Do oceny, czy podmiot ubiegający się o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie podejmuje zatrudnienia w związku ze sprawowaną opieką, decydujący jest stan istniejący w dacie powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a organ nie ma prawa ustalać przyczyn braku wcześniejszego zatrudnienia osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r., warunkiem

Przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga, aby rezygnacja z zatrudnienia lub jego niepodejmowanie było bezpośrednio związane z koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, a ocena ta musi być dokonywana indywidualnie na czas rozpoznania wniosku, niezależnie od wcześniejszych okoliczności braku zatrudnienia.

Rezygnacja z zatrudnienia lub jego niepodjęcie przez osobę ubiegającą się o świadczenie pielęgnacyjne jest uzasadniona, gdy stała opieka nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności stanowi przeszkodę do wykonywania pracy zarobkowej.

Dla stwierdzenia nienależności świadczenia z ubezpieczeń społecznych kluczowe jest zbadanie stanu świadomości pobierającego w momencie wypłaty świadczenia, a nie w okresie późniejszym.

W przypadku ustalania nienależnie pobranego świadczenia wychowawczego, organy administracji publicznej są zobowiązane do przeprowadzenia szczegółowego postępowania dowodowego w zakresie okresów zatrudnienia i przebywania członków rodziny w państwach, w których mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Nieprzeprowadzenie właściwego postępowania dowodowego w tym zakresie

Czynności pomocnicze wykonywane przez górnika mające charakter incydentalny mogą być zaliczane do pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym, jeżeli stanowią integralną część pracy bezpośredniej w przodku.

Świadczenie rodzinne pobrane w warunkach określonych w art. 23a ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych, które zostało uchylonej z powodu zastosowania przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, jest świadczeniem nienależnie pobranym, co zobowiązuje do jego zwrotu.

Osoba, która kontynuuje działalność gospodarczą po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, traci prawo do zasiłku chorobowego tylko za okres, w którym faktycznie ta działalność była kontynuowana, a nie za cały okres następujący po ustaniu ubezpieczenia.

Wprowadzenie jako kryterium rekrutacji do przedszkoli obowiązku przedstawienia zaświadczenia lekarskiego o odbyciu obowiązkowych szczepień ochronnych wykracza poza delegację ustawową oraz narusza przepisy dotyczące ochrony danych osobowych i konstytucyjną zasadę równości.

Świadczenie pielęgnacyjne może zostać przyznane jedynie wtedy, gdy opieka nad osobą niepełnosprawną uniemożliwia podjęcie jakiejkolwiek pracy zarobkowej, a obowiązki związane z opieką są więcej niż typowymi czynnościami dnia codziennego wykonywanymi przez każdą osobę pracującą zawodowo. Teza od Redakcji

Zaginięcie osoby uprawnionej do emerytury, które nie było podstawą uznania jej za zmarłą, nie uzasadnia wstrzymania wypłaty świadczeń emerytalnych, a żona zaginionego może dochodzić alimentów na podstawie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przy czym domniemanie życia osoby zaginionej musi być respektowane.

Okres zasadniczej służby wojskowej nie zwiększa ogólnego stażu ubezpieczeniowego według przelicznika art. 43 ust. 2 ustawy emerytalnej, ponieważ przepis ten dotyczy wyłącznie okresów zatrudnienia na kolei.

Sąd ubezpieczeń społecznych nie jest związany treścią informacji o przebiegu służby przedstawionej przez Instytut Pamięci Narodowej i ma obowiązek oceny całego materiału dowodowego, w tym ustalenia, czy służba funkcjonariusza była pełniona na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art. 13b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym.

Przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej nie jest wystarczające jedynie uwzględnienie okresów pracy, konieczne jest również szczegółowe określenie procentowego udziału pracy na odkrywce oraz jej charakteru, w tym zastosowanie kryterium wykonywania pracy co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy.

Rolnik podlegający ubezpieczeniu społecznemu rolników w Polsce, który podejmuje pracę najemną w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, podlega ustawodawstwu tego państwa w zakresie zabezpieczeń społecznych, co wyklucza jednoczesne podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników w Polsce, bez względu na późniejsze podjęcie pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej mogą stanowić zadeklarowane przez ubezpieczoną kwoty, jednak przy ustalaniu wysokości zasiłków socjalnych należy dokładnie badać, czy zadeklarowane kwoty odpowiadają przepisowym wymaganiom oraz czy uwzględniono wszelkie przerwy w ubezpieczeniu.

COVID-19, choroba wywołana przez wirus SARS-CoV-2, może być uznana za chorobę zawodową w ramach ogólnej kategorii chorób zakaźnych lub pasożytniczych określonych w wykazie chorób zawodowych, jeśli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zakażenie nastąpiło w środowisku pracy.

Zgodnie z art. 235(1) Kodeksu pracy, do uznania choroby zakaźnej (w tym COVID-19) za chorobę zawodową wystarczy wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowo-skutkowego między warunkami pracy a chorobą, bez konieczności bezspornego wykazania tego związku.

Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) może być uznane za chorobę zawodową u pracowników ochrony zdrowia, ponieważ wirus ten jest wymieniony w wykazie szkodliwych czynników biologicznych, a praca w jednostkach ochrony zdrowia niesie wysokie ryzyko narażenia zawodowego na ten wirus.