Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; decyzje te podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie implikuje nieważności wydanych na jego podstawie decyzji (postanowień) w sprawach indywidualnych; wzruszenie takich decyzji następuje w drodze wznowienia postępowania.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności rozstrzygnięć indywidualnych wydanych na jego podstawie; takie rozstrzygnięcia podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym lub szczególnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie, a ich wzruszenie może nastąpić wyłącznie w trybie wznowienia postępowania. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie jest równoznaczne z brakiem podstawy prawnej dla wydanych na jego podstawie indywidualnych rozstrzygnięć administracyjnych; wzruszenie takich rozstrzygnięć może nastąpić w trybie wznowienia postępowania, a nie przez stwierdzenie ich nieważności. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie wywołuje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie. Tego rodzaju rozstrzygnięcia administracyjne podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym lub postępowaniu szczególnym zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie pociąga za sobą automatycznej nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie, wymaga to uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć. Teza od Redakcji

Opieka nad osobą niepełnosprawną, legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, musi być sprawowana zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z tego orzeczenia, a jej realizacja w wymiarze stałym i długoterminowym stanowi przesłankę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, niezależnie od wcześniejszej sytuacji zawodowej wnioskodawcy.

Stwierdzenie nieważności uchwał organów samorządowych nie skutkuje automatycznie nieważnością rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na ich podstawie; wymaga to uruchomienia odpowiedniego trybu wzruszenia takich rozstrzygnięć. Teza od Redakcji

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności indywidualnych decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest uruchomienie odpowiednich trybów wzruszenia tych decyzji, zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności przez sąd administracyjny aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego wydanego na jego podstawie; wymaga to odrębnego badania wpływu nieważności aktu normatywnego na wydane rozstrzygnięcia, z uwzględnieniem zasady stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego, stanowiącego podstawę prawną dla rozstrzygnięcia administracyjnego, nie prowadzi automatycznie do nieważności tego rozstrzygnięcia; wymaga to indywidualnego rozpatrzenia jego wpływu na dane rozstrzygnięcie oraz uwzględnienia zasad stabilności obrotu prawnego i ochrony praw nabytych.

Warunkiem przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobie innej niż współmałżonek, w przypadku gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim, jest legitymowanie się przez współmałżonka orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności (art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych). Teza od Redakcji

Z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych nie wynika, aby przeszkodą do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego była okoliczność istnienia, oprócz wnioskodawcy, rodzeństwa należącego do pierwszej grupy zobowiązanych alimentacyjnie i uprawnionych do złożenia wniosku o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Teza od Redakcji

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje jedynie tym osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny wobec osoby niepełnosprawnej, zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach rodzinnych. Fakt sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny nie stanowi wystarczającej podstawy do przyznania prawa do tego świadczenia, jeśli opiekun nie jest zobowiązany do alimentacji.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje wyłącznie osobom obciążonym obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby niepełnosprawnej, zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (NSA 2024).

Dla przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego istotne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną. Opieka ta powinna być codzienna oraz wymagająca ciągłej gotowości niesienia pomocy, nawet jeśli część wykonywanych czynności mieści się w zakresie zwykłych czynności dnia codziennego.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje tylko tym opiekunom osoby niepełnosprawnej, na których spoczywa obowiązek alimentacyjny, co wyklucza rodziny zastępcze niespokrewnione, które nie mają obowiązku alimentacyjnego.