Wydanie wyroku nakazowego w postępowaniu wykroczeń jest dopuszczalne jedynie przy braku wątpliwości co do winy i okoliczności zdarzenia oraz gdy możliwe jest orzeczenie nagany, grzywny lub kary ograniczenia wolności.

Uchylenie orzeczenia Sądu Okręgowego w wyniku rażącego naruszenia prawa do obrony, z powodu niewłaściwego doręczenia oskarżonemu zawiadomienia o terminie rozprawy odwoławczej.

Postępowanie nakazowe nie może być stosowane, gdy istnieją wątpliwości co do zasadności oskarżenia. Wyrok Sądu Rejonowego uchylono, a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, uwzględniającego kompletność opisów czynów i zgodność z dodaną kwalifikacją prawną.

Sąd Rejonowy w Suwałkach, rozpoznając wniosek z art. 387 k.p.k., uchybił swemu obowiązkowi kontrola zgodności z prawem karnym materialnym, co skutkowało bezpodstawnym orzeczeniem kary przekraczającej ustawowe granice określone w art. 37b k.k.

Wydanie wyroku nakazowego z karą grzywny przekraczającą 200 stawek dziennych stanowi rażące naruszenie art. 502 § 1 k.p.k.; wyrok taki podlega uchyleniu z powodu istotnego wpływu uchybienia na jego treść.

W przypadku stwierdzenia wątpliwości co do okoliczności istotnych dla odpowiedzialności karnej, sąd jest zobowiązany do przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego, co wyklucza możliwość zastosowania art. 387 § 2 k.p.k. o dobrowolne poddanie się karze.

Skazanie za ten sam czyn osoby, której postępowanie karne zostało już wcześniej prawomocnie zakończone, stanowi rażące naruszenie przepisu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., co uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Placówka handlowa nie jest zwolniona z zakazu handlu w niedziele, jeżeli działalność w zakładzie kulturalnym prowadzona jest na jej terenie; wykroczenia dotyczące zakazu handlu muszą być rozpoznawane zgodnie z prawidłową wykładnią art. 6 ustawy o ograniczeniu handlu.

Udział w składzie sądu sędziów powołanych przez KRS w trybie ustawy z 2017 r. skutkuje nienależytą obsadą sądu. W takim przypadku każdorazowo zachodzi przesłanka uchylenia wyroku na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Sprawa o sygnaturze IV Ka 1888/23 przekazana do ponownego rozpoznania w związku z uchybieniami w zakresie postępowania dowodowego, w tym niedostatkiem pełnej rekonstrukcji zdarzenia. Zdaniem SN doszło do rażącego naruszenia standardów procesowych, co mogło wpływać na prawidłowość przyznania odpowiedzialności za czyn z art. 177 § 2 k.k.

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych, limitujący wysokość emerytury funkcjonariusza do pułapu przeciętnej emerytury z systemu powszechnego, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 1-3 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji RP i nie może być stosowany w przypadku funkcjonariusza, który pełnił służbę na rzecz totalitarnego