Organ administracji państwowej, który stwierdził istnienie potrzeb mieszkaniowych w rozumieniu art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 74/, zgodnie z treścią zdania pierwszego tego przepisu powinien przydzielić stronie część lokalu mieszkalnego, odpowiadającą ustalonym potrzebom. Uznając natomiast niecelowość podziału lokalu na niesamodzielne części przydzielane

1. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, powołanej w myśl art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia /Dz.U. nr 29 poz. 245/ do nadzoru nad przestrzeganiem warunków sanitarnych w obrocie środkami spożywczymi - trafnie powołały przepis art. 17 ust. 1 tej ustawy jako podstawę materialnoprawną swych decyzji, przesądzającą także w kwestii adresata tych

Przesłanką dopuszczalności obniżenia rzemieślnikowi stawki opłaty skarbowej na podstawie par. 14 ust. 5 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 lutego 1982 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od niektórych grup podatników oraz w sprawie opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła, jest stwierdzenie inwalidztwa orzeczeniem komisji do spraw inwalidztwa

Brak ustaleń organów administracji w przedmiocie faktycznego dokonania przez właściciela zmiany stanu wody na gruncie, istniejącego co najmniej od 5 lat, wpływającego szkodliwie na nieruchomości sąsiednie albo na gospodarkę wodną, nie może rodzić skutków prawnych określonych w art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm/.

Stosownie do treści przepisu par. 19 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 maja 1962 r. w sprawie przekazywania terenów w miastach i osiedlach budynki i urządzenia, na które jednostka państwowa poczyniła nakłady ze środków własnych funduszów, mogą być przekazane nieodpłatnie, jeżeli przemawiają za tym szczególne okoliczności i obowiązek bezpłatnego przekazania został ustalony w decyzji o przekazaniu

1. Z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ wynika, że zaliczenia wartości mienia pozostawionego za granicą dokonuje się jedynie w trakcie sprzedaży konkretnego domu lub lokalu, bez względu na wartość mienia pozostawionego za granicą. 2. Na podstawie art. 17 ust. 2 tej ustawy, a także par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów

Pozwolenie na budowę traci ważność z mocy prawa, jeżeli jest spełniona przesłanka z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 roku - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, to jest gdy budowę przerwano na czas dłuższy niż dwa lata. Przepis ten nie stanowi zatem podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej.

Pojęcia nieostrego "w miarę potrzeby" zawartego w art. 39 Prawa lokalowego nie należy rozumieć jako ograniczenie praw podmiotowych osób legitymowanych do uzyskania lokalu. Owa "potrzeba" narzuca w szczególności konieczność zbadania czy nie istnieją przyczyny wykluczające według innych przepisów prawa lokalowego możliwość przydziału /np. posiadanie lokalu spółdzielczego lub domku jednorodzinnego/.

1. Przeznaczenie określonych składników nieruchomego majątku państwowego /nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi, domy jednorodzinne, lokale w domach wielomieszkaniowych/ do ich sprzedaży osobom fizycznym należy wprawdzie do właściwości organów administracji, nie dotyczy jednak skonkretyzowanych praw i obowiązków indywidualnych oznaczonych podmiotów, lecz jest w istocie rzeczy swoistym aktem zarządu

1. Wydanie przez organ administracji państwowej decyzji o umorzeniu postępowania na podstawie art. 105 par. 1 Kpa zapewnia stronie gwarancje procesowe przewidziane w postępowaniu administracyjnym, a zwłaszcza możliwość odwołania się do organu II instancji oraz zaskarżenia decyzji ostatecznej tego organu do sądu administracyjnego. 2. Przeznaczenie w formie wykazu określonych składników nieruchomego

1. Prawidłowość ustalenia stanu faktycznego zgodnie z regułami postępowania dowodowo-wyjaśniającego oraz dokonana przez organy administracji swobodna ocena, czy stan ten odpowiada przyjętemu w normie prawnej znaczeniu "wyrażenia nieostrego", podlegają kontroli sądu administracyjnego, ponieważ użycie w normie prawnej wyrażenia nieostrego nadaje mu znaczenie prawne, a nie tylko faktyczne, przedmiotem

Dobudowanie balkonu do lokalu mieszkalnego oznacza "dokonanie przeróbek lub przebudowy", o których mowa w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/. Funkcjonalny, przestrzenny i konstrukcyjny związek balkonu z mieszkaniem oraz jego wpływ na "udogodnienie korzystania z lokalu", uzasadniają stwierdzenie, że najemcy lokalu przysługuje legitymacja do występowania

W sytuacjach, w których w toku postępowania sądowego nastąpiły zdarzenia mogące w sposób zasadniczy wpłynąć na treść rozstrzygnięcia, konieczne jest ponowne rozpatrzenie sprawy przez organ administracji i uwzględnienie nowych okoliczności. Stanowisko formalistyczne, według którego decyzja winna być oceniana według stanu faktycznego istniejącego w dniu jej wydania, w przypadku zmiany tego stanu faktycznego

1. Oświadczenie złożone przez najemcę lokalu mieszkalnego, że zajmowany lokal przekaże on do dyspozycji organu administracji po uzyskaniu lokalu spółdzielczego, jest czynnością nie mającą bezpośredniego wpływu na wynikające z art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ uprawnienia osób bliskich pozostałych w lokalu. Prawo bowiem do uzyskania przydziału zwolnionego

Rozstrzygnięcia w sprawach z zakresu działalności statutowej banków /prawa bankowego, bankowości/ nie zostały objęte art. 196 par. 2 Kpa, kontroli przez sąd administracyjny decyzji z tego zakresu również nie przewidują ustawy szczególne /art. 196 par. 3 Kpa/.

Zgodnie z dyspozycją art. 49 ust. 3 Prawa lokalowego /ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Dz.U. nr 14 poz. 84/ właściwy organ administracji państwowej winien odmówić zgody na zamianę mieszkań zarówno wtedy, gdy wskutek zamiany doszłoby do naruszenia obowiązujących przepisów, jak i wówczas, gdy spowodowałoby to istotne pogorszenie warunków mieszkalnych osób zajmujących część lokalu nie objętą zamianą

Nieruchomość położona poza obszarem i granicami Rzeczypospolitej Polskiej sprzed 1939 r. nie może być uznana za mienie pozostawione na terenach, które w związku z wojną 1939 r. nie wchodzą obecnie w skład obszarów PRL, wobec czego brak jest podstaw do przyznania ekwiwalentu przewidzianego w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie zaliczania wartości mienia nieruchomego

Prawo współwłasności lub własności domu jednorodzinnego, albo lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, nie jest równoznaczne z zajmowaniem takiego domu lub lokalu. Pojęcie zajmowania lokalu, użyte w art. 21 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, jest pewnym stanem faktycznym, który wprawdzie z zasady pokrywa się ze stanem prawnym /własność, najem/, lecz

1. Stroną w postępowaniu administracyjnym jest każdy, kto żądając czynności organu ze względu na swój interes prawny polegający na ochronie zajmowanego mieszkania przed uciążliwościami i zagrożeniami spowodowanymi lokalizacją garażu. 2. Ograniczenie pojęcia "interesu prawnego" tylko do interesu chronionego przez normy prawa materialnego - nie znajduje oparcia w doktrynie prawa administracyjnego.

1. Osoby bliskie pozostawione w lokalu mieszkalnym przez dotychczasowego najemcę, o których mowa w art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, są w odmiennej sytuacji od wszystkich innych starających się o przydział mieszkania, ponieważ już zamieszkują w określonym lokalu i z tego faktu, oraz z uprawnień dotychczasowego najemcy, czerpią swoje prawa do otrzymania