Skarżąca nie wykazała braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi egzekucyjnej - oddalenie skargi kasacyjnej. Zastosowanie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz procedurze administracyjnej było prawidłowe.

Wyrokując w sprawie I GSK 501/23, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził związanie powołując wyrok NSA, uznając prawidłowość stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że części techniczne co do zasady nie stanowią budowli w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Postanowienia umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, które przewidują przeliczenie kwoty kredytu i rat według kursu ustalanego jednostronnie przez bank bez obiektywnych kryteriów, są abuzywne i ich wyeliminowanie uniemożliwia utrzymanie umowy w mocy, nawet w formie kredytu czysto walutowego, gdy wola stron była od początku ukierunkowana na obsługę kredytu w walucie krajowej. Substytucja abuzywnych

Uchwała Rady Miasta nie jest aktem prawa miejscowego, lecz subdelegacją uprawnień wykonawczych, nie kreując bezpośrednio obowiązków dla odbiorców. Skarga kasacyjna jest niezasadna. Uchwała została prawidłowo wydana zgodnie z art. 4 ust. 2 u.g.k.

Opiekun prawny, który przed złożeniem wniosku o jednorazową zapomogę z tytułu urodzenia dziecka utracił ten status na rzecz przysposabiających, nie jest uprawniony do uzyskania tego świadczenia.

Warunkiem pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów lub usług, do którego doszło w warunkach oszustwa podatkowego, jest wykazanie, że podatnik ten wiedział lub przy dochowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o oszukańczym charakterze transakcji, w której bierze udział.

NSA stwierdził, że ustalając odszkodowanie za nieruchomości, należy uwzględnić ich stan i przeznaczenie w dniu decyzji podziałowej, podkreślając prawidłowość przeprowadzonej analizy operatu szacunkowego K. K. oraz brak naruszeń przepisów proceduralnych w orzeczeniach organów niższych instancji.

Podatnik, któremu zarzucono brak należytej staranności i udział w oszukańczym obrocie towarowym, nie może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, ani preferencyjnej stawki VAT, jeśli nie wykazał istnienia realnych transakcji oraz uczciwości biznesowej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Starosta Poznański, jako organ administracji publicznej, zobowiązany był do rozpatrzenia wniosku Syndyka o udostępnienie informacji dotyczących majątku upadłego na podstawie art. 178 Prawa upadłościowego, co wykluczało zaniechanie przez organ odpowiedzi na taki wniosek.

Opłata zmienna za wprowadzanie ścieków do wód jest uzasadniona, gdy ścieki przemysłowe nie kwalifikują się jako wody kopalniane i nie podlegają zwolnieniu na podstawie art. 279 pkt 3 Prawa wodnego, a brak jest podstaw do kwestionowania faktów ustalonych przez organ.

Nie można wszcząć postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia objętego ostatecznym nakazem rozbiórki, ponieważ legalizacja przedsięwzięcia jest wykluczona. NSA uznał wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej za nieuzasadnione.

Zastosowanie art. 77 ust. 3 ustawy Prawo wodne wymaga wykazania pewności braku zagrożenia dla jakości wód w razie powodzi. Organ może zwolnić od zakazu gromadzenia ścieków na terenach zagrożenia powodziowego jedynie przy potwierdzonej pewności, że powódź nie spowoduje zanieczyszczenia wód.

Wymierzenie administracyjnej kary pieniężnej za wprowadzenie ścieków z przekroczeniem warunków pozwolenia wodnoprawnego jest uzasadnione, gdy nie zapewniono badania przez akredytowane laboratorium. Przekroczenie ustalone w art. 305a p.o.ś. pozostaje niezależne od rzeczywistej wielkości emisji.

Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że kontrola sądu administracyjnego decyzji uznaniowej ogranicza się do weryfikacji prawidłowości procesu jej wydania, z uwzględnieniem kryteriów prawnych, nie zaś celowości rozstrzygnięcia, co przesądza o braku możliwości uznania ingerencji w uznanie administracyjne.

Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza zasadność przedłużenia terminu przedawnienia dla ustalenia zobowiązania podatkowego oraz ograniczenie zwolnień podatkowych do obiektów wpisanych do rejestru zabytków, gdyż zaniedbano prawidłową konserwację i zgłoszono niekompletne dane.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w sytuacji istotnej zmiany stanu faktycznego zasada związania organu oceną prawną sądu może zostać wyłączona, o ile nowy stan faktyczny uzasadnia inne rozstrzygnięcie.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, iż nieprawidłowe ujawnienie danych w deklaracji podatkowej uzasadnia przedłużenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego oraz potwierdza, że wpis do rejestru zabytków wymaga zgodności z przepisami o ochronie zabytków, aby skorzystać z podatkowego zwolnienia.

Biologiczny ojciec dziecka zamieszkujący za granicą, któremu przyznano świadczenia zagraniczne, jest członkiem rodziny uprawnionej do świadczeń wychowawczych, niezależnie od rzeczywistego uczestnictwa w wychowaniu dziecka. Właściwe do wypłaty świadczeń jest państwo zatrudnienia rodzica (art. 68 ust. 1 lit. a rozporządzenia nr 883/2004).

Z dniem dokonania zajęcia wierzytelności w rozumieniu art. 89 § 1 u.p.e.a., prawo do naliczania odsetek od zwrotu VAT wygasa, gdyż wierzytelność przechodzi pod dysponowanie organu egzekucyjnego.

Zastosowanie art. 112c pkt 2 ustawy o VAT wymaga, aby podatnik skorzystał z obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z faktur fikcyjnych. W przeciwnym razie, zastosowanie znajduje art. 112b ustawy o VAT dotyczący 30% dodatkowego zobowiązania podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę kasacyjną dotyczącą prawa do odliczenia VAT, uznał za zasadne stanowisko organów podatkowych odmawiające odliczenia, gdyż Podatnik nie dochował należytej staranności, wiedząc lub mogąc wiedzieć o oszukańczym charakterze transakcji.

Decyzja Ministra Rozwoju, odmawiająca stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Gospodarki Komunalnej z 1967 r., o przejęciu nieruchomości przez Skarb Państwa, była zasadna, bowiem spełniała przesłanki braku tytułu prawnego do władania nieruchomością przez państwowe jednostki organizacyjne w latach 1953-1958.