Wyrok SN z dnia 22 września 2021 r., sygn. III PSKP 31/21
Niedopuszczalna jest zmiana powództwa polegająca na tym, że zamiast świadczenia pieniężnego wynikającego z umowy powód żąda zwrotu tej kwoty jako nienależnego świadczenia ze względu na nieważność umowy.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bohdan Bieniek
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa PPHU M. sp.z o.o. w P. przeciwko D. L. o odszkodowanie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 września 2021 r., skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. z dnia 16 maja 2019 r., sygn. akt V Pa [...],
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w O. do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 12 października 2018 r., IV P [...], Sąd Rejonowy w O., wydanym w postępowaniu nakazowym, oddalił powództwo PPHU M. Sp. z o.o. w P. (powód) przeciwko D. L. (pozwany) o odszkodowanie.
Sąd Rejonowy wyjaśnił, że powód po ostatecznym sprecyzowaniu żądania domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 24.775,99 zł wynikającej ze stwierdzonego niedoboru w kasie na kwotę 25.797,13 zł tytułem odpowiedzialności za mienie powierzone. Postępowanie zainicjował pozew o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzeczenie, żeby pozwany zapłacił 24.775,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 22 lutego 2011 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu podano, że pozwany był zatrudniony w P.P.H.U. M. sp. z o.o. w P. na stanowisku kierownika do spraw handlowych i był odpowiedzialny materialnie za powierzone mienie. W wyniku przeprowadzonej w dniu 4 marca 2011 r. kontroli w placówce powoda kierowanej przez pozwanego wykryto, że pozwany samowolnie wydawał towar kontrahentom powoda, wystawiając jednocześnie faktury VAT za te towary na osoby trzecie. Powód podał, że z tego tytułu domaga się od pozwanego naprawienia szkody w odrębnym postępowaniu toczącym się w (IV PM [...]). Dalej podano, iż przeprowadzona kontrola wykazała niedobór w kasie sklepu placówki na kwotę 25.797,13 zł. Niedobór ten spowodował pozwany, co wprost przyznał w oświadczeniu z dnia 4 marca 2011 r. Powód wykrył, że w zarządzanej przez pozwanego placówce została wystawiona przez pozwanego w 28 października 2010 r. faktura, której odbiorcą był A. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą T.. Faktura ta - mimo upływu terminu płatności - nie została w całości zapłacona. Powód skierował do A. K. wezwanie do zapłaty. Ten jednak przedstawił mu dowód wpłaty do kasy powoda podpisany przez pozwanego w dniu 21 lutego 2012 r. opiewający na kwotę 24.775,99 zł. Pieniądze te jednak nigdy nie zostały przez pozwanego wpłacone pracodawcy. W ten sposób pozwany świadomie i celowo dokonał zaboru środków pieniężnych powoda. Pozwany sam przyznał, że w dniu 24 lutego 2011 r. wystawił fikcyjny dokument KW [...] (bez niczyjego podpisu) adnotacją „mylnie rozliczone faktury z dnia 21.02.2012 r. K.”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
