W przypadku zbiegu uprawnień do specjalnego zasiłku opiekuńczego i świadczenia pielęgnacyjnego, przyznanie tego ostatniego jest możliwe dopiero po formalnym wygaśnięciu uprawnień do pierwszego świadczenia. Niezbędne jest usunięcie z obrotu prawnego decyzji przyznającej zasiłek opiekuńczy, aby skutecznie przyznać świadczenie pielęgnacyjne.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie zapewniającej ciągłą opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, jeżeli działalność opiekuńcza uniemożliwia podjęcie pracy zarobkowej, niezależnie od obecności innych zobowiązanych alimentacyjnie osób.

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie ma prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, chyba że uprzednio zawiesi wypłatę renty. Konstrukcja prawa do świadczenia przed 1 stycznia 2024 r. wymagała spełnienia przesłanek przed datą nowelizacji.

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego, świadczenie pielęgnacyjne może być przyznane dopiero po uchyleniu decyzji o przyznaniu zasiłku opiekuńczego. Skarga M.C. została oddalona.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje równocześnie z innymi świadczeniami o analogicznym przeznaczeniu, jak specjalny zasiłek opiekuńczy. W przypadku zbiegu praw strona zobowiązana jest do wyboru przysługującego świadczenia oraz uchylenia konkurencyjnej decyzji, by nowe świadczenie mogło być przyznane od uprzedniej daty.

Przy odmowie świadczenia pielęgnacyjnego należy ustalać bezpośredni związek rezygnacji z pracy z koniecznością opieki nad niepełnosprawnym i nie można wymagać, aby inne osoby zobowiązane do alimentacji podejmowały opiekę (art. 17 ust. 1 pkt 4 uś.r.).

W sprawie świadczeń pielęgnacyjnych kluczowym jest wyraźny związek przyczynowo-skutkowy między rezygnacją z zatrudnienia a faktycznym sprawowaniem ciągłej opieki. Istnienie innych dzieci zobowiązanych alimentacyjnie nie wyklucza prawa do świadczenia, jeśli jeden z członków rodziny faktycznie sprawuje opiekę.

Osobie posiadającej zezwolenie na pobyt czasowy oraz sporadycznie przebywającej na terytorium Polski przysługuje obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego, przy założeniu spełnienia kryteriów kumulatywnie określonych przez ustawę o świadczeniach zdrowotnych.

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczeń, świadczenie pielęgnacyjne nie może być przyznane przed ustaniem uprawnienia do specjalnego zasiłku opiekuńczego, a zrzeczenie się uprawnienia musi być definitywne, nie warunkowe.

NSA przychylił się do stanowiska organu rentowego i WSA, uznając, że skarżąca nie spełniła ustawowych przesłanek do umorzenia zadłużenia publicznoprawnego. Funkcje ZUS i różnicowanie zobowiązań publicznych i prywatnych wykluczają uprzywilejowanie tych drugich przy umorzeniu należności publicznoprawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając decyzję WSA oraz ZUS w kwestii odmowy umorzenia należności z tytułu składek jako zgodne z prawem, stwierdzając brak istotnych uchybień procesowych lub materialnoprawnych, które mogłyby wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną stwierdzając, iż nie wykazano całkowitej nieściągalności należności na ubezpieczenia społeczne, zgodnie z art. 28 u.s.u.s. Wskazane przez skarżącą okoliczności nie stanowią usprawiedliwionych podstaw do umorzenia.

W przypadku umorzenia należności składkowych, organ administracyjny musi dokonywać niezależnej i wyczerpującej oceny całkowitej nieściągalności zobowiązań, przy uwzględnieniu stanu majątkowego zobowiązanego, oraz zasady praworządności, co ZUS w analizowanej sprawie zaniechał, naruszając prawo postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że odmowa odroczenia terminu płatności składek przez ZUS jest aktem administracyjnym, który musi być analizowany przez sądy administracyjne. Stwierdzono brak należytego uzasadnienia odmowy, co uzasadnia kontrolę sądową i uchylenie tego aktu.

Odmowa przyznania świadczenia pielęgnacyjnego nie może być oparta na możliwości podjęcia opieki przez inne osoby zobowiązane do alimentacji; związek rezygnacji z zatrudnienia z opieką jest decydujący.

Odmawia się uwzględnienia skargi kasacyjnej, potwierdzając nieważność uchwały Zarządu Powiatu Proszowickiego z racji proceduralnych uchybień, w tym braku uzasadnienia i naruszenia prawa do wypowiedzenia się przez zainteresowanego, co skutkuje utrzymaniem wyroku I instancji w mocy.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w procesie ustalania przeważającej działalności gospodarczej nie można ograniczać się do danych REGON, a organ administracyjny musi uwzględniać także inne dowody, utrzymując tym samym wyrok WSA oraz oddalając skargę kasacyjną ZUS.

Skarga kasacyjna wniesiona przez A. Z., dotycząca odmowy prawa do zwolnienia z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, została oddalona z uwagi na brak wykazania zgodności przedmiotu działalności gospodarczej z wymaganiami rozporządzenia jako przeważającej, co uniemożliwiało zastosowanie przewidzianych przepisów o zwolnieniu.

NSA przyjął, że uchwała o odwołaniu dyrektora musi respektować prawo do obrony, co obejmuje możliwość złożenia wyjaśnień i uzasadnienie decyzji, zgodnie z zasadami demokratycznego państwa prawnego.

Powiat jest jedynym podmiotem uprawnionym do zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego do sądu administracyjnego. Nieobecność poinformowanego członka Zarządu powoduje nieważność uchwał organu. Rezygnacja z mandatu publicznoprawnego podlega rygorom składania oświadczeń woli według kodeksu cywilnego.

Prokurator nie jest uprawniony do wnoszenia skargi na akty nadzorcze wojewody do sądu administracyjnego. Mandat członka zarządu powiatu nie wygasa do czasu skutecznego poinformowania rady o rezygnacji, co oznacza, że uchwały podjęte bez prawidłowego składu są nieważne.

Stanowisko audytora wewnętrznego, zajmowane przez M. M., nie może zostać uznane za kierownicze w rozumieniu art. 46 ust. 2 pkt 3 u.d.l., co uzasadnia stwierdzenie nieważności uchwały o jego zatrudnieniu jako pełniącego obowiązki dyrektora SP ZOZ.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną ZUS, uznając, że organ powinien rozstrzygać kwestie zwolnienia z opłacania składek, uwzględniając rzeczywiste wykonywanie działalności, a nie tylko oficjalny wpis w rejestrach.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił: Zakład Ubezpieczeń Społecznych naruszył zasadę informowania stron z art. 9 k.p.a., nie informując skarżącego o konieczności uzupełnienia braków formalnych, co uzasadniało uchylenie decyzji odmownej wydanej przez organ.