Dla skuteczności nałożenia kary administracyjnej konieczne jest zapewnienie stronie czynnego udziału w całym postępowaniu, w tym możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji. Brak takiej możliwości, spowodowany np. brakiem dalszej komunikacji organu z uczestnikiem, stanowi naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. i może prowadzić do uchylenia decyzji administracyjnej.

W przypadku nadzwyczajnej zmiany stosunków, poszkodowany może dochodzić przed sądem podwyższenia sumy gwarancyjnej z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mimo wejścia w życie nowych przepisów o możliwościach kontynuacji świadczeń, jeżeli wcześniejsze przepisy mogą prowadzić do rażącej straty.

Świadczenie pielęgnacyjne może być przyznane jednej z osób zobowiązanych alimentacyjnie, która faktycznie sprawuje opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny i rezygnuje w tym celu z zatrudnienia, nawet gdy istnieje rodzeństwo również zobowiązane do alimentacji. Teza od Redakcji

Rodzicielskie świadczenie uzupełniające powinno być przyznawane na podstawie dochodu faktycznie uzyskiwanego, zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym, bez stosowania analogii do innych przepisów dotyczących pomocy społecznej, ponieważ intencją ustawodawcy jest zapewnienie rekompensaty osobom rezygnującym z pracy zarobkowej ze względu na wychowywanie dzieci.

Wniosek o przyznanie rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego należy rozpatrywać indywidualnie, uwzględniając wszystkie okoliczności faktyczne dotyczące kształtwania stosunków wychowawczych, bez wymogu nieprzerwanego wykonywania obowiązków rodzicielskich od urodzenia dzieci, a organ administracyjny powinien szczegółowo uzasadnić swoją decyzję, uwzględniając empatię i doświadczenie życiowe.

W przypadku rozpatrywania wniosku o umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, sytuacja dochodowa i rodzinna dłużnika musi go wyróżniać spośród innych dłużników alimentacyjnych i być efektem wpływu obiektywnych czynników. Sama zła sytuacja finansowa i zdrowotna, typowa dla wielu dłużników, nie stanowi wystarczającej przesłanki do udzielenia ulgi, a decyzja o umorzeniu

Umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w trybie art. 28 ust. 3a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest uzależnione od wykazania przez zobowiązanego, że ze względu na stan majątkowy, sytuację rodzinną oraz zdrowotną, opłacenie tych należności pociągnęłoby zbyt ciężkie skutki dla niego i jego rodziny, przy czym to na zobowiązanym spoczywa ciężar dowodu wykazania istnienia

W postępowaniu dotyczącym umorzenia nienależnie pobranych świadczeń przez KRUS ciężar dowodowy spoczywa na wnioskodawcy, który musi wykazać przesłanki umorzenia, gdyż organ nie jest zobowiązany do aktywnego poszukiwania dowodów na poparcie uprawnienia wnioskodawcy, co stanowi odejście od zasady prawdy obiektywnej.

Z ograniczonych możliwości płatniczych zobowiązanego wobec ZUS nie można wywodzić przesłanki do umorzenia zaległości składkowych, jeśli nie wystąpiły przesłanki całkowitej nieściągalności lub przesłanki szczególne określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej.

Art. 37at ust. 8 ustawy Prawo farmaceutyczne nie daje organowi prawa do żądania od przedsiębiorcy dokumentacji poza prowadzoną kontrolą lub inspekcją działalności i nie może stanowić podstawy nałożenia kary pieniężnej określonej w art. 127b ust. 1a ustawy w takich warunkach.

Złożenie odwołania przez stronę, która została dopuszczona do udziału w postępowaniu po wydaniu ostatecznej decyzji, jest niedopuszczalne; taka strona ma prawo wnioskować o wznowienie postępowania zgodnie z przepisami k.p.a.

Umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne ma charakter wyjątku i wymaga wykazania przesłanek całkowitej nieściągalności lub nadzwyczajnych okoliczności życiowych. Organ administracji musi dokonać szczegółowej oceny sytuacji życiowej zobowiązanego i wyważyć interes społeczny oraz interes jednostki, jednakże decyzja w tej kwestii nie może być dowolna i musi opierać się na kompletnym

Organy administracyjne mają obowiązek wnikliwego i wyczerpującego ustalenia stanu faktycznego, w szczególności istotnego dla ustalenia uprawnień do świadczeń, oraz uwzględnienia wiarygodnych dowodów wskazanych przez stronę.