Wyrok NSA z dnia 5 maja 2022 r., sygn. II OSK 1313/19
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie sędzia NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) sędzia del. WSA Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 973/18 w sprawie ze skargi M. R. i J. R. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 stycznia 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 973/18, po rozpoznaniu skargi M. R. i J. R. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 21 lutego 2018 r., nr 287/18, w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego: 1) uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; 2) zasądził od Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżących solidarnie kwotę 1014 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Powyższym rozstrzygnięciem organ odwoławczy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r. poz. 1257, zwana dalej: "k.p.a.") oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r. poz. 1332), utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia 30 października 2017 r., nr - IOT/322/2017, wydaną w oparciu o art. 105 § 1 k.p.a., umarzającą postępowanie administracyjne w sprawie dotyczącej samowolnej rozbudowy budynku przy ul. D. [...] w W. o taras na dachu garażu.
Sąd I instancji podejmując swoje rozstrzygnięcie uznał, że zebrany materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że na dachu garażu nigdy nie było tarasu, zaś prace przeprowadzane przez R. G. nie są odtworzeniem istniejącego stanu, lecz przebudową w rozumieniu art. 3 pkt 7 Prawa budowlanego. W ocenie Sądu, nie jest zasadna argumentacja organu, że dach garażu od samego początku przeznaczony był na taras, o czym mają świadczyć położone na dachu garażu płytki oraz kopia inwentaryzacji z 1972 r., na której widać zamontowane barierki nad garażem. Organ pominął bowiem oświadczenie skarżącej, która w przedmiotowym budynku zamieszkuje od 1971 r. Wskazała ona, że przedmiotowy budynek został wybudowany w 1934 r., do budynku tego dobudowano garaż połączony z piwnicą. Garaż został wybudowany w latach 30 - tych XX wieku, zaś jego dach był kryty papą. Jedynym przeznaczeniem garażu było garażowanie samochodu. Dołączyła także akt notarialny z dnia 31 stycznia 1973 r. sprzedaży nieruchomości małżonkom G. i M. R. (lokal nr 1) oraz A. R. (lokal nr 2). Wskazała, że w akcie tym opisana jest nieruchomość przy ul. D. [...], jako działka gruntu o powierzchni 436 m2, zabudowana budynkiem mieszkalnym obejmującym dwa lokale, jednopiętrowym podpiwniczonym i garażem. W akcie notarialnym, nie ma natomiast mowy o garażu z tarasem. Skarżąca stwierdziła także, że dokumentacja z Wydziału Architektury i Budownictwa [...], jest niekompletna, bowiem przedstawia tylko rzut elewacji frontowej, nie przedstawia natomiast elewacji południowej i północnej. Widniejąca na kopii inwentaryzacji barierka, nie jest, w ocenie Sądu, dowodem istnienia tarasu na dachu garażu i stanowi jedynie element ozdobny lub podporę dla pnących się roślin. Na przedmiotowej dokumentacji, wbrew stwierdzeniu organu, na rzucie parteru, nie widnieje otwór wyjściowy na powierzchnię dachową garażu, lecz otwór okienny okna od kuchni, zaznaczony na planie w taki sam sposób, jak okna elewacji frontowej. Organ pominął zatem brak w przedmiotowym budynku bezpośredniego wejścia na dach w postaci wyjścia z budynku lub zewnętrznych schodów, a tym samym, że dach nie mógł być przeznaczony na taras i nie mógł być jako taras użytkowany. Ponadto, o przeznaczeniu dachu na taras nie decyduje fakt jego wyłożenia płytkami. Na wysokości dachu garażu znajduje się okno kuchenne, które niewątpliwie nie może służyć jako wyjście na taras. Sąd Wojewódzki podkreślił, że taras stanowi całość funkcjonalno-użytkową z budynkiem mieszkalnym, zapewniając jego obsługę. Jego istnienie rzutuje na podniesienie walorów użytkowych samego budynku, który zyskuje element mogący stanowić miejsce wypoczynku oraz dodatkową możliwość bezpośredniej komunikacji z ogrodem. Trudno zatem, w ocenie Sądu, przyjąć, kierując się racjonalnymi kryteriami, że na dachu garażu istniał taras, zaś poprzedni właściciel dokonał kosztownego demontażu barierek tarasowych oraz przerobił rzekomo istniejące wcześniej drzwi na taras na okno kuchenne, pozbawiając tym samym budynek dodatkowego waloru użytkowego. Sąd I instancji stwierdził, że organ naruszył przepisy art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., ponieważ nie dokonał wnikliwej analizy stanu faktycznego i nie rozpatrzył całego materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, niezasadnie przyjmując, że dach garażu od samego początku istnienia budynku był przeznaczony i użytkowany jako taras. Sąd I instancji wskazał, że charakter prowadzonych robót i ich zakres (wykonanie wylewki, izolacji termicznej ze styropianu, izolacji z "gumy płynnej" na bazie cementu) odpowiada przebudowie zdefiniowanej w art. 3 pkt 7a Prawa budowlanego i prowadzi do wniosku, że zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, inwestor powinien uzyskać na ich wykonywanie stosowne pozwolenie na budowę. Organ zatem dopuścił się naruszenia tego przepisu, poprzez akceptację prowadzenia robót, pomimo braku wymaganego pozwolenia. Ponadto, Sąd zauważył, że zgodnie z treścią art. 29 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego, roboty budowlane, o których mowa w ust. 1 i 2 (a więc zarówno remont jak i przebudowa), wykonywane na obszarze wpisanym do rejestru zabytków - wymagają dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1 - przy czym do wniosku o pozwolenie na budowę oraz do zgłoszenia należy dołączyć pozwolenie właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków wydane na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W świetle znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji bezspornym jest, że budynek mieszczący się przy ul. D. [...] w W. został wybudowany w 1934 r. i znajduje się w strefie ochrony konserwatorskiej, obszar ten został wpisany do rejestru zabytków pod nr rej. [...], ponadto budynek wpisany jest do Gminnej Ewidencji Zabytków. Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2017 r. poz. 2187, zwana dalej: "u.o.z."), konserwator zabytków ma prawo wstrzymać roboty budowlane wykonywane bez zezwolenia konserwatorskiego przy zabytku wpisanym do rejestru bądź w jego otoczeniu. Dlatego niezrozumiały jest, zdaniem Sądu, brak reakcji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, który nie zrealizował zadań wynikających z art. 4 u.o.z., nie podjął w sprawie działań należących do jego kompetencji i ograniczył się do wskazania, że organ ochrony zabytków może zająć stanowisko w tej sprawie jedynie po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w formie decyzji administracyjnej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
