1. Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ normującej problematykę meldunkową nie przewidują zarządzania przez organy administracji dokonania zameldowania na pobyt stały w miejscu faktycznego zamieszkiwania. Obowiązek meldunkowy wynika bezpośrednio z ustawy - jest w niej skonkretyzowany - i dlatego brak jest podstawy do nakazania w

1. Do czasu dopóki określona jednostka gospodarcza nie doprowadzi do likwidacji szkodliwych skutków swego działania w środowisku i tym samym nie przywróci środowiska do stanu właściwego, obowiązek ten będzie na niej ciążył niezależnie od tego czy w dalszym ciągu działalność powodująca szkodę będzie prowadzona. W takim przypadku usunięta zostałaby na skutek wstrzymania działalności tylko przyczyna szkodliwego

Przez pracę odpowiednią w rozumieniu par. 24 ust. 2 zarządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków funduszu aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 2 poz. 7/ należy rozumieć również pracę zastępczą, której rodzaj nie może odbiegać w istotny sposób od poziomu i kierunku wykształcenia oraz praktycznych umiejętności

Najemca lokalu, w którym faktycznie zamieszkuje inna osoba z zamiarem pobytu stałego, nie może skutecznie kwestionować uprawnień organu ewidencji ludności do zarejestrowania tego faktu w formie meldunkowej rejestracji pobytu.

Tylko orzeczenie odpowiadające wymogom prawa może stanowić podstawę do unieważnienia książeczki żeglarskiej w trybie par. 6 ust. 3 zarządzenia Ministra Żeglugi z dnia 24 lipca 1971 r. w sprawie książeczek żeglarskich i list załogi na polskich statkach morskich /M.P. nr 44 poz. 283 ze zm./.

Jednostka gospodarki uspołecznionej, zrzekająca się prawa użytkowania terenu państwowego, nie jest uprawniona do żądania od organu administracji rozstrzygnięcia co do dalszego przeznaczenia tego terenu. Zastrzeżenia w tym zakresie, zgłoszone w akcie zrzeczenia, są prawnie bezskuteczne.

1. Pojęcie "ważne względy" zawarte w art. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/, będące pojęciem nieostrym w dużym stopniu utrudnia kontrolę sądową, niemniej jednak jej nie przekreśla. 2. Imię i nazwisko są własnością osoby, służą do jej indywidualizowania w rodzinie i społeczeństwie, są przeto elementem porządku publicznego, który należy chronić

1. Rozróżniając /art. 20 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych - Dz.U. nr 53 poz. 295/ wypadki, w jakich prawo jazdy "powinno" a w jakich "może" być cofnięte ustawodawca wskazał, że o pierwszym z tych przypadków /art. 20 ust. 3/ właściwy organ jest obowiązany do cofnięcia prawa jazdy, natomiast w drugim z nich jest on tylko uprawniony

1. Skarga o wznowienie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /art. 399-416 Kpc w związku z art. 211 Kpa/ jest dopuszczalna. 2. Zgodnie jednak z art. 399 Kpc niedopuszczalna jest skarga o wznowienie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowania zakończonego postanowieniem odrzucającym skargę na decyzję administracyjną.

1. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych /Dz.U. nr 8 poz. 48/ nie przewidywała rozwiązania umowy o pracę z absolwentem - pracownikiem w drodze decyzji administracyjnej, wobec czego decyzje administracyjne, wydane na podstawie par. 39 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 czerwca 1964 r. w sprawie zatrudniania absolwentów szkół wyższych oraz orzekania

Wywłaszczenie części gospodarstwa rolnego nie wyłącza możliwości przyznania rolnikowi działki zamiennej zgodnie z art. 10 nawet wówczas, gdy brak jest przesłanek do wywłaszczenia całego gospodarstwa w myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r., o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./. W takim jednak wypadku organ administracji powinien ustalić, w jaki

Stwierdzenie przez organ administracji, że charakter pobytu osoby zameldowanej na pobyt czasowy w danej miejscowości posiada cechy stałości o czym świadczy jego długotrwałość, przebywanie w lokalu żony, brak stałego związania osoby zameldowanej na pobyt czasowy jako emeryta z inną miejscowością a także okoliczność, że żona z uwagi na stan zdrowia nie może przebywać na terenie miejscowości, w której

1. Skierowanie do osoby zmarłej decyzji zobowiązującej do właściwego zagospodarowania gruntów rolnych stanowi rażące naruszenie prawa i daje podstawę do stwierdzenia nieważności takiej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 207 par. 3 w zw. z art. 156 par. 2 pkt 2 Kpa. 2. Decyzja nakładająca na stronę obowiązki w sytuacji, gdy obowiązki te wynikają wprost z normy prawnej - art.

1. W świetle przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie zwolnień od podatków i opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności zarobkowej /Dz.U. nr 26 poz. 138/ brak ciągłości w prowadzeniu rzemiosła nie daje podstaw do uznania, że działalność wchodząca do zakresu przedmiotowego rzemiosła nie była prowadzona

1. Artykuł 1 par. 2 pkt 2 Kpa ma zastosowanie w postępowaniu przed organami organizacji spółdzielczych tylko wówczas, gdy organy te rozstrzygają w drodze decyzji sprawy z zakresu administracji państwowej, spełniając funkcje zlecone. 2. Za wykonywanie funkcji zleconej nie można uznać stosowania własnych wewnętrznych aktów spółdzielczych o charakterze ogólnym, jakim jest tzw. decyzja Zarządu CZSS "Społem

Przy ocenie czy uczestnik postępowania może skorzystać z prawa pierwokupu nieruchomości na podstawie par. 7 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 19 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205/ - jeżeli zakwestionowane decyzje w sprawie zostały wydane, gdy umowa dzierżawy wygasła - istotne znaczenie ma fakt

Artykuł 64 ust. 2 prawa lokalowego w brzmieniu tekstu jednolitego z 1983 r. /Dz.U. nr 11 poz. 55/, w związku z art. 2 ustawy z dnia 3 grudnia 1982 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 37 poz. 244/ nakazuje przyjąć, że nie może być uznana za zakończoną decyzją ostateczną sprawa, w której decyzję taką wprawdzie wydano, lecz została ona orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego uchylona

1. Jeżeli przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja administracyjna wydana w postępowaniu przewidzianym w art. 200 par. 2 Kpa, oceny legalności nie można oderwać od oceny legalności decyzji wydanych w tej samej sprawie w postępowaniu zwykłym. 2. Użyte w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ słowo "zajmował" określa zarówno

Jeżeli w danej miejscowości zameldowanie na pobyt stały nie wymaga uprzedniego zezwolenia, to decyzje wydane w tym przedmiocie są dotknięte wadą nieważności jako wydane bez podstawy prawnej - art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

1. Zameldowanie jest zapisem ewidencyjnym o charakterze czynności materialno-technicznej, stanowiącej dowód miejsca pobytu osoby nie łączącej się z uprawnieniami do lokalu. Zameldowanie nie należy do sfery spraw wymagających rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej. 2. Jedynie w dwóch przypadkach zameldowanie wymaga uprzedniego wydania decyzji administracyjnej: - rozstrzygającej o charakterze

1. Nieustosunkowanie się przez organy administracji do zarzutów dotyczących naruszenia par. 7 ust. 2 uchwały nr 25 Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1957 r. w sprawie zasad zwalniania, przeszkalania i zatrudniania pracowników w związku z reorganizacją administracji /M.P. nr 6 poz. 57/ nie miało wpływu na wynik sprawy gdyż uchwała ta została uchylona uchwałą nr 304 Rady Ministrów z dnia 4 grudnia 1972

Jeżeli w okresie pomiędzy wydaniem decyzji przez organ I instancji a rozpatrzeniem odwołania uchylone zostały przepisy, które stanowiły podstawę prawną decyzji, organ odwoławczy powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie I instancji jako bezprzedmiotowe. Decyzja organu odwoławczego, utrzymująca w mocy decyzję wydaną na podstawie przepisów, które w czasie rozpatrywania odwołania już

Orzeczenie komisji do spraw szkód górniczych, ustalające ostateczny koszt naprawienia szkody górniczej /art. 79 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze - Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/, wydawane jest w sprawie, w której uprzednio zostało wydane orzeczenie o rozmiarze szkody górniczej, jest więc kontynuacją uprzednio toczącego się postępowania o ustalenie rozmiaru szkody górniczej i sposobu jej naprawy

Podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna skarga na postanowienie odmawiające przywrócenie terminu do złożenia odwołania od orzeczenia Okręgowej Komisji do spraw Szkód Górniczych z uwagi na fakt, że w postępowaniu administracyjnym nie został wyczerpany tok instancji, a skarga dotyczy postanowienia a nie decyzji.