Użyte w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ określenie "okoliczności, za które właściciel lub wieczysty użytkownik odpowiedzialności nie ponosi" należy rozumieć jako stan, w którym osoby te - przy dołożeniu należytej staranności - nie miały warunków do przystąpienia

Wobec bezspornych uszkodzeń budynku w świetle art. 53 ust. 1 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/ nieodzowne jest ustalenie czy uszkodzenia te spowodowane zostały ujemnymi skutkami eksploatacji górniczej czyli ustalenie czy pomiędzy uszkodzeniami budynku a robotami górniczymi istnieje związek przyczynowy, gdyż jedynie wówczas istnieje obowiązek naprawy występujących

W świetle art. 53 ust. 1 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /t.j. Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/ szkodą górniczą jest taka szkoda m.in. w budynku, która powstała wskutek robót górniczych. Taka też szkoda zgodnie z art. 54 prawa górniczego powoduje obowiązek jej naprawienia przez przedsiębiorstwo górnicze - sprawcą szkody. Z tak sformułowanych przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek naprawy

1. Wystąpienie Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w oparciu o art. 5 Krio w związku z art. 12 par. 1 Krio do sądu o rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być zawarte, nie jest decyzją w rozumieniu art. 104 Kpa w związku z art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa. 2. Działanie Kierownika USC w oparciu o art. 5 Krio nie podlega zaskarżeniu w administracyjnym toku instancji, co wynika z art. IV ust. 6 ustawy z dnia 25 lutego

W przypadkach kiedy istnieje spór co do ustalenia granicy nieruchomości i nie dojdzie do ugody między stronami - organ administracji państwowej przekazuje z urzędu sprawę sądowi powszechnemu.

1. W ustawie z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. nr 24 poz. 122 ze zm./ wprawdzie brak jest przepisów proceduralnych, wskazujących na organ odwoławczy między innymi w sprawach mieszkań funkcyjnych, jednakże nie uzasadnia to wniosku o ostatecznym charakterze decyzji wydanej przez dyrektora przedsiębiorstwa w konsekwencji likwidacji zjednoczenia. 2. Cechy zrzeszeń przedsiębiorstw

1. Jeżeli materiał dowodowy zebrany w sprawie nie wskazuje na to, iż obiekt budowlany stanowi zagrożenie pożarowe, ustalenia takie nie mogą być podstawą do wydania przez organ administracji państwowej decyzji nakazującej rozbiórkę tego obiektu. 2. Brak zapewnienia stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania administracyjnego, jest naruszeniem art. 10 par. 1 Kpa.

Organ odwoławczy, który uznał, że decyzja organu I instancji nie budzi zastrzeżeń merytorycznych, lecz mimo to decyzję tę uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia tylko z tego powodu, że jako podstawę prawną powołano przepis nie obowiązujący w czasie jej wydania, dopuszcza się rażącego naruszenia art. 138 par. 2 Kpa.

1. Dzierżawa jest stosunkiem prawnym ze sfery zobowiązań, o charakterze umowy konsensualnej i wzajemnej, powstającym wskutek zgodnego oświadczenia woli stron. Stosownie do art. 693 Kc umowa dzierżawy wyróżnia się z innych zobowiązań obowiązkiem płacenia przez dzierżawcę czynszu na rzecz wydzierżawiającego. Art. 708 Kc dopuszcza jednak możliwość uznawania za dzierżawę takich stosunków prawnych, w których

Organ administracji państwowej wydaje decyzję o odmowie wznowienia postępowania administracyjnego /art. 149 par. 3 Kpa/ tylko wówczas, gdy wniosek strony dotyczy sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Jeżeli natomiast wniosek dotyczy wznowienia postępowania w sprawie załatwionej przez organ administracji w formie cywilnoprawnej /np. zawarcie umowy o przekazanie gospodarstwa rolnego następcy/, postępowanie

Przepis art. 7 Kpa nakazujący organom administracji państwowej podejmowanie w toku postępowania wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli /stron/, zapobiega dowolności rozstrzygnięć przez organy administracji państwowej spraw załatwianych w ramach swobody uznania. Z przepisu tego wynika bowiem

Przy braku podstaw do likwidacji samowoli budowlanej przy zastosowaniu art. 37 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ stosuje się art. 40 tego prawa.

1. Przepisy meldunkowe wykluczają w zasadzie możliwość odmowy zameldowania, jeżeli stara się o to osoba, która faktycznie w danym lokalu mieszka. Wynika to z rejestracyjno-porządkowego charakteru czynności meldunkowych, a spory na ten temat przesądza brzmienie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/. 2. Zamiar osoby może być oceniany

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpoznawania skarg na decyzje Prezesa Rady Ministrów /lub wydane z jego upoważnienia/ w sprawach przydziału oznaczonej kategorii lokali na terenie m. st. Warszawy, to jest decyzji wydawanych na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ przez naczelny organ administracji państwowej w rozumieniu

1. Wstrzymanie robót budowlanych może nastąpić tylko na podstawie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U nr 38 poz. 229 ze zm./, który ma zastosowanie wówczas, gdy organ orzekający przewiduje możliwość dalszego ich kontynuowania po spełnieniu warunków ustalonych w decyzji. Dopiero w razie niedopełnienia tych warunków organ administracji może wydać decyzję nakazującą przymusową

Zarządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205/ w par. 7 pkt 2 ustala kategorie osób korzystających z prawa pierwszeństwa.

Z art. 15a ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ oraz przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie trybu oddawania w użytkowanie wieczyste terenów państwowych i sprzedaży położonych na nich budynków /Dz.U. nr 13 poz. 120 ze zm./ wynika, że uprawnienie najemcy do nabycia zajmowanego lokalu

Z par. 1 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 sierpnia 1981 r. w sprawie rozciągnięcia przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych na niektóre rodzaje świadczeń pieniężnych oraz określenia właściwości organów podatkowych w zakresie umarzania zaległości podatkowych /Dz.U. nr 23 poz. 119/ wynika, że na składki na Fundusz Emerytalny Rolników zostały rozciągnięte wszystkie przepisy tej ustawy

Za najemcę, który zajmuje powierzchnię mniejszą od przysługującej mu według norm zaludnienia, można uważać najemcę zajmującego powierzchnię mieszkalną mniejszą niż 7 m kw. na osobę.

Par. 21 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152/ wymienia w sposób wyczerpujący wypadki, w których osobie zobowiązanej do opróżnienia mieszkania funkcyjnego przysługuje prawo do lokalu zamiennego. W przypadku, gdy rozwiązanie stosunku służbowego nastąpiło w drodze porozumienia się zakładów, na ocenę

Treść przepisów art. 10 ust. 2 i art. 13 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ wskazuje, że ustawodawca w drodze wyjątku od zasady wyrażonej w art. 6 ust. 1 cyt. ustawy postanowił, że gdy zakład hotelarski, bądź zakład udzieli pomieszczenia osobie przybywającej w związku z pracą lub nauką, leczeniem się lub opieką społeczną, to osoba która

1. Klub sportowy, posiadający osobowość prawną, ale nie prowadzący działalności gospodarczej, nie jest jednostką gospodarki uspołecznionej, a zatem nie ma do niego zastosowania art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/. 2. Każdy lokal zamienny, mieszkalny jak i użytkowy, powinien nadawać się do użytkowania pod względem technicznym w dniu wydania decyzji

1. Jeżeli jednostka gospodarcza lub osoba fizyczna dysponująca przydzielonym jej lokalem użytkowym zaprzestanie działalności wymagającej korzystania z niego, przydział takiego lokalu powinien być cofnięty przez organ administracji państwowej, ponieważ ustała przyczyna, dla której został on uprzednio przydzielony. 2. Postępowanie w sprawie cofnięcia przydziału lokalu nie jest kontynuacją wcześniejszego

1. Rozstrzygnięcie w trybie art. 155 Kpa o uchyleniu lub zmianie decyzji administracyjnej wydanej w postępowaniu toczącym się przed dniem 1 września 1980 r. podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jeżeli rozstrzygnięcie to dotyczy interesu prawnego lub obowiązku osoby, która nie uczestniczyła w tym wcześniejszym postępowaniu - wszczętym przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 31