Postanowienie SN z dnia 14 lutego 2024 r., sygn. III UZ 1/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania D. Z.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Radomiu
o ustalenie ustawodawstwa,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 14 lutego 2024 r.,
zażalenia organu rentowego na wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie
z dnia 23 czerwca 2021 r., sygn. akt III AUa 14/20,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Lublinie do rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Radomiu w decyzji z 7 grudnia 2018 r. stwierdził, że D. Z. nie podlega ustawodawstwu polskiemu w okresach od 15 listopada 2016 r. do 14 listopada 2017 r. i od 15 listopada 2017 r. do 14 listopada 2018 r. ze względu na podleganie ustawodawstwu niemieckiemu w zakresie zabezpieczenia społecznego oraz wycofał zaświadczenie A1 potwierdzające, że w okresach od 15 listopada 2016 r. do 14 listopada 2017 r. oraz od 15 listopada 2017 r. do 14 listopada 2018 r. zastosowanie znajdowało ustawodawstwo polskie.
Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z 6 listopada 2019 r. oddalił odwołanie wnioskodawczyni złożone od powyższej decyzji.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 7 listopada 2017 r. odwołująca się wystąpiła o wydanie zaświadczenia A1 na okres od 15 listopada 2017 r. do 14 listopada 2018 r., które zostało jej wydane w dniu 15 listopada 2017 r. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej D. Z. opiekowała się w Polsce B. D., natomiast w Niemczech J. H..
W ocenie Sądu pierwszej instancji, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do przyjęcia, że D. Z. podlegała polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Mimo, że we wniosku o wydanie zaświadczenia (formularz A1) wnioskodawczyni określiła sposób świadczenia pracy w Polsce i za granicą w rozbiciu procentowym: w Polsce 25%, natomiast w Niemczech 75%, to faktycznie zarówno w okresie od 15 listopada 2016 r. do 14 listopada 2017 r., jak i od 15 listopada 2017 r. do 14 listopada 2018 r. w przeważającym zakresie pracowała i osiągała dochody w Niemczech. W okresie od 15 listopada 2016 r. do 14 listopada 2017 r. odwołująca się pracowała na terenie Niemiec łącznie 241 dni, za co otrzymała wynagrodzenie w łącznej kwocie 13 570,20 euro (58 024,36 zł), zaś na obszarze Polski pracowała jedynie 72 godzin, tj. 9 dni roboczych, za co otrzymała wynagrodzenie w łącznej kwocie 1 365 zł. Podobnie w okresie od 15 listopada 2017 r. do 14 listopada 2018 r. wnioskodawczyni pracowała na terytorium Niemiec łącznie 218 dni, za co otrzymała wynagrodzenie w łącznej kwocie 12 185 euro (55 336,55 zł), natomiast na terytorium Polski pracowała jedynie 42 godziny, za co otrzymała wynagrodzenie w łącznej kwocie 840 zł. Zdaniem Sądu, nie jest trafne stanowisko odwołującej się, że o ustaleniu ustawodawstwa właściwego powinien decydować sam fakt pozostawania w zatrudnieniu, nie zaś faktyczne wykonywanie pracy. Istotą stosunku pracy jest świadczenie pracy, aktywność pracownika. W przedmiotowej sprawie decydujące znaczenie ma zatem ustalenie okresu wykonywania pracy, nie zaś czasu pracy, w tym okresu, w którym wnioskodawczyni miałaby oczekiwać na zlecenie, tj. pozostawać do dyspozycji pracodawcy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
