Postanowienie NSA z dnia 15 kwietnia 2025 r., sygn. II OZ 527/25
Dnia 15 kwietnia 2025 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2025 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażaleń Stowarzyszenia [...] oraz Fundacji [...] na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 stycznia 2025 r., sygn. akt II SA/Gl 1452/24 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skarg Stowarzyszenia [...], Towarzystwa [...] oraz Fundacji [...] na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia 5 września 2024 r. nr lFXIV.7840.9.13.2024 w przedmiocie pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenia.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 20 stycznia 2025 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody Śląskiego, którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta Rybnika z dnia 12 marca 2024 r., nr 132/6740/2024, o zatwierdzeniu projektu zagospodarowania terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę: "Nowego bloku gazowo-parowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą" w R. przy ulicy [...] na działkach o nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] C..
Sąd wskazał, że w świetle art. 61 § 3 p.p.s.a. strona wnioskująca o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji obowiązana jest wykazać zaistnienie przesłanek zawartych w tym przepisie, jednak rozpoznając tego rodzaju wniosek należy wziąć pod uwagę, że niebezpieczeństwa, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., mogą dotknąć nie tylko skarżącego (wnioskodawcę), lecz także innych uczestników postępowania. Uzasadnia to konieczność przeprowadzania oceny potrzeby udzielenia ochrony tymczasowej również przez pryzmat uwarunkowań odnoszących się na tle okoliczności sprawy do innych, niż skarżący, uczestników postępowania. Wstrzymanie wykonania aktu nie może szkodzić innym, a jego zastosowanie jest co do zasady wyjątkowe (por. postanowienia NSA: z 30 listopada 2018 r., I OZ 1165/18; z 18 października 2016 r., I OZ 1041/16; z 10 lutego 2006 r., II OZ 102/06). W ocenie Sądu, wnioski skarżących o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługują na uwzględnienie, albowiem skarżący nie wykazali ani nie uprawdopodobnili, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Skarżący posłużyli się jedynie ogólnikowymi stwierdzeniami, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje pogłębianie się zmian klimatu i brak osiągnięcia neutralności klimatycznej Polski do 2050 r., jak również niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w postaci pogorszenia stanu ekologicznego JCWP R. od zbiornika do ujścia. Zdaniem Sądu, skarżący nie odnieśli się do okoliczności wskazujących na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków wobec nich samych, a jedynie do potencjalnych zagrożeń wobec osób trzecich związanych ze zmianami klimatu, czy zanieczyszczeniem wód. Tymczasem wnioskodawcy winni odnieść się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do nich wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione. Ponadto podnoszone przez skarżących argumenty, dotyczą w zasadzie kontroli legalności zaskarżonej decyzji w zakresie zgodności z obowiązującym porządkiem prawnym, która będzie mogła się odbyć dopiero na etapie merytorycznego rozpoznawania sprawy przez Sąd I instancji. Argumentacja taka nie może być przedmiotem oceny na etapie rozpoznawania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, ponieważ stanowiłaby nieuprawniony przedsąd. Tymczasem wstrzymanie wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę stanowi zawsze dużą dolegliwość przede wszystkim dla inwestora, mogącą niekiedy spowodować większą szkodę, niż szkoda, jaka może wyniknąć z kontynuowania robót budowlanych prowadzonych w oparciu o zaskarżone pozwolenie na budowę. Stąd prawodawca w art. 35a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2024 r. poz. 725) podkreślił charakter wstrzymania wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę (możliwość uzależnienia wstrzymania pozwolenia na budowę od kaucji na zabezpieczenie roszczeń inwestora z powodu wstrzymania wykonania decyzji). Ponadto Sąd wskazał, że prowadzenie prac przez inwestora, mimo trwającego postępowania sądowego, odbywa się na jego wyłączne ryzyko, kwestia ewentualnego przywrócenia stanu poprzedniego, w razie uchylenia zaskarżonego aktu, będzie obciążać właśnie jego. Udzielenie przez sąd administracyjny ochrony tymczasowej nie może natomiast sprowadzać się do powstrzymania procesu inwestycyjnego w ogóle, a za zasadnością zastosowania takiej ochrony przemawiają tylko takie obiektywne okoliczności sprawy, które ze względu na negatywne i nieakceptowane prawem skutki, mogą powodować realne niebezpieczeństwa, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z 22 czerwca 2016 r., II OZ 643/16). Takich wnioskodawcy nie wykazali. Nie można również tracić z pola widzenia faktu, że przedmiotowa inwestycja jest przedsięwzięciem o strategicznym znaczeniu, mającym na celu przede wszystkim zaspokojenie interesu społecznego. Nie bez znaczenia pozostaje także ważny interes gospodarczy i społeczny, bowiem przedmiotowa inwestycja ma znaczenie dla bezpieczeństwa energetycznego Rzeczpospolitej Polskiej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
