Postanowienie NSA z dnia 8 kwietnia 2022 r., sygn. I OW 214/21
Dnia 8 kwietnia 2022 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2022 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Prezydenta Miasta B. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta B. a Burmistrzem Miasta Z. przez wskazanie organu właściwego do rozpoznania wniosku J. P. o skierowanie i umieszczenie w domu dla matek z małoletnimi dziećmi postanawia: wskazać Prezydenta Miasta B. jako organ właściwy w sprawie.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 16 grudnia 2021 r. Prezydent Miasta B. wniósł o rozstrzygnięcie sporu negatywnego o właściwość pomiędzy Prezydentem Miasta B. a Burmistrzem Miasta Z. w przedmiocie rozpoznania wniosku J. P. o przyznanie pomocy społecznej w formie skierowania i umieszczenia w domu dla matek z małoletnimi dziećmi.
W uzasadnieniu wniosku organ wskazał, że w dniu 22 października 2021 r. do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Z. wpłynął wniosek J. P. o umieszczenie w domu dla matek z małoletnimi dziećmi. Podkreślając, że wnioskodawczyni obecnie mieszka w Z. w wynajmowanym lokalu mieszkalnym. Pismem z dnia 2 listopada 2021 r. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Z. przekazał powyższy wniosek do załatwienia Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w B. podnosząc, że jest on organem właściwym w sprawie. W uzasadnieniu tegoż pisma wskazano, że wnioskodawczyni jest osobą bezdomną, z ostatnim miejscem zameldowania w B., a zatem to Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w B. winien rozstrzygać w sprawie. Zgodnie z przepisem art. 6 pkt 8) ustawy z dnia 13 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2020.1876 ze zm.), dalej jako "u.p.s.", osoba bezdomna to osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i niezameldowana na pobyt stały, w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności, a także osoba niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. J. P. wraz z dziećmi przebywa tymczasem w lokalu mieszkalnym i nie można uznać, że jest osobą bezdomną. Jednocześnie nie można przyjąć, że miejscem zamieszkania strony jest B., bowiem nie przebywa w tym mieście już od 2014 r., a jej dzieci urodziły się we L. Zgodnie zaś z przepisem art. 101 ust. 1 u.p.s. właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie, a na mocy art. 101 ust. 3 u.p.s., w przypadkach szczególnie uzasadnionych, właściwa miejscowo jest gmina miejsca pobytu osoby ubiegającej się o świadczenie. Nadto wskazano, że świadczenie, którego domaga się strona, tj. schronienie i wsparcie w domu dla matki z małoletnimi dziećmi jest klasycznym przykładem pomocy w ramach interwencji kryzysowej (art. 47 ust. 4 u.p.s.), która z samego założenia winna być udzielana bezzwłocznie w sytuacjach kryzysowych. Z samej istoty tej instytucji wynika, że pomoc powinna być udzielana w miejscu pobytu osoby wymagającej pomocy.
W odpowiedzi na powyższy wniosek o rozstrzygnięcie sporu o właściwość Burmistrz Miasta Z. wniósł o wskazanie Prezydenta Miasta B. jako organ właściwym do rozpoznania wniosku J. P. o umieszczenie w domu dla matek z małoletnimi dziećmi. W uzasadnieniu organ wskazał, że stosownie do art. 19 k.p.a. w związku z art. 14 u.p.s. organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. W sprawach pomocy społecznej właściwość miejscową gminy ustala się według miejsca zamieszkania strony, przy czym przepisy u.p.s. przewidują odrębną regulację dla osób bezdomnych, gdzie właściwa miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały (art. 101 ust. 2 u.p.s.). Dalej wskazano, iż w rozumieniu art. 6 pkt 8) u.p.s. osobą bezdomną jest osoba: niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym (w rozumieniu przepisów o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy) i niezameldowana na pobyt stały (w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych), a także niezamieszkująca w lokalu mieszkalnym i zameldowana na pobyt stały w lokalu, w którym nie ma możliwości zamieszkania. J. P. składając w dniu 22 października 2021 r. wniosek o skierowanie do domu samotnej matki napisała, że nie ma mieszkania i nie ma gdzie mieszkać. Mieszkanie, w którym przebywała zostało przez jej konkubenta opłacone tylko do połowy listopada 2021 r. Ona sama nie pracowała, a jedynym jej dochodem było świadczenie wychowawcze na dwoje dzieci. Strona oświadczyła, że Z. nie jest jej centrum życiowym i nie wiąże przyszłości z tym miastem, mieszka w tym mieście przypadkowo i nie ma w Z. żadnej rodziny ani możliwości na otrzymanie mieszkania. Pobyt w tym mieście nie wykazywał cech pobytu stałego. Organ akcentował, że rodzina wnioskodawczyni kilkakrotnie zmieniała miejsce swojego pobytu: B., J., S., Z., co nie wskazuje, że jakieś miejsce zostało wybrane jako miejsce stałego zamieszkania. To raczej miejsce pracy konkubenta wyznaczało miejsce aktualnego pobytu czasowego wnioskodawczyni.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
