1997 r.

    o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej1)

    z dnia 12 grudnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r., Nr 160, poz. 1080)

    t.j. z dnia 27 września 2013 r. (Dz.U. z 2013 r., poz. 1144)

    t.j. z dnia 29 grudnia 2016 r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 2217)

    t.j. z dnia 1 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1872)

    t.j. z dnia 24 sierpnia 2023 r. (Dz.U. z 2023 r., poz. 1690)

    Art. 1. [Zakres przedmiotowy] 1. Ustawa określa zasady nabywania prawa oraz ustalania wysokości i wypłacania dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla pracowników jednostek sfery budżetowej, zwanego dalej „wynagrodzeniem rocznym".

    2. Przez użyte w ust. 1 określenie „pracownicy jednostek sfery budżetowej" rozumie się pracowników:

    1) państwowych jednostek sfery budżetowej, dla których środki na wynagrodzenia są kształtowane na podstawie odrębnej ustawy;

    2) zatrudnionych w urzędach organów władzy publicznej, kontroli, ochrony prawa oraz sądach i trybunałach, wymienionych w art. 139 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1270 i 1273);

    3) samorządowych jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych prowadzących gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie wymienionej w pkt 2;

    4) biur poselskich, senatorskich lub poselsko-senatorskich oraz klubów, kół albo zespołów parlamentarnych.

    3. Przepisów ustawy nie stosuje się do:

    1) osób, o których mowa w:

    a) art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2023 r. poz. 624);

    b) (utraciła moc)

    2) żołnierzy oraz funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej oraz Służby Ochrony Państwa.

    Art. 2. [Nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego] 1. Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego.

    2. Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.

    3. [1] Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy warunkujących nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego nie jest wymagane w przypadkach:

    1) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej);

    2) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące;

    3) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowania do odbycia służby zastępczej;

    4) rozwiązania stosunku pracy w związku z:

    a) przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne,

    b) przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,

    c) likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy,

    d) likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją;

    5) podjęcia zatrudnienia:

    a) w wyniku przeniesienia służbowego,

    b) na podstawie powołania lub wyboru,

    c) w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy,

    d) w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją,

    e) po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po odbyciu służby zastępczej;

    6) korzystania:

    a) z urlopu wychowawczego,

    aa) z urlopu macierzyńskiego,

    ab) (uchylona)

    ac) z urlopu ojcowskiego,

    ad) z urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego,

    ae) (uchylona)

    af) z urlopu opiekuńczego,

    b) z urlopu dla poratowania zdrowia,

    c) przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego;

    6a) korzystania z urlopu rodzicielskiego;

    7) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika.

    Art. 3. [Przypadki, w których pracownik nie nabywa prawa do wynagrodzenia rocznego] Pracownik nie nabywa prawa do wynagrodzenia rocznego w przypadkach:

    1) nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej dłużej niż dwa dni;

    2) stawienia się do pracy lub przebywania w pracy w stanie nietrzeźwości;

    3) wymierzenia pracownikowi kary dyscyplinarnej wydalenia z pracy lub ze służby;

    4) rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

    Art. 4. [Suma wynagrodzenia rocznego] 1. Wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy.

    2. W przypadkach, o których mowa w art. 2 ust. 3, wysokość wynagrodzenia rocznego ustala się proporcjonalnie do okresu przepracowanego u danego pracodawcy.

    Art. 5. [Wypłata wynagrodzenia rocznego] 1. Wynagrodzenie roczne jest wypłacane z wyodrębnionych na ten cel środków na wynagrodzenia.

    2. Wynagrodzenie roczne wypłaca się, z zastrzeżeniem ust. 3, nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie.

    3. Pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, wynagrodzenie roczne wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy.

    Art. 6.[Nagroda z zakładowego funduszu nagród] Ilekroć w przepisach prawa jest mowa o „nagrodzie z zakładowego funduszu nagród" dla pracowników wymienionych w art. 1 ust. 2, oznacza to „dodatkowe wynagrodzenie roczne dla pracowników jednostek sfery budżetowej".

    Art. 7. (pominięty)

    Art. 8. (pominięty)

    Art. 9.[Przepisy uchylone] Traci moc ustawa z dnia 10 lipca 1985 r. o rocznych nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi (Dz. U. poz. 141, z 1989 r. poz. 192 oraz z 1991 r. poz. 450).

    Art. 10.[Wejście w życie] Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r.


    1) Niniejsza ustawa wdraża w zakresie swojej regulacji dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylającą dyrektywę Rady 2010/18/UE (Dz. Urz. UE L 188 z 12.07.2019, str. 79).

    [1] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lipca 2012 r. (Dz.U. poz. 819) art. 2 ust. 3 w zakresie, w jakim pomija okres urlopu macierzyńskiego jako umożliwiający nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, w sytuacji nieprzepracowania w ciągu całego roku kalendarzowego faktycznie 6 miesięcy, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 71 ust. 2 Konstytucji RP. Art. 2 ust. 3 w ww. zakresie utracił moc 17 lipca 2012 r.