Decyzja organu podatkowego o zabezpieczeniu zobowiązania na mocy art. 33 Ordynacji podatkowej narusza w sposób rażący prawo, gdy wydana została bez dostatecznego uzasadnienia i wbrew wcześniejszym wyrokom sądowym, które wiążą organ w zakresie oceny prawnej.

Sąd może uznać za zasadny wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli strona powzięła wiadomość o istnieniu decyzji w sposób pozwalający na jej identyfikację, a niespełnienie formalnych przesłanek uzasadnia odmowę wznowienia takiego postępowania.

Rozpatrywanie decyzji o nakazie rozbiórki muru oporowego wymaga uwzględnienia, czy konstrukcja może być zakwalifikowana jako urządzenie wodne, co decyduje o właściwości organu. Niewystarczające rozważenie tej kwestii skutkuje koniecznością ponownego postępowania sądowego.

Brak podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wywołanej przez substancje chemiczne w miejscu pracy, gdyż zgromadzony materiał dowodowy, zwłaszcza orzeczenia lekarskie oraz opinie uzupełniające, nie wykazał związku przyczynowo-skutkowego między dolegliwościami a narażeniem zawodowym.

Rozstrzygnięcie NSA stanowczo odrzuca możliwość stwierdzenia nieważności decyzji przez organ odwoławczy z powodu wadliwości proceduralnej, jednocześnie wskazując na obowiązek merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy przez organ II instancji na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

Nie istnieje prawnie uzasadniony interes przetwarzania danych osobowych w sytuacji braku realnych roszczeń, a jedynie w celu zabezpieczenia się przed hipotetycznymi roszczeniami. Nakaz usunięcia danych może być skierowany do podmiotu przetwarzającego.

Postanowienie organu administracyjnego dotyczące uznania podmiotu za stronę w postępowaniu o środowiskowych uwarunkowaniach, nie przewidziane przez kodeks postępowania administracyjnego, jest niezaskarżalne zażaleniem; postępowania nie poddano nieprawidłowej ocenie.

NSA odrzucił zarzuty skargi kasacyjnej, potwierdzając naruszenie prawa przez ZUS w postępowaniu o wznowienie. Błędnie oceniono dowody i zachowano terminy, co skutkowało uchyleniem decyzji odmownej.

Umorzenie postępowania karnego wszczętego wobec pracownika ochrony nie uzasadnia wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego decyzją o skreśleniu z listy kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego, gdyż nie stanowi przesłanki z art. 145 §1 pkt 8 k.p.a.

Postanowienie wydane na podstawie art. 56 K.p.a. o kosztach stawiennictwa i innych należnościach jest niezażalalne. Orzeczenie organu administracyjnego stwierdzające niedopuszczalność zażalenia w takich przypadkach jest zgodne z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego.

Sąd podkreślił, że kara za zajęcie pasa drogowego odnosi się do całego okresu utrzymywania zajęcia, a nie tylko do jednorazowego aktu. Osobą obowiązaną do uzyskania zezwolenia i poniesienia kary jest obecny zarządca działający w imieniu właściciela.

Ocena rękojmi i nieskazitelności charakteru osoby ubiegającej się o wpis na listę aplikantów adwokackich musi uwzględniać całokształt dostępnych okoliczności, a nie jedynie fakt toczącego się postępowania karnego.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, stwierdzając, że normy określone w art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. oraz art. 135 p.r.d. zostały prawidłowo zastosowane, a skarga kasacyjna nie podważa prawidłowości proceduralnych rozstrzygnięć dotyczących zatrzymania uprawnień.

Uchwała gminy, przewidująca 10-metrową szerokość drogi wewnętrznej, narusza konstytucyjne zasady proporcjonalności oraz równości prawa, uznając nadmierną ingerencję w prawo własności; NSA uchyla wyrok WSA i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny jest uprawniony do osobistego przeprowadzania kontroli w aptekach w ramach swoich kompetencji, a kontrola może obejmować całość dokumentacji niezbędnej do weryfikacji zgodności z przepisami prawa farmaceutycznego.

Rada Gminy Luzino, uchwalając zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie naruszyła interesu prawnego właścicieli sąsiedniej nieruchomości; plan miejscowy zgodny z ustaleniami Studium, nie stanowi nadużycia władztwa planistycznego i respektuje zasadę proporcjonalności.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, odmowa udostępnienia informacji publicznej przetworzonej wymaga konkretnego uzasadnienia wskazującego na niewykonalność przygotowania informacji bez zakłócenia działalności organu.

W przypadku prowadzonym przez Polskie Koleje Państwowe S.A., brak możliwości spełnienia przesłanki posiadania gruntu uniemożliwia uznanie nabycia prawa użytkowania wieczystego na mocy ustawy z dnia 8 września 2000 r. dotyczącej restrukturyzacji PKP.

Wspólnik spółki jawnej podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu z dniem nabycia ogółu praw i obowiązków w spółce, które następuje z otwarciem spadku po zmarłym wspólniku, niezależnie od późniejszych formalnych aktów stwierdzenia dziedziczenia.

Prowadzenie działalności aptecznej bez wymaganego zezwolenia nie stanowi per se naruszenia art. 120 ust. 2 Pr. farm., o ile brak jest dowodów na realne i bezpośrednie zagrożenie zdrowia ludzkiego. Unieruchomienie apteki musi opierać się na dowodach potwierdzających bezpośrednie zagrożenie, nie zaś wyłącznie na formalnych naruszeniach prawa.

Jeżeli roboty budowlane nie są przerwane na okres dłuższy niż trzy lata, decyzja o pozwoleniu na budowę nie wygasa z mocy prawa zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że opłaty planistyczne nałożone po wszczęciu postępowania w terminie prawa materialnego są zgodnie z prawem, zaś omyłki pisarskie oraz kwestie kosztów pomocy prawnej nie wpływają na legalność postępowania administracyjnego.

Prawidłowe włączenie karty ewidencyjnej zabytku do ewidencji wojewódzkiej jest czynnością administracyjną wymagającą zgodności z przepisami prawa materialnego, co nie zostało zanegowane przez skargę kasacyjną. Sąd uznał wartość historyczną, artystyczną i naukową obiektu za wystarczającą dla jego ochrony poprzez wpis do ewidencji.

Decyzja o wymeldowaniu powinna być oparta na wyjaśnionych i jednoznacznych przesłankach dotyczących trwałego i dobrowolnego opuszczenia lokalu przez zameldowanego. Brak dobrowolności uniemożliwia wymeldowanie z powodu niezgodności z prawem.