Wyrok NSA z dnia 20 września 2024 r., sygn. I OSK 970/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Niczyporuk Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski (sprawozdawca) Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant: Starszy asystent sędziego Artur Dral po rozpoznaniu w dniu 20 września 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 sierpnia 2020 r., sygn. akt I SA/Wa 2462/19 w sprawie ze skargi K.Z. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 5 września 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Wa 2462/19 (dalej wyrok I SA/Wa 2462/19) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.Z. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 5 września 2019 r. nr DO.1.4614.118.2018.MM w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji (k. 35, 43-53 akt sądowych).
Skargę kasacyjną od wyroku I SA/Wa 2462/19 wywiódł K.Z. (dalej skarżący lub skarżący kasacyjnie), reprezentowany przez adw. A.B., zaskarżając "ją w całości i zarzucając jej" naruszenie:
1. przepisów postępowania przez niezastosowanie art. 156 § 2 kpa i przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą okoliczności uzasadniające przyjęcie, że wydanie decyzji Wojewody Małopolskiego z 8 kwietnia 2013 r. nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa, a więc takim, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności (wyrok NSA z 28.10.2020 r. II OSK 2886/18, Rażące naruszenie prawa), a tym samym godzące w konstytucyjną ochronę prawa własności nieruchomości i wywłaszczenia na cele publiczne za słusznym wynagrodzeniem, tj. art. 21 Konstytucji RP z dnia 2.4.1997 r., bowiem w ustalonym stanie faktycznym decyzja Wojewody została wydana w 2013 r., tj. z mocą wsteczną i wbrew konstytucyjnym zasadom niedziałania prawa wstecz, odnosząc swe skutki prawne do roku 1999 r., przy czym w 2010 r. strony w notatce służbowej ustaliły zasady poszerzenia drogi za porozumieniem i odszkodowaniem, co wprost wskazuje na to, że działka skarżącego nie była wówczas przeznaczona pod drogę publiczną i nie była we władaniu Skarbu Państwa ani jednostki "terytorialnej" [winno być "samorządu terytorialnego" - verba legis - uw. NSA], w konsekwencji decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa przez zastosowanie art. 73 ust. 1, 3 i 3a ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. nr 133 poz. "827" [winno być "872 ze zm." - uw. NSA], dalej ustawa z 1998 r. lub pwur) przez niepoparte dowodowo przyjęcie, że na dzień 31 grudnia "1999" [winno być "1998" - verba legis - uw. NSA] r. nieruchomość była zajęta pod drogę publiczną (co zostało wykazane w dalszej treści uzasadnienia) oraz pozostawała we władaniu Skarbu Państwa bądź jednostek samorządu terytorialnego na dzień 31 grudnia "1999" [winno być "1998"] r.;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
