Zaginięcie osoby uprawnionej do emerytury, które nie było podstawą uznania jej za zmarłą, nie uzasadnia wstrzymania wypłaty świadczeń emerytalnych, a żona zaginionego może dochodzić alimentów na podstawie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przy czym domniemanie życia osoby zaginionej musi być respektowane.

Przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej nie jest wystarczające jedynie uwzględnienie okresów pracy, konieczne jest również szczegółowe określenie procentowego udziału pracy na odkrywce oraz jej charakteru, w tym zastosowanie kryterium wykonywania pracy co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy.

Rolnik podlegający ubezpieczeniu społecznemu rolników w Polsce, który podejmuje pracę najemną w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, podlega ustawodawstwu tego państwa w zakresie zabezpieczeń społecznych, co wyklucza jednoczesne podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników w Polsce, bez względu na późniejsze podjęcie pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej mogą stanowić zadeklarowane przez ubezpieczoną kwoty, jednak przy ustalaniu wysokości zasiłków socjalnych należy dokładnie badać, czy zadeklarowane kwoty odpowiadają przepisowym wymaganiom oraz czy uwzględniono wszelkie przerwy w ubezpieczeniu.

Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) może być uznane za chorobę zawodową u pracowników ochrony zdrowia, ponieważ wirus ten jest wymieniony w wykazie szkodliwych czynników biologicznych, a praca w jednostkach ochrony zdrowia niesie wysokie ryzyko narażenia zawodowego na ten wirus.

Zgodnie z art. 235(1) Kodeksu pracy, do uznania choroby zakaźnej (w tym COVID-19) za chorobę zawodową wystarczy wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowo-skutkowego między warunkami pracy a chorobą, bez konieczności bezspornego wykazania tego związku.

COVID-19, choroba wywołana przez wirus SARS-CoV-2, może być uznana za chorobę zawodową w ramach ogólnej kategorii chorób zakaźnych lub pasożytniczych określonych w wykazie chorób zawodowych, jeśli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zakażenie nastąpiło w środowisku pracy.

Umieszczenie reklamy przed wejściem do apteki zawierającej informacje o promocyjnej, bardziej korzystnej cenie produktów stanowi naruszenie zakazu reklamy aptek, określonego w art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne. Teza od Redakcji

Zgodnie z art. 37at ust. 8 Prawa farmaceutycznego, obowiązek przekazywania dokumentacji związanej z prowadzoną działalnością na wezwanie organu zezwalającego istnieje jedynie w ramach przeprowadzanej inspekcji lub kontroli, a nie poza nimi. W związku z tym, nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę za nieprzekazanie dokumentacji jest niezasadne, jeśli wezwanie do jej przekazania nie jest związane

Organ zezwalający nie jest uprawniony do żądania od przedsiębiorcy dokumentacji związanej z prowadzoną działalnością w trybie art. 37at ust. 8 Prawa farmaceutycznego poza inspekcjami i kontrolami, a naruszenie tego przepisu stanowi podstawę do uchylenia decyzji o nałożeniu kary zgodnie z art. 127b ust. 1a Prawa farmaceutycznego.

Organy orzekające w sprawach dotyczących chorób zawodowych są zobowiązane do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i przeprowadzenia wszechstronnego postępowania dowodowego, uwzględniającego wytyczne wcześniejszych wyroków sądów, a brak realizacji tych obowiązków może skutkować uchyleniem ich decyzji przez sąd administracyjny.

Odmowa odroczenia terminu płatności składek na ubezpieczenie społeczne przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wyrażona w formie pisemnej informacji, nie stanowi decyzji administracyjnej i nie podlega rozstrzygnięciu w ogólnym postępowaniu administracyjnym.

Umieszczenie informacji o 'nowej cenie' produktu przed apteką, nawet w postaci neutralnej, może zostać uznane za niedozwoloną reklamę apteki zgodnie z art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne, jeśli ma na celu przyciągnięcie potencjalnych klientów i zachęcenie do zakupów w danej aptece. Teza od Redakcji

Nie przysługuje świadczenie pielęgnacyjne osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny wobec osoby niepełnosprawnej (np. siostrze), jeśli żyje rodzic osoby wymagającej opieki, który nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.