Art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 4 poz. 8/ przewiduje, iż przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego o zaskarżaniu decyzji administracyjnych z powodu ich niezgodności z prawem stosuje się do decyzji wydawanych w sprawach, w których postępowanie zostało wszczęte po dniu 31 sierpnia

Treść art. 206 Kpa nie oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny może czynić przedmiotem swych rozważań i ocen wszystkie aspekty skargi, bez względu na treść zaskarżonej decyzji administracyjnej. Oznacza ona natomiast, że Sąd ma obowiązek rozpoznać sprawę rozstrzygniętą w zaskarżonej decyzji ostatecznej z punktu widzenia zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i zastosowania przepisów

1. Osoba, która za zgodą wieczystego użytkownika i po otrzymaniu decyzji administracyjnej zezwalającej na przeniesienie prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej działki budowlanej weszła w posiadanie tej działki, jest posiadaczem samoistnym w dobrej wierze, któremu służą uprawnienia określone w art. 226 par. 1 i w art. 227 par. 1 Kc. 2. Niedopuszczalne jest wymierzenie takiemu posiadaczowi na podstawie

1. Przepis art. 196 par. 1 Kpa dopuszcza zaskarżenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wyłącznie decyzji administracyjnych, wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania skarg na postanowienia organów administracji państwowej, które są zgodnie z procedurą odrębną od decyzji formą aktów administracyjnych. 2. W postępowaniu egzekucyjnym postanowienia służą wykonywaniu obowiązków

Postanowienie Komitetu Gospodarczego Rady Ministrów, podjęte na 6/82 posiedzeniu w dniu 28 stycznia 1982 r., dotyczące m.in. zakazu wydawania pozwoleń na budowę garaży, nie stanowi normy powszechnie obowiązującej, wobec czego decyzja administracyjna wydana w wykonaniu tego postanowienia, jest wydana bez podstawy prawnej /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.

1. Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/ stanowi, że w przypadkach, gdy podatnik nie zgłosił obowiązku podatkowego, nie można wydać decyzji w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, jeżeli od końca roku podatkowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, upłynęło 5 lat. 2. W świetle omawianego przepisu mógł organ I instancji

1. Zgodnie z art. 10 par. 1 Kpa, który gwarantuje stronie udział w każdym stadium postępowania, organ administracji I instancji nie może wydać ponownej decyzji w sprawie uchylonej przez organ odwoławczy przed doręczeniem stronie decyzji organu odwoławczego i upływem czasu niezbędnego do wypowiedzenia się jej przed wydaniem ponownej decyzji. 2. Zezwolenie na przeznaczenie określonych gruntów rolnych

Roszczenie wywłaszczanego wieczystego użytkownika o zwrot nadpłaconej /niezamortyzowanej/ opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ma charakter roszczenia cywilnoprawnego, co wyłącza możliwość dochodzenia go w postępowaniu administracyjnym.

Kopalnia w ramach art. 55 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze /Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/ nie ma obowiązku przywrócenia budynku do stanu sprzed rozpoczęcia eksploatacji górniczej. Zasada odpowiedzialności za szkodę przewidziana w art. 363 Kc nie ma zastosowania przy naprawianiu szkód górniczych, które ma na celu jedynie przywrócenie budynku do stanu poprzedniej użyteczności.

W myśl art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa naruszenie każdego rodzaju właściwości przez organ administracji przy wydawaniu decyzji administracyjnej powoduje nieważność decyzji bez względu na trafność merytorycznego rozstrzygnięcia.

Orzeczenie o jakości towarów wydawane przez właściwe organy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o Państwowej Inspekcji Skupu i Przetwórstwa Artykułów Rolnych /Dz.U. nr 16 poz. 137 ze zm./, wykazuje cechy upodabniające je do fachowych opinii /np. orzeczeń lekarskich/. Oparte natomiast na nim - jako na dowodzie - rozstrzygnięcia o charakterze konstytutywnym, o których mowa

1. Jedną z przyczyn nie wymienionych przykładowo w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ uzasadniającą zameldowanie na pobyt czasowy, może być konieczność podjęcia się opieki nad chorymi członkami rodziny jeżeli osoby te nie mają bliższych krewnych, którzyby mogli opiekę taką podjąć. 2. Rozstrzygnięcie organu administracji w

Brak w uzasadnieniu orzeczenia Odwoławczej Komisji do spraw Szkód Górniczych szczegółowej informacji na temat zastosowania prototypowej metody kotwienia zapobiegawczego budynku kościoła, poza ogólnym przytoczeniem, że metoda ta była już stosowana przy zabezpieczaniu innych obiektów sakralnych na terenie Górnego Śląska, w przypadku istnienia zastrzeżeń biegłych sugerujących wprowadzenie dodatkowych

1. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ pobyt w miejscowości dłuższy niż dwa miesiące nie traci charakteru pobytu czasowego, jeżeli zachodzi którakolwiek z okoliczności w tym przepisie wskazanych. Są to jednak okoliczności wymienione przykładowo, w konsekwencji czego podstawą do zameldowania na pobyt czasowy mogą

1. Nierozpatrzenie wniosku przez organ administracji złożonego przez jedną ze stron uniemożliwia skarżącej obronę jej interesów w przedmiocie poszerzenia posiadanej powierzchni mieszkalnej. 2. Organy administracji państwowej obowiązane są podejmować wszelkie niezbędne kroki w celu dokładnego wyjaśnienia sprawy oraz w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. 3. Uniemożliwienie

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 45 poz. 226/ opłaty takiej nie pobiera się od czynności cywilnoprawnych, dotyczących przeniesienia przez osoby fizyczne i osoby prawne, nie będące jednostkami gospodarki uspołecznionej, własności rzeczy lub praw, jeżeli następują one w wykonaniu działalności zarobkowej. Jeżeli jednak od takich czynności

Ze sformułowania "wywłaszczenie jest dopuszczalne" użytego w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./ wynika, że nawet dopełnienie przez wnioskodawcę wywłaszczenia warunku z hipotezy tego przepisu nie oznacza, że w każdym wypadku powinno nastąpić wywłaszczenie nieruchomości. Sformułowanie to należy rozumieć w ten

Stosownie do art. 382 Kpc, który na podstawie art. 211 Kpa powinien być odpowiednio stosowany w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, sąd nie może uchylić zaskarżonej decyzji na niekorzyść strony wnoszącej skargę, skoro strona przeciwna decyzji tej nie zaskarżyła.

1. W przeciwieństwie do zasad obowiązujących w miastach przy podziale nieruchomości /ustawa z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach - Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ na obszarach wsi sprawy podziału nieruchomości nie są regulowane przepisami prawa administracyjnego materialnego, lecz przepisami prawa cywilnego. Prawodawca

Były właściciel, który przekazał swoje gospodarstwo rolne na rzecz Państwa w zamian za rentę, nie jest stroną w postępowaniu w sprawie wyznaczenia osoby trzeciej kandydatem na nabywcę gruntów z tego gospodarstwa. Nie służy mu zatem - zgodnie z art. 197 Kpa - prawo skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje wydane w tej sprawie.

1. Z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ wynika, że zaliczenia wartości mienia pozostawionego za granicą dokonuje się jedynie w trakcie sprzedaży konkretnego domu lub lokalu, bez względu na wartość mienia pozostawionego za granicą. 2. Na podstawie art. 17 ust. 2 tej ustawy, a także par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów

Nowa wykładnia przepisów prawnych, dokonana w wytycznych naczelnego organu administracji państwowej, nie stanowi przesłanki do wznowienia postępowania, nie jest bowiem nowym dowodem ani nowym faktem w rozumieniu art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa.

Analiza ustawy z dnia 26 października 1971 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów /Dz.U. nr 27 poz. 249 i Dz.U. 1974 nr 38 poz. 230/, uwzględniająca nie tylko brzmienie poszczególnych jej przepisów, ale także przede wszystkim jej cel, pozwala przyjąć, iż nie ma dostatecznie przekonujących argumentów przemawiających za stosowaniem różnych zasad obciążania nabywcy gruntu rolnego